Ben,
ne zaman ki düşünmeye başlasam seni
üstsüz kalıyor mısralar
üşütüyor sonra seni seviyorumlar
yokluğunun şarjörüne dolduruyor birde, dudakların kendini
sıkıyor kalbime
''sevmiyorum'' deyişlerini..
ben ki,
neresinden başlasam düşünmeye seni,
dik bir yokuş beliriyor adında.
çıkamıyor dudaklarım sana kadar.
Gelirken senden, kendime
patlıyor yüreğimin frenleri...
ve düşüyorum adından
ölüm gibi,
ölmek gibi..
İsa Ulufer
