Μολυσμενοι "Η Αγάπη Του Λυκανθρώπου"

Η αγέλη

Αναγνώρισα αμέσως τις φωνές τους, τον τροπο που φώναζαν τον όνομα μου... Κατι που πιθανότατα δεν θα ξανακουγα ποτε αν δεν καταφερνα να συγκρατηθω . Μονο που αυτο ηταν αδυνατο. Η μυρωδιά του αίματος ηταν τοσο γλυκιά...
Πηρα επιθετική στάση και ετοιμαστηκα να ορμησω στους γονεις μου. Πηρα φορά και πηδηξα έχοντας στοχο το λαιμό του πατερα μου . Αυτοι με ειδαν και τα ματια τους γουρλοσαν κοιτώντας την κόρη - δολοφόνο τους... Θα επεφτα ακριβώς πανω στο στήθος του πατερα μου κι επειτα θα τον κατασπαραζα . Μα, δεν προλαβα.... Κάποιος με πρόλαβε ....
Όσο ήμουν ακόμη στον αέρα κατι βαρύ έπεσε πάνω μου και με έριξε στο πλάι. Τραβηχτικα πίσω παίρνοντας αμυντική στάση. Ο άλλος λύκος , κατά μαύρος και πολυ μεγαλυτερος μου , τεντωθηκε μπροστά έτοιμος να μου επιτεθεί αν εκανα καμια λάθος κινηση. Εγω άρχισα να κανω κύκλους γύρω του προσπαθώντας να βρω ενα αδύναμο σημείο για να χτυπησω.
Οι γονεις μου στο μεταξύ συνήλθαν απο την τρομάρα που είχαν πάρει μόλις με είδαν και άρχισαν να τρέχουν προς την έπαυλη. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτο... Ένιωθα σαν να μου επαιρναν το φαγητο απο το πιάτο. Τωρα ειχαμε μείνει μόνοι με τον μαύρο λύκο και ακομα του γρυλιζα απειλητικά. Οχι οτι αυτο τον έθιξε ... Αντιθέτως, έβρισκε να το διασκεδάζει τωρα που κανένας δεν κινδύνευε εξαιτίας μου...
Ήξερα οτι οι πιθανότητες να νικησω ηταν σχεδόν μηδαμινές αλλα παρ'ολα αυτά εγω χιμηξα εναντιον του... Μακάρι να μπορουσα να πω οτι δεν το περίμενε, οτι αιφνιδιάστηκε ... Αλλα οχι... Ο αντιπαλος λύκος ηταν έμπειρος πολεμιστής κι έτσι μόλις προσγειώθηκα απλα έπεσε πανω μου και με ακινητοποίησε έχοντας τα σουβλερα του δόντια υπερβολικά κοντά στον απροστάτευτο λαιμό μου... Ένας ήχος που έμοιαζε με κοροϊδευτικο γέλιο βγήκε απο το λαρύγγι του πράγμα που με έκανε να θυμώσω ακομα περισσότερο... Παλεψα απεγνωσμένα να ελευθερωθω αλλα αποτέλεσμα: μηδέν ... Ο λύκος ηταν πολυ σωματωδης και δυνατός ...

"Ωραία τωρα μπορείς να με αποτελειώσεις... Δεν θελω να ζω αυτον τον εξευτελισμό..." σκέφτηκα απο μέσα μου. "Θα μπορουσα " μου απάντησε μια αγοριστικη φωνη στο κεφάλι μου κι εγω πεταχτηκα τρομαγμένη.

"Εει βγες απο το κεφάλι μου τωρα!!" σκέφτηκα ενοχλημένη τινάζοντας το κεφάλι μου δεξια κι αριστερά.

"Δεν γίνεται... Μάλλον εχεις πολλα να μάθεις ψάρι. Αλλά πρωτα πρέπει να μου υποσχεθεις πως δεν θα ξαναεπιτεθεις σε ανθρωπο χωρίς την άδεια μου."

" Χωρίς την άδεια σου; Και ποιος εισαι για να σου ζητάω την άδεια ω μέγα βασιλια της χαζομαρας; "

"Ειμαι βασιλιάς... Οχι της χαζομαρας βέβαια... Αλλα στην αγέλη με αποκαλούν μεγαλειότατε..."

"Για μισο.. Ποια αγέλη ; "

Σηκώθηκε απο πανω μου γελώντας. "Αυτής" ειπε και ούρλιαξε ...

Αμέσως καμια δωδεκαρια λύκοι ξεπρόβαλαν απο τα δέντρα . Είχαν όλοι τους διαφορετικά χρωματα απο το μπεζ της άμμου ως το γκρίζο του συννεφιασμένου ουρανού . Όμως κανεις τους δεν είχε μαυρο χρωμα... Ποσο μάλλον άσπρο... Σε αυτήν την αγέλη κάθε λύκος ηταν ξεχωριστος αλλα όλοι ειχαν ενα κοινο σημείο. Ηταν όλοι τους μολυσμένοι...