ruzie 'moordvrouw'

hoofdstuk 2

fenna pov:

wat doet evert nou raar wat is er toch. we rijden met behoorlijk veel vaart naar het bureau. "evert doe nou is rustig en vertel mij wat er aan de hand is" " zo op het bureau" ik keek weer voor mij uit en zag het bureau al in zicht komen. evert parkeerde de auto en we stapten uit hij rende nog net niet naar binnen. "evert doe is normaal" "sorry hoor fenna maar ik heb iets belangrijks dus kan je even je mond houden!" jezus he wat is hij raar. hij liep snel naar carla's kantoor, ik bleef een beetje verontwaardigd achter. "wat is er nu weer met evert?" vroeg bram.  "weet ik niet we waren bij die mensen en ineens zag hij en foto en we moesten weg, hij heeft het mij ook niet eens verteld". "ow oke hij zal het straks vast wel zeggen".  iets later komen evert en carla binnen. carla begon met praten: " jongens ik moet even wat melden, evert heeft iets ontdekt over de zaak waar wij al 5 weken mee bezig zijn. er is kans dat er iemand gevaar loopt in dit team" "wie dan carla?" "fenna jij bent de gene die gevaar loopt!" ik keek haar met een raar gezicht aan. "wat zeg je nu, hoezo zou ik gevaar lopen. heb ik weer iets verkeerds gedaan ofzo!" "fenna doe nou is normaal en luister nou is naar carla!" zei evert boos. ik schrok en hield mijn mond maar. carla ging verder " evert heeft een soort raadsel opgelost, hij  heeft ontdekt dat iedere vrouw die ontvoert is op alfabetische volgorde qua voornaam word ontvoert en qua leeftijd en het uiterlijk"" de volgende is een vrouw met de letter f blond haar  bruine ogen en 35 jaar, dus fenna daarom" ik schrok "je wilt dus zeggen dat ik gevaar loop? omdat ik al die kenmerken heb?! er zijn hier genoeg mensen die 35 jaar zijn en er hetzelfde uitzien als ik!" "fenna ik wil gewoon dat je oppast!" zei evert. "en sinds wanneer ben jij zo geïnterreseerd in mij evert, volgens mij heb jij er geen probleem mee dat ik ontvoert word!,  en trouwens  ik heb echt geen babysitter nodig!" zei ik boos terug. ik stond op pakte mijn jas en liep naar buiten, even een stukje lopen.

evert pov:

fenna liep weg. "godverdomme waarom is fenna altijd zo eigenwijs!" ik pakte mijn jas en liep ook naar buiten achter fenna aan.  ik snelde naar haar toe en pakte haar bij haar arm. ze had het niet verwacht en schrok zich kapot ze keek mij aan " wat doe je!" riep ze boos. "wat denk jij dat ik je nu nog alleen laat?" "ach joh hou toch op, sinds wanneer ben jij zo bezorgt om mij??" "sinds dat ik niet wil dat ons team uit elkaar valt!" "ik ben echt niet bang voor die ontvoerder hoor als jij dat denkt" "oh nee en waarom schrok je dan toen ik je vastpakte" ze had even niks terug te zeggen "nou ?"vraag  ik. "gewoon vind je het gek" "ja best wel fenna kremer die schrikt dat ken ik niet, zeg nou gewoon dat je bang bent, geef nou is een keer is iets toe en wees niet zo eigenwijs!" "ja nou misschien ben ik wel bang ja maar wat gaat jou dat aan" ze wilde weglopen maar ik hield haar vast aan haar arm. "ik wist wel dat je bang was ik wil je best beschermen hoor" . " oh ja en nu weer lekker arrogant doen flikker toch op"en ze rukte haar arm los en liep boos weg. ik bleef hopeloos achter. waarom is ze toch altijd zo eigenwijs. ik liep terug naar het bureau. ik ging maar even door met dingen onderzoeken misschien kom ik nog meer aanwijzingen tegen. een halfuur later was fenna er nog niet. ze zal toch niet, nee ze is vast niet ontvoerd. ik pakte mijn jas en liep naar buiten de kant op waar fenna ook naar toe liep. ik zag haar na 10 minuten zitten nop een bankje. ik liep naar haar toe. ze keek maar een beetje dood voor haar uit tot ze mij zag ze stond op en wou weglopen deze keer had ik haar alleen wel goed vast. "wat wil je nou van me evert rot op" "Fenna ik was ongerust ik dacht dat je ontvoerd was!" "oh" " ja oh, fenna please ik wil gewoon dat je niks gebeurt, waarom ben je hier nog steeds het is veels te koud!" "ik was gewoon even aan het nadenken" "over wat?" "over dingen nou goed of wil je mijn hele leven weten?" "nou best graag eigenlijk, ik wil je best wat beter leren kennen, ik bedoel ik ken alleen je persoonlijkheid maar ik ken niet eens je verleden?!" ze keek mij aan met een meen je deze blik.