ben en çok seni sevdim.
çünkü aşk hayatına gözlerimi,
seni sevmekle açtım sevgilim...
adının harflerinden bir dünya yarattım kendime
yokluğuna izbe hayaller biriktirdim
körpe umutlar bahşettim yüreğime.
en çok seni sevdim ben...
çünkü kimseyi özlememiştim böyle daha önce
çünkü kimse öyle aşk gibi,
öyle dünya gibi,
öylesine değil, ölümüne düşmemişti yüreğime
öyle düşündükçe kimse yormamıştı zihnimi bu denli
daha önce hiç boş kalmamıştı böyle ellerim
böyle çaresizliğin dibine vurmamıştı hiç çabalarım
el ele tutuşan bir çift görünce, hiç sızlamamıştı yüreğim
en çok seni sevdim ben...
gözyaşlarımla boyadığım acıların ardında,
hıçkırıklarıma meze olurken adın,
yaşamla ölümün arafında,bir tek ben kaldım
ve meçhul bir yaşama sevinci belirirken içimde
benle aşkın arasında bir tek sen vardın
ben en çok seni sevdim...
şarkıların hüzün makamında dolaşırken yüreğim
bütün konuşmaları terk edip sustum
bu şehrin bütün köşebaşlarını sardıkça seninle karşılaşma ihtimali,
en çok seni sevdim ben..
yokluğun incittikçe hayallerimi, incindim
adın bir jilet gibi kestikçe bütün senli yanlarımı,
sensizliğime düş kırıkları ektim...
o kadar zor geldi ki seni unutma girişimleri
giriştikçe, kendimi kaybettim
ve kendimi unutur gibi,
en çok seni sevdim ben...
hep buruk bir hüzün bıraktı yüzümde sana olan sevgim
hep beni benden etti sensizliğin
kırık dökük bir sonbahar gibi,
kaldı hasretin bende
ama yinede
en çok seni sevdim ben
çünkü en çok sen acıttın sevgilim
çünkü en çok sen acıttın...
İsa Ulufer
