It's Hurts ||yaoi||

10.

" - Smutne - powiedział mały chłopiec patrząc na przejechanego kota. Wzruszył jednak ramionami, wyszeptał - Przecież każdy tak skończy - i odszedł ignorując zapłakaną dziewczynkę ze swoją matką, które kucały przed rozjechanym czworonogiem. "

           Nie byłem pewny o czym myślałem. Czy o tym co mnie spotkało czy - wręcz przeciwnie - co ma zamiar mnie spotkać za chwilę. Całkowita pustka w głowie była tak normalna, że nie sprawiała żadnego dyskomfortu. Wzrokiem odprowadziłem biedronkę, która powolnym kroczkiem wędrowała na chodniku obok mnie w stronę trawy. Wzbiła się jednak zaraz w powietrze, a może jednak była to inna biedronka ? To zabawne jak bardzo chcę odwrócić swoją uwagę od będących przede mną dużych drewnianych drzwi. Prowadziły one do sierocińca... Ale czy Orion nadal tam był ? W trakcie mojego odcięcia od świata miał urodziny, nie mieli go przypadkiem w tedy wyrzucić? I tak przybywał tutaj o wiele za długo niż powinien. Jeżeli tak było istnieją małe szanse, żeby opiekunowie sierocińca wiedzieli co się z nim stało. Przecież ich już to nie interesuje.
            Sam nie wiedząc czemu zawahałem się przed naciśnięciem klamki, wszedłem powoli do środka rozglądając się.
             - Już, chwila! - usłyszałem z sąsiedniego pokoju by zaraz ujrzeć przed sobą kobietę o blond włosach i puszystym ciele. Ta z lekkim zdziwieniem w oczach patrzyła na mnie by po chwili na jej twarzy pojawił się delikatny uśmieszek. - Jestem Eve Hunter, miło mi jest pana poznać - przedstawiła się z lekkim skinięciem głowy. - W czym mogę panu służyć ? Bo chyba nie masz zamiaru nikogo adoptować, prawda ? - zachichotała z przymrużeniem oka. Zakłopotany podrapałem się po policzku i rozejrzałem się. W końcu skierowałem swój wzrok na kobietę i kiwnąłem przecząco głową.
             - Racja, nie mam zamiaru nikogo adoptować - uśmiechnąłem się miękko. - Szukam kogoś. Kilka tygodni temu miał urodziny i zapewne już go tutaj nie ma jednak pomyślałem, że może państwo wiedzą o jego teraźniejszym miejscu pobytu.
            - A o kim mowa jeżeli mogę wiedzieć ? - Mówiąc to nie poczułem ani nutki ironii w głosie kobiety.
             - O-oh. Orionie. - wyjąkałem niedbale. Kobieta ze zdziwieniem otworzyła oczy jak i usta. Wydawało się nawet, że w błękitnych tęczówkach pojawiło się przerażenie.
             - Dlaczego taki chłopiec jak ty go szuka ? Zrobił Ci coś ? - szarpnęła mną nagle, obróciła wokół własnej osi oglądając mnie uważnie z każdej strony. Z o wiele mniejszym spokojem odsunęła się o maleńki krok ode mnie.
             - Orion ? Wydaje się, że nie potrafiłby skrzywdzić nawet muchy. - wyszeptałem. Nie rozumiałem Pani Eve, tego co mówi jak i reakcji na słuch o imieniu srebrnookiego. Ta słysząc moje słowa nieomal zakrztusiła się własnym śmiechem.
            - Nie wiem co ten chłopak Ci nagadał ale proszę - kobieta położyła swoją dłoń na moim ramieniu. - Nie próbuj go szukać. - Patrzyła uważnie w moje oczy jakby próbowała wyryć mi te słowa w umyślę, żebym potraktował je naprawdę poważnie.
             Wyszedłem z budynku, nie żegnając się z personą z którą przed chwilą rozmawiałem. Przeszły mnie prawdziwe dreszcze kiedy nagle zimniejsze niebieskie oczy się zatapiały w moich. Tak, nie potraktowałem słów kobiety poważnie, nie zadręczałem się już nimi. Nic nie zmieni faktu, że uważam Oriona za swojego przyjaciela.
              Z coraz większym zrezygnowaniem wędrowałem po uliczkach miasta szukając w najróżniejszych miejscach popielowowłosego. Nie ominąłem kawiarni w której spotkaliśmy się po tym małym "napadzie". Aczkolwiek Tom od tamtej pory nie szuka ze mną zaczepki, Alex jak i Emil z rzadka ze mną rozmawiają. Nie spodziewałem się jednak spotkać tam Oriona, zacząłem nawet myśleć, że te całe "szukanie" jest bez celowe. Przecież nie znałem jego " ulubionych miejsc " , tylko ta kawiarnia... Wystukałem jeszcze raz zapisany numer telefonu, który miał należeć do Oriona, ponownie usłyszałem, że podany numer jest nieosiągalny. 
           Z wielkim bólem w sercu jak i zmartwieniem ospale szedłem w stronę swojego domu. Z jednej strony nie chciałem tam wracać, jednak nie miałem zamiaru również szwendać się po mieście nie wiadomo ile. Mógłbym skorzystać z pomocy Judy, która pewnie z wielką chęcią by mi podarowała jednakże nie chciałem robić sobie u nikogo długów. Nie mógłbym nawet sobie wyobrazić jak dziewczyna by zareagowała widząc mnie po miesięcznej rozłące. Byliśmy prawie jak rodzeństwo, a rodzeństwo potrafi na siebie nawrzeszczeć. Pewnie siedziałbym u niej na podłodze na której został rozsypany groch i wysłuchiwał jej zmartwień. To miłe z jej strony, przez nią czuję się chociaż trochę potrzebny. 
             Zdziwiony spojrzałem w stronę mojego bloku pod którym stał nie kto inny jak Orion. Jego zobaczyć się spodziewałem najmniej. Jednak to właśnie jego szukałem dlatego też szybko podbiegłem do niższej ode mnie postaci. Z lekka zdyszany oparłem dłonie o kolana. Czułem na sobie srebrne oczy chłopaka, swoim wzrokiem mógłby nawet wypalić mi dziurę w plecach. 
           - Noe.. Co ty tutaj robisz ? - zapytał zmartwiony głos. Wyprostowałem się i spojrzałem na swojego przyjaciela. 
            - Szukałem cię. - odparłem szybko. - Chciałem Ci to wszystko wytłumaczyć. 
            - Nie trzeba, rozumiem. - uśmiechnął się delikatnie i kocio. Złapał za mój nadgarstek i zaczął ciągnąć w przeciwną stronę niż moje miejsce zamieszkania. 
            - Gdzie Ty mnie ciągniesz ? - zapytałem nie protestując ani trochę. 
            - Przyszedłem tutaj aby Ciebie zabrać. A, że akurat na siebie wpadliśmy nie musiałem wdawać się w konfrontacje z Twoim ojcem czy matką czy kimkolwiek tam. - machnął niedbale ręką. Wydawał się mieć inny ton głosu niż zazwyczaj. Nie był już taki miękki i uroczy a wręcz przeciwnie. Pokazywał, że chłopak skończył swoje dziewiętnaście lat. Zauważając, że nadal czekam na odpowiedź na swoje pytanie przystaną ale nie puścił mnie. - Myślałem, że nie chcesz wracać do domu po tym co się stało... - podrapał się w tył głowy. - A ja wynająłem mieszkanie więc pomyślałem, że prześpisz się u mnie z dwie czy trzy noce... czy jak będziesz chciał nawet dłużej. - 
               Zachowanie Oriona mogło mieć inne znaczenie w oczach moich rodziców. Nie zważałem jednak na żadne konsekwencję i się zgodziłem. 

________________

Rozdział krótki za co was najmocniej przepraszam. 
Pierwszą połowę pisałam z jakiś miesiąc temu i dopiero dzisiaj udało mi się ją dokończyć. 
Wybaczcie za błędu jeżeli jakieś są, interpunkcje czy cokolwiek co tam jest źle postawione. Dzisiaj nie mam humoru na sprawdzanie tego wszystkiego.