Μολυσμενοι "Η Αγάπη Του Λυκανθρώπου"

Κόκκινα Σημαιάκια

Η Τζαζμιν είχε ακριβώς το ίδιο παρελθόν με μένα... Δηλαδή... Αυτό σημαίνει οτι ίσως... Καταληξω σαν αυτή... Όχι... Δεν θα με παρατήσει ο Τζακ... Θεέ μου... Μήπως κι η Τζαζμιν έκανε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις;;;

Από τις φρικτές σκέψεις μου με έβγαλε ο καθηγητής Φιλγκραντ με έναν πολύ άβολο τρόπο.

"Λοιπόν Μάντι, για πες μας, σύμφωνα με αυτά που είπα πριν από λιγο, ποιο είναι το πιο επικίνδυνο όπλο των βρικολάκων;"

Αχα... Μάλιστα... Ίσως έπρεπε να προσέχω λιγο την ωρα της παράδοσης.

Παρέμεινα σιωπηλή και αμυδρά γελάκια άρχισαν να ακούγονται από τους συγκεντρωμένους κατασκηνωτές .

Σκέψου Μάντι... Τι σου έλεγε πάντα η Αμάντα ; "Αν δεν μπορείς να βρεις την απάντηση σε μια ερώτηση, χρησιμοποίησε τη λογική σου"

"Χμμ... Εμμ... Οι .... Οι κυνόδοντες τους..."

"Σωστά Μάντι αλλά θα προτιμούσα την επόμενη φορά να προσεχεις όταν μιλάω."

"Μα...Μάλιστα κύριε..."αποκρίθηκα κατακόκκινη.

Το υπολοιπο μάθημα κύλησε σχεδόν ήρεμα. Η Σόνια με αγριοκοιταζε συνέχεια αλλά εγώ δεν έδινα σημασία χωρίς να θέλω να δώσω αφορμή στον καθηγητή Φιλγκραντ να μου κάνει άλλη παρατήρηση.

Λιγο αργότερα ο καθηγητής Φιλγκραντ μας οδήγησε στο δάσος οπου μας περίμενε η καθηγήτρια Μπάρμπαρα Γκρος.

"Καλώς ήρθατε παιδιά! Για το σημερινό μάθημα θέλω να χωριστειτε ανάλογα με τη θέση σας στην αγέλη. Οι μαχητές να συγκεντρωθούν στο μεγάλο δέντρο εκεί. Οι αμυντικοί δίπλα στη λίμνη. Οι ανιχνευτές εκεί στο μονοπάτι και οι φύλακες στο θάμνο δίπλα στο σκιάχτρο."

Όλοι έτρεξαν αμέσως να πάρουν τις θέσεις τους και σε λίγο υπήρχαν μόνο τέσσερις ομάδες. Η καθηγήτρια Γκρος πηγαινοερχόταν απο ομάδα σε ομάδα δίνοντας οδηγίες και εξηγώντας τους τι έπρεπε να κάνουν.

Όταν έφτασε στην ομάδα των ανιχνευτών , η οποία αποτελούταν από τρία αγόρια και δύο κορίτσια (εμένα και την Σόνια), άρχισε να μας δίνει μερικές ασκήσεις.

"Έχω κρύψει είκοσι πέντε κόκκινα σημαιάκια σε ολόκληρη την κατασκήνωση. Αυτός που θα βρει τα περισσότερα κερδίζει απαλλαγή από τις αγγαρείες για μια εβδομάδα! "

Όλοι ζητωκραύγασαν ενθουσιασμένοι. Φαίνεται πως οι αγγαρείες εδώ είναι πολύ άσχημες.

Η καθηγήτρια Γκρος σφύριξε κι όλοι μεταμορφωθηκαμε σε λύκους. Έπειτα ξανασφυριξε και όλοι οι κατασκηνωτές σκορπίστηκαν. Άρχισα κι εγώ να τρέχω προς τη λιμνη . Εσκυψα απο πανω της κι είδα κάτι κόκκινο να βυθίζεται σιγά σιγα προς τον πάτο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη βουτηξα στο νερό και σε λιγα δευτερόλεπτα ξαναβγηκα στην επιφάνεια κρατώντας στα δόντια μου ενα μουλιασμενο κόκκινο πανί.

Τιναξα τη ράχη μου προσπαθώντας να απομακρυνω το περισσότερο νερό απο τη γούνα μου κι έτρεξα προς την αντίθετη πλευρά οπου βρισκόταν ένας μεγάλος λόφος που περιέβαλε την Μολυσμένη Κοιλάδας. Ένα κατακόκκινο σημαιακι ανεμιζε στην κορυφή του.

Ο λόφος στην αρχή ήταν αρκετά ομαλός κι ο λευκός λύκος , δηλαδή εγώ, τον ανέβαινε με ευκολία. Φτάνοντας όμως σε ενα ύψωμα το οποίο προεξείχε σαν μπαλκονάκι απο τον υπολοιπο λόφο, το έδαφος έγινε σχεδόν κάθετο καθιστώντας την υπόλοιπη ανάβαση αδύνατη.

Ήμουν εξαντλημένη οπότε αποφάσισα να μείνω στο ύψωμα να ξεκουραστω και να ανακτησω την αναπνοή μου.
Ξαπλωσα στο πετρώδες έδαφος και άρχισα να ανασαινω αργά. Μετά απο λιγο ήμουν έτοιμη να κατεβω στους πρόποδες του λόφου και να συνεχίσω το ψάξιμο για τα κόκκινα σημαιάκια.

"Μήπως όμως υπαρχουν κι άλλα κρυμμένα σημαιάκια σε αυτές τις σπηλιές ;" αναρωτήθηκα κοιτώντας τη σκοτεινή σειρα από σπηλιές ακριβώς πίσω μου. Η περιέργεια μου νικησε τη λογική και έτσι αποφάσισα να μπω στις σπηλιές.

Διέσχισα τη σκοτεινή είσοδο μιας σπηλιάς και μπήκα στο εσωτερικό της. Το σκοτάδι ήταν ιδιαίτερα πυκνό και δεν μπορούσα να δω ούτε τη μύτη μου οπότε θα ήταν άδικος κόπος να συνεχίσω το ψάξιμο. Παρόλα αυτά, έκανα μερικά βήματα ψιλαφιστα προς το μέρος όπου η σπηλιά σχημάτιζε μια διακλάδωση κι έστριψα δεξιά. Μου φάνηκε πως είδα μια μικρή ακτιδα λάμψης απο φακό κι άκουσα βήματα προς το μέρος μου. Κρατησα την αναπνοή μου και ευχηθηκα ο άγνωστος να μην με είχε ακούσει.

Την επόμενη στιγμή αυτός ο άγνωστος έπεσε πανω μου.

Τρομαξα τόσο που μεταμορφώθηκα σε άνθρωπο χωρίς καν να το καταλάβω. Ο άγνωστος με άρπαξε από τους ώμους και με ταρακούνησε. "Ποιος είσαι; Τι θέλεις εδώ; Αν είσαι κατασκηνωτης να ξέρεις πως εχεις μπλέξει πολύ άσχημα νεαρε μου!"

Ανακουφιστηκα αφάνταστα ακούγοντας την φωνη του αγνώστου.

"Τζακ! Εσύ είσαι; "

"Μάντι; Πω ρε φιλε! Είναι θεοσκοτεινα εδώ μέσα! " είπε ο Τζακ ανάβοντας τον φακό του.

"Χμμμ... Αν δεν κάνω λάθος αυτή την ωρα παιζετε το παιχνίδι με τα σημαιάκια σωστά;" με ρώτησε σκεπτικός.

Τον κοίταξα απορημένη. "Ναι... Αλλά... Γιατί ρωτάς;

Χαμογέλασε πονηρά. "Θα δεις!"

Έβαλε το χέρι του στην τσέπη του τζιν του κι έβγαλε ένα ματσάκι με κόκκινα σημαιάκια. Μου τα έδωσε γελώντας.
"Σκισ'τους όλους Μαντ!"

"Μα αυτό δεν είναι τίμιο! " παραπονέθηκα.

"Κι απο ποτε παίζω εγώ τίμια; " μου είπε φιλώντας με στο στόμα .