Love At First Bye

Chapter 10

Chapter 10

Hindi ko alam kung anong mga mangyayari ngayon. Hindi ko alam kung anong gagawin. Sabi nila hanapin mo ang kasagutan sa puso mo, hindi ka makapagpapatawad kung nakatanim parin diyan ang galit sa puso mo.

I don't hold a grudge. Nangungulila din naman ako sa mommy ko. I was 3 years old when she left us. I barely remember her. Hindi ko na rin siya nakita sa mga pictures, they said Dad threw it all away. Erasing her in his life.

Masakit maiwan ng pinakamamahal mo. Naranasan ko iyon. Pero hindi ibig sabihin 'nun hindi ka na magpapatawad. May limitasyon din naman ang pagpapatawad. Dpende, kung humingi siya ng tawad at uulit-ulitin niya iyon.

Bago ko papatawarin ang mommy ko, kailangan kong malaman ang side niya. I don't know if dad would accept her. Dad was hurt. It took years para mlaimutan siya ni dad. I was a witness.

Hinaplos ng mommy ko ang buhok ko habang nakaupo kami sa isang mahabang upuan sa bakuran ni lola.

"Anak, kamusta ka na?"

"Okay lang naman po." Medyo naiilang pa ako. Never kong ma experience magkaroon ng mommy.

My lola, i love her so much. Siya ang tumayong mommy ko habang tumatanda ako. My dad left me with my lola dahil hindi niya kinaya ang pag-iwan ni mommy sa kanya. He was devastated, depressed.

Umuwi siya sa kanyang pamilya, sa kanila ng isa ko pang lola sa probinsiya para ibangon ang sarili niya.

"I don't know what to say, where to start anak. I'm just glad that kasama na kita ngayon." She smiled.

Inayos ko ang aking pagkakaupo.

"Being with you today doesn't mean i forgive you mom. You have a lot of explaining to do. Alam mo ba'ng grabe yung pinagdaanan namin ni dad?"

"A-alam ko anak." Her voice broke.

"Alam niyo naman pala eh. Bakit umalis pa kayo?"

Iniwas niya ang tingin.

"I got scared."

Napataas naman ang isa kong kilay. Scared? Seriously? What reason is that?

"Scared of what?" Naiinis kong sabi.

Naguguluhan na ako. Can she tell it to me straight?! Nakaka frustrate lang. All this years, 'yon lang ang rason niya? Natatakot siya?! What the?!

"I'm scared of losing you guys." Pinalis niya ang mga nakatakas na luha sa kanyang mata.

"Well, you lost us years ago!"

Hindi ko na napigilan at napataas na ang boses ko. I was calm at first pero ito lang yung sasabihin niya? Ito lang ang rason niya? Naiinis na ako, gusto ko mang magalit ay hindi pa pwede. Hindi niya pa inexplain ang lahat.

"Someday, maiiintindihan mo din anak." Hinawakan niya ang isa kong kamag na nasa patong sa mesa. "I hope you will."

Inalis ko ito at hinampas ang mesa.

"This is not what i want to hear from you mom! Naiinis na ako! What? Are you nuts? You left us because you got scared? Of what?! Of i don't know what! Should i still care?"

Matalim ko siyang tinitigan. Iniwas niya ang kanyang tingin at humikbi.

"I'm outta here."

At saka ako tumayo.

"Anak.."

Hinawakan niya ang braso ko like she's begging. Kinalas ko ito at umalis.

Alam kong dapat ko pa siyang pakinggan, she has a reason pero siguro nabigla din ako? Or no, tingin ko hindi ko pa rin siguro tanggap ang bigla niyang pagdating, pagbalik ulit sa buhay ko.