Hayalim

20.Bölüm:Canı isteyen....

Medyada hastane iyi okumalar;

***Öykü***

Sabah kalktığımda bi yatağın üzerinde yatıyodum olayların kafamda canlanması 5 dakikamı almıştı direk yataktan kalkıp dışarı çıktım abim ve can odanın önünde oturuyodular can uyuya kalmıştı abimse tam aksine gözleri faltaşı gibi duvara bakıyodu dalmıştı aklıma gelen düsüncelerle bu gün babamı görebileceğimi hatırladım ve abimin yanına gidip -abi hadi bu gün sen annemi ben babamı görebilicem dedim gülümseyerek heycanlıydım biran önce babamıda görmek istiyodum abim bana kısa bi bakış attı ve başıyla gel işareti yaptı niye böyle yapıyodu amacı beni korkutmaksa gitgide başarı sağalmaya başlıyodu bahçeye çıktık abim derin bi nefes çekip bana döndü elimi ellerinin arasına alıp gözlerimin içine baktı gözleri buğulanmıştı neler oluyo diye düşünürken abim söze girdi

-bak bu epeyi zor bişey ve nasıl söyleye bilirim bilemiyorum bak bağırmanı ağlamanı gayet iyi anlarım sonuşta sen bi kızsın babam -noldu babama dedim allel acele -öykü bak babam biraz kötüleşti ama demesine kalmadan ellerimi çekip baş doktorun odasına çıktım geldiğimde içeri daldım görüntü pek hoş deyildi hemşire hemen toparlanıp dışarı böldüğüm için sinirli olan doktor -ne cürettle bu şekilde içe demesini beklemeden -babam babamın durumu ne,neler oluyoo diye bağırdım sonunda -bakın babanız annenizi arabada korumak için önüne atladı ve bi cam parçası derisine girmiş cam en zor şeydir çünkü hiçbi alet göstermez ve düşündügümüz gibi böbrege ilerlerse bu çok tehlikeli

ve ölümcül olabilir adam bunları söylerken abim bana gelip sarılmıştı ven ağlarken zorla -peki ne...yapa biliriz hiçbi çaresidemi yok dedim hıçkırıkrıklarla karısık elimizden geleni yapıuoruz ve yapacağîz sakın bidahada odama bu şekilde dalmayın diyede tembihledi en sonunda dayanamayarak -sen ne saçmalıyosunya gerizekalı,koyun can derdinde kasap et derdinde bizne diyoruz bune diyoo adeta cırlamıstım ses tellerim epeyi kuvvetliydi ve adam korkmuşa benziyodu abim beni sürükleyerek dışarı çıkarttı

-Yapma dedi -tek canı yanan sen deyilsin bağırıp çagırma demiyorum,yalnızca her önüne gelene bağıramassın seni hastaneden atabilirdi -ne diyosun ya sen,ne diyodusun adam ne diyodu duymadınmı dedim biraz daha yanında durursam delire bilirdim tanından hızlıca geçip hastaneden çıktım temiz havaya ihtiyacım vardı sahil kenarı bi hastaneydi ve deniz hemen önümüzdeydi hızlıca yürümeye başladım deniz kenarına geldiğimde gidip bi banka oturdum ve ağlamaya başladım yanıma biri gelip yanıma oturmuştu hışımla yanıma baktığımda parsı gördüm bütün günler benimle uğarşmıştı ve ben o halimle yüzüne bakmamıştım bile

-Şey haberi aldım geçmiş olsun gerçekten laf olsun diye demiyorum tüm iyi dileklerim ve tabi dualarım sizinle -babam, babamın durumu çok kötüymüş cam parçasıya,cam parçası bi insana ne kadar zarar verebilirki ah onun canı yanarken benimki dahada fazla yanıyo ve yine kendimi tutamayıp ağalamaya başladım sinir olduğumda ve bunun gibi durumlarda kendimi tutamazdım kafamı alıp göğsüne yerleştirdi ne kadar yabancı biri olsada ne kadar rahatsız olsamda umursamaya çalışarak ağlamaya ve belkide acılarımı göz yaşlarıyla hafifleştirmeye çalıştım.

Ayağa kalktım ve gözlerimi silip -teşekkürler dedim derince bi nefes alarak -gitsem iyi olacak annemin durumunu daha tam olarak bilmiyorum sanırım kendimi bu şekilde avuta bilirim -bende geliyorum v- sözünü bitirmesine izin vermeden -hayır dedim -göz altların şişti uykusuzluktan belliki hadi bide sen üzme beni eve git ve dinle sonra gelirsin cevabını dinlemek ismediğimden yürümeye başladım.

Hastane sesizdi ürkünç bi sesizlikti korkmuştum hızlıca yukarı çıkarak babamın odasına vardım tabi geçerken annemin odasınada göz atmayı ihmal etmemiştim ama onun odası boştu sevinmiştim büyük ihtimal normal odaya alınmıştı en azından o iyidi babama baktığımda odasında deyildi ne demekti bu şimdi ve buralardada kimse yoktu hemen geçen günlerde aldığım telefonumu çıkarıp abimi aradım 3 ve 4. çalış onun açmadığı her saniye korkum kat ve kat artıyodu sonunda açtığında.

-Nerdesiniz dedim zorla çıkara bildiğim sesimle -biz şuan yukardaki bekleme alanında oturuyoruz annem ve babamı daha iyi bi hastaneye aldırıcaz -ne saçmalıyosun burası zaten İstanbul'un en iyi hastanelerinden deyilmi -bak babamın durumunu biliyosun annem şuan iyi ve istediğimiz hastanede bakım görebilir annemi burda bırakıp gidemeyiz bu yüzden oda babamın özel bakılacağı hastaneye geliyo abim bunları anlatırken ben yukarı doğru çıkıyodum mendüvenleri kullanacak enerjim olmadığından ansansöre binmiştim -tamam yanınıza geliyorum kapa dedim ve o kapatmadan birnevi yüzüne kapattım.

Neydi bu çektiklerimiz bi anda gelişen bu olaylar tam harika demişken,tam herşey fazlasıyla yolundayken böyle bişey,ah çok gülen çok ağlarmış derdi hocalarımızda inanmazdık zamanında,yukarı çıktığımda herkes koltuklara yerleşmiş annemin ve babamın hazırlandırılmasını bekliyodu yanlarına gidip oturdum abime birazda tavırlıydım doğrusu sonuçta aşırı tepki verdiğimi düşünmesi özelliklede bu durumlar içerisinde ve en önemlisi benden fikir almadan yaptığı ve gerçekleştiriyor olduğu karar benimi birazda buna zorlamıştı.

-Annem o şuan göre bileceğimiz kadar iyimi yani normal odayamı aldılar-evet normal odaya aldılar ama hazırlandığından şuan onu göremessin abim cevap vermişti sanırım ona tavırlı olduğumu anlamıştı onaylarcasına bir mırıltı çıkarıp kafamı eydim yağmurlar geçen gün gelmişti ve bana kiyaget getirmişti epeyi yıkanmadığımı fark ettim artık saçlarım bile bana pis bişeyi andırıyodu içimdeki ses canlanarak *keşke tek derdin saçların ve yıkanmayışın olsaydı dedi haklıydı ne diyorum ben ya iyiden kafayı yedim bide iç sesime hak veriyorum daha neler -hazırlar efendim babanız tabiki ambulansla annenizse tedbir amaçlı ambulansla gelicek.

-peki hani kızı olarak daha benim bi bilgim yokta hangi hastaneye gidecekler bunu söylerken bazen abime baktım ve çoğu zaman inileyici bi sesle konuşmuştum herkes ortamdaki gerginliği anlamıştı hemşire ilk önce bana sonra abime bizimkilere ve tekrar bana baktı sanki çok gizli bişey söylemesini istedik doktor bu kadar havalara girmedi be -....... özel hastanesi burasını biliyodum bi arkadaşım doktorluk okuyodu ve harika bi hastaneydi bi nebzede olsa ferahlamıştım aslında,kafamı salladım ve bizim evin yakınında olduğundan -siz gidin ben eve gidip yıkanıcam evden bişey isteyen varmı dedim ilk başta herkes bana tuhaf bi şekilde baksada ki bunun nedeni asla hastaneden çıkmaz oluşumdu sonradan seslerinin çıkarmadılar çünkü benim için en iyisinin bu olacağını düşünmüşlerdi herkes hızlı bi şekilde taoparlandı ve dışarı çıktık eee güzel ben eve gidecektimde neyle abimin arabasıyla gelmiştik ve şuan arabam yoktu beni eve bırakmalarını istemiyodum fakat takside hiç güzel bi seçenek deyildi ben bu şekilde düşünürken önümde siyah camlı bi araba durdu içinde kim olduğunu merak etsemde vakmadım sonuçta büyük ihtimal birini bekliyodu cam yavaşça aşşağa inerken istemsizce ki bunun benim en kötü huylarımdan biri olduğunu düşünüyorum arbadaki kişiye baktım merakla bu parstı.

-Sanırım araba bekliyosun gideceğin yere kadar sana eşlik edebilirmiyim küçük bi tebessümden fazlası olmadı içten bi şekilde sevinsemde olmuyodu işte bi türlü fazlası çıkmıyodu arabanın kapısını açıp biniyodumki abimle göz göze geldik arbadaki kişinin kim olduğunu bilmiyodu ve bu canınını sıkmıştı açıkçası birazda öc alma isteğimden kaynaklanan bi hisle hiç bişey söylemeden arabaya bindim ben biner binmez pars arabayı sürmeye başladı.

-Nereye gidiyoruz -eve -eve dddi soru sorarcasına o an biraz aklımın havada olduğunu fark ettim ve * elalemin çocuğu senin evini nerden bilsin diyerek konuşmasıyla bi kez daha orjinal sövmelerimi kapan iç sesimi susturarak - bahçeli evler ........ sokak ....... sitesi 3. Blok dedim kafasını sallayarak onay vermesi ardından hızlıca gitmeye basladık tabi abimin beni araması bi kaç dakika almıştı ilk aramasında açmadım fakat arkası kesilmeyen aramalar ve mesajlar sonrası tekefonunu açmaya karar verdim.

-Efendim-kimin arabasına bindin sen dedi hızlı ve öfkeli bi sesle ve cevap vermemi beklemksızın niye telefonlarımı açmıyosun veye mesajlarıma bakmıyosun dedi -pars beni eve bırakıyo devamındaysa canım istedi açmadım zaten bizim aylede canı isteyen istediğini yapmıyomu dedim sonunda hafifçe sesimi yükselterek ve öfkeli bi biçimde onun cevapvermesini beklemeden telefonunu yüzüne kapattım parssa yalnızca bana kısa bi bakış atmakla yetindi sesini çıkartmaması onun açısından daha iyiydi.....

1 bölümün daha sonuna geldik lütfen vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin