Το δαγκωμα

3.1K 206 6
                                    

Μια βδομάδα πριν

Η ζωή δεν ειναι μονοπλευρη . Η ευτυχία δεν διαρκεί για πάντα. Αντιθέτως, εναλλάσσεται συνέχεια με τη δυστυχία. Αυτό διαπίστωσα κι εγω σήμερα το βράδυ... Με εναν πολυ άσχημο τροπο...
Ήμουν πολυ όμορφη, εξυπνη και γλυκιά , μονο με όσους το άξιζαν και για αυτο το λογο ήμουν πολυ δημοφιλής στο γυμνάσιο του Χίλαρι Μπιτς . Ολα τα κορίτσια με ζήλευαν ,αλλες λιγότερο κι αλλες περισσότερο... Εκείνο το μεσημέρι της μοιραίας μερας περίμενα τη λιμουζίνα των γονιών μου στο προαύλιο του σχολείου περιτριγυρισμένη απο ενα πλήθος κοριτσιών που θαύμαζαν τα καινούργια μου πέδιλα Jimmy Choo... Καποιες ήταν φίλες κι αλλες οχι... Ηταν τόσες πολλές που δεν τις ξεχώριζα.. Εκτός βέβαια απο τις κολλητές μου : Τη Λίζα, τη Φιόνα και την Αμάντα. Αυτές τις ήξερα απο τη δευτέρα δημοτικού και ημασταν αχωριστες απο τότε.
Μετα απο λιγα λεπτα τα υπόλοιπα κορίτσια σκόρπισαν και μειναμε οι τέσσερις μας . Τοτε αρχισε το κουτσομπολιό .
"Λοιπον??? Τι έχετε να αναφέρετε???" ρώτησε η Λίζα."Χμμμ.... Σχεδόν τίποτα..." αρχισε η Αμάντα, "απλα η Τζέιν Μάρλεϊ ακομα δεν πήρε απόφαση οτι το καινούργιο της χτένισμα είναι χαλια" .
"Όντως " συμφώνησε κι η Φιόνα, "Ξέρετε κατι?? συνέχισε κοιτώντας μας πονηρά, " Μου φαίνεται πως ο Τζων Μέισον εχει φαει τρελό κόλλημα μαζί σου Μάντι! "
Εγω τιναχτηκα ξαφνιασμενη . "Μα, εγω τα εχω με τον Μάικλ!!! Και δεν εχω καμια όρεξη να τον παρατησω για τον Τζων! Σοβαρά τωρα Φιόνα, εχεις δει την φάτσα του??" ειπα κι εκανα μια γκριματσα παριστάνοντας με υπερβολικά ίσως βλακωδη τροπο το χαμόγελο του Τζων Μέισον.
Ξεκαρδιστικαμε και οι τέσσερις στα γέλια . Τοτε ενιωσα ενα άγγιγμα στην πλάτη μου. "Έκπληξη !!!! " φώναξε ο Μάικλ αγκαλιάζοντας με. Όμως το προσωπο του σοβαρεψε ξαφνικα . "Εει για μισο, δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν τέσσερα δεκατετράχρονα κοριτσάκια μόνα τους σε τέτοιους καιρούς" . "Τι εννοεις???" τον ρώτησε η Λίζα . "Μην μου πεις οτι έγιναν κι αλλες " είπε η Αμάντα . "Ναι" επιβεβαίωσε τους φόβους της ο Μάικλ." "Μα δεν μπορει!!! Ποσά ηταν τα θύματα??? "ρώτησε η Φιόνα με αγωνία. " Για μισο , μου εξηγειτε κι εμένα τι εννοείτε με το αλλες???" τον ρωτησα ναζιαρικα παραπονεμένη που με είχε αφήσει εξω απο την κουβέντα. "Μια αγελη άγριων λύκων επιτίθεται στο Χίλαρι Μπιτς" έσπευσε να μου εξηγήσει ο Μάικλ, " και το δάγκωμα τους... Μολύνει τους ανθρώπους. Τους μεταμορφώνει σε ενα ειδος λυκανθρώπου ... Ενα πολύ επικίνδυνο ειδος λυκανθρώπου...Επειδή.... Μεταμορφώνονται κάθε βράδυ κι οχι κάθε μήνα... Τους ανθρώπους αυτους τους κυνηγούν μέχρι θανάτου και τους καταδιώκουν σε ολη τη χώρα...."
"Θεε μου ...." ψιθύρισα τρομαγμένη . Οχι ότι λυπομουν αυτους τους ανθρώπους, απλα δεν ήθελα να εχω την ίδια τυχη με αυτους... Δεν είχα νιώσει ποτε μου το αίσθημα καταδίωξης και ουτε ήθελα...
Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε το κορναρισμα της λιμουζίνας μου κι ετσι αποχαιρέτησα βιαστικά τα παιδιά και μπήκα στο πολυτελέστατο σαλονακι του αυτοκινήτου. Καθισα σε ενα απο τα βελούδινα καθίσματα και χαζευα τους συμμαθητές μου που περίμεναν τις δικές τους λιμουζίνες. Ετσι ξέχασα για λιγο τους λύκους και τους μολυσμένους .
Το απόγευμα το πέρασα στο σπιτι μου , την έπαυλη Κρας, κι εκανα τα μαθήματα μου. Έπειτα χαλρωσα ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας ενα βιβλιο. Όμως κάποια στιγμη ενιωσα τη σκυλίτσα μου τη Φιφη να με σκουνταει κλαψουριζοντας παραπονιαρικα . "Ωχ κορίτσι μου... Ήρθε η ωρα για τη βόλτα σου έτσι?" της είπα χαϊδεύοντας την πίσω απο τα αυτιά.
Βρήκα το αγαπημένο της λουράκι , το μοβ με τα στρασακια , την πηρα αγκαλιά και βγήκαμε στον κήπο. Αποφάσισα να πάμε για ενα τέταρτο βόλτα στο ιδιωτικό δασάκι μας και μετα να επιστρέψουμε . Ηταν μονο για ένα τέταρτο...
Περπατουσαμε ανάμεσα στα πυκνά δεντρα του δάσους όταν ξαφνικα μου φάνηκε πως άκουσα κατι να κινηται πίσω απο τις σκιές των θάμνων ... Στην αρχή δεν έδωσα σημασία , όμως όταν η κινηση έγινε πιο έντονη σταμάτησα κι έμεινα ακίνητη . Αφουγκραστηκα προσεκτικά και διστακτικά φωναξα : "Ειναι κανεις εδώ???" . Τα υπόλοιπα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μια σκοτεινή μορφή βγήκε γρυλιζοντας απο τις σκιές και όρμησε πανω μου . Το λουράκι της Φιφη ξέφυγε απο το χερι μου κι έπεσα κάτω απο το βαρος του λύκου . Προσπαθούσα απεγνωσμένα να πάρω ανάσα όταν ένας έντονος πόνος που ξεκινούσε απο τον ώμο μου απλώθηκε σε όλο μου το κορμί. Άρχισα να ουρλιαζω απο τον πόνο . Το πλάσμα σηκώθηκε απο πανω μου και χάθηκε μέσα στα σκοτεινά δέντρα .Αλλα ηταν ήδη πολυ αργά... Ο λύκος με είχε δαγκώσει... Κι εγω ήμουν ΜΟΛΥΣΜΕΝΗ....

Μολυσμενοι "Η Αγάπη Του Λυκανθρώπου"Where stories live. Discover now