Missing Part of me

Chapter 3- Lesson Learned

Chapter 3 "Lesson learned"

Joni's POV

Nagulat ako ng bigla akong mahulog sa jeep na dapat ay sasakyan ko para makauwi na sa bahay. 

"Ano ba yan ang lampa mo naman." sabi nya habang salo-salo ako.

"Bitawan mo nga ako!!"

"Ikaw na nga itong sinalo ikaw pa itong galit." 

"Pasensya na po, kasi po di ko po kasi nakita yung plastik na naapakan ko kaya po ako 

nadulas." Pagpapaliwanag ko sa kanya, haabang paawa effect pa.

"Hoy!!!! Hindi ba kayo sasakay?? Paandarin ko na, nakakaistobo kayo. Dito pa kayo naglalambimgan." singit naman ng jeepney driver na naging dahilan para pagtinginan kami ng mga pasahero.

"Ah manong sige po hindi na po kami sasakay, pasensya na po sa abala." sabi naman ng lalaking nakatingin sa driver.

Tumabi kami dahil nasa kalsada kami.

"Ano bang ginawa mo? Bakit mo pinaalis yung jeep?? Alam mo bang mahirap sumakay?? Paano na ko uuwi niyan?." sabi ko na naiinis sa kanya. Kung kailan naman ang ayos ayos ng araw ko sisirain naman ng pakielamerong ito. Ayaw ko pa naman sa lahat yung nangingielam. 

"Ang dami mo naman tanong."

"Eh paano nga ako??"

"Tingnan mo nga nagtatanong ka na naman. Ok sige hahatid na lang kita."

"Huhhh!! Hindi ako sumasama sa mga taong hindi ko kilala." kahit na mukha namang maayos itong lalaking ito, Hindi pa rin tamang sumama basta-basta na lang.

"Ah okay miss, Hindi ko naman kasalanang saluhin ka dahil madudulas ka na. Pasensya na kung nagmamalasakit ako sayo. Di ko lang kayang tiisin ang taong nakita kong madudulas na." mukhang naiinis na sabi ng lalaki.

Mukha yatang umiral ang pagkamaldita ko. At nasungitan ko ang lalaking nagligtas sa akin.. Hayst. 

"Ahmmm.. Sorry kung nasungitan kita, kasi naman mahirap talagang sumakay kasi kakaunti lang ang jeep na dumadaan dito."

"Naintindihan naman kita eh, ako rin ayoko rin nang naghihintay ng matagal."

"Pasensya ka na at sa salamat pala sa pagsalo mo sa akin. Baka ngayon napilayan na ako at sumasakit na ang bewang ko kung nagkataong nahulog ako."

"Ah walang anuman, tara hatid na kita." sabi nya habang nakangiti.

"wag na hintayin ko na lang yung sundo ko baka nadelay lang nang kaunti kaya wala pa hanggang ngayon."

"ah ganun ba, may sundo ka pala bakit mo pa kailangang sumakay ng jeep? okay lang ba na maghintay kang magisa??"

"Ah kasi inaantok na ko kaya gusto ko nang umuwi, kaso nga lang wala pa yung sundo ko kaya I decide na magjeep na lang. okay lang ako.Thank you for your concern."

(I'm on a payphone trying to call all wanna of a chase I spend on you) Narinig ko ang ringtone ko.. 

CALLING >>>> FAMILY DRIVER

"Ahmmm. Excuse me."

Tumango lang siya.

"Hello."

(maam, nasaan na po kayo?)

"ah manong buti po at tumawag po kayo. naghihintay po ako ng masasakyan nandito po ako sa tapat ng school."

(ahh.. ganon po ba, mahihintay niyo pa po ba ako? nasiraan po kasi ako, pero papunta na po ako diyan.)

"Ah ganun po ba?? sige po hintayin ko na lang po kayo. Pakibilisan niyo na lang po"

(Pasensya na po maam.)

"okay lang po yun sige po.. BYE!!"

"Okay lang ba sayo na maghintay magisa, gusto mo samahan na lang kita. Kung ayaw mong ihatid kita sa inyo."

Parang may kakaiba sa lalaking ito. 

Bakit ganon na lang siya kaconcern sa akin.

"ahhmm.. No thanks. Baka nakakaistorbo pa ko. Mukha mang maldita ang dating pero I don't talk to strangers."

"AAAAHAHAHAHAH!!! " wagas naman itong makatawa.

"What is funny?" tanong ko na may pagtataka.

"Masyado ka kasing sigurista eh.. Mukhang hindi ka basta basta nagtitiwala."

Tinignan ko lang siya ng masama.

"Look kung masama akong tao, sana di kita tinulungan kanina. At kung may masama man akong balak dapat kanina ko pa iyon ginawa."

ABA, baliw ata itong taong ito eh.. may masama bang inamin ang gagawin nya, at malay mo manyak ka tapos inuuto mo lang akong kunwareng mabait ka.

"Pasensya na pero di talaga ako nagtitiwala lalo na sa mga taong di ko kilala."

"Ahh sabagay may point ka miss. By the way I'm Louie Jay Presto, but you can call me Jay for short." sabay lay ng hand nya.

"Ah.. Nice name, nice meeting you." pero di ko inabot ang kamay nya.

"Now you know me, Can you trust me? can I know your name?"

"yeah I know your name but it doesn't mean that I can trust you and say my name to you."

"You know what your so unfriendly. You are the only one person I know that doesn't know how to be nice in other people."

"You don't have right to say that to me. You don't even know me."

"That's right, I don't know anything about you. But the way you look at me, the way you talk to me, It seems that you don't know how to be nice in people who are nice to you." he said to me like a perfect person.

Hindi ko alam ang sasabihin ko, hindi dahil hindi ko maintindiahan dahil english, pero dahil nagulat ako sa sinabi nya. At inaamin kong tagos sa akin yun. In short "SPEECHLESS" ako.

Biglang mayu dumating na kotse sa harap ko, at alam kong sa amin yun kaya.. " I need to go. Thank you again."

Naglalakad na ko ng bigla nyang hawakan ang kamay ko,, "Sorry for being straight to the point, I hope you've learned a lesson. Goodbye, Nice meeting you miss Trust." di ako makapagsalita sa narinig ko. 

Nararamdaman ko na lang binitawan niya ang kamay ko at nakita siyang papalayo at naglalakad.

==================================================