-Kiedy wreszcie ten frajer da sobie spokój. - warknął Kastiel -Co? -Sama wiesz o czym mówię. - Nagle się zatrzymał i odwrócił się do mnie - Jesteś moja i jak tylko spróbuje mi odebrać moją księżniczkę, to mu nogi z dupy powyrywam. -Co?! - warknęłam na niego i puknęłam się w głowę - Chyba oszalałeś! Nie jestem twoją własnością. - okropnie się rozzłościłam i szybko ruszyłam w kierunku domu. Nie do końca wiedziałam co o tym myśleć.
Gdy już miałam złapać za klamkę i wejść do domu, nagle Kastiel złapał mnie za przedramie. -To jednak nie chcesz mojej pomocy? - uśmiechnął się jak zawsze ironicznie - I tak nie musisz się ukrywać. Przecież wiem, że coś do mnie czujesz. - był dosyć bezczelny, przez dłuższą chwilę zastanawiałam się jak mu odpowiedzieć. -No dobra, chodź. - westchnęłam - Nazmyślamy coś mamie i zmywasz się stąd, zrozumiano? -Ależ oczywiście, księżniczko. - ukłonił mi się i otwirzył mi drzwi.
Okropnie irytowało mnie jego zachowanie. Nie dość, że był zbyt pewny siebie i zbyt bezczelny, to jeszcze wszystko co mówił i co robił wobec mnie, wydawało się okropnie ironiczne.
-Gdzieś ty się tyle podziewała?! - nagle zza progu wyskoczyła rozzłoszczona mama - I kim jest ten chłopak?! Chciałam jej jakoś odpowiedzieć, wytłumaczyć się, ale nagle wkroczył Kass. -Dzień dobry pani. - posłał jej swój łobuzerski uśmieszek - Jestem chłopakiem Izabelle, a noc spędziła u mnie, ponieważ zasłabła. Ale spokojniee, nie zrobiłem jej krzywdy, a wręcz zadbałem o nią. - co do tego "nazmyślania mamie", to Kastiel wziął sobie chyba te słowa za bardzo do serca. Miałam ochotę go rozszarpać. Mogłam przewidzieć, że to się tak skończy. -CO?! - wystrzeliła mama - Precz mi stąd! A ty, Iza, do swojego pokoju marsz! Jeszcze sobie pogadamy! -Ale proszę panią, przecież mi nic ta... - próbował wytłumaczyć czerwonowłosy -Mówiłam precz! - pokazała stanowczo drzwi, a ja pognałam do swojego pokoju.
Słyszałam jeszcze przez chwilę jakieś próby negocjacji Kastiela z mamą, ale raczej nie były one udane. Było mi okropnie wstyd! Po chwili, do pokoju weszła mama, była wyraźnie rozgniewana. -Pogadamy później. Teraz muszę iść do pracy. Ale ty nigdzie dziś nie wychodzisz. - pogroziła mi palcem i wyszła.
Wciąż nie miałam zielonego pojęcia, jak jej to wytłumaczyć. Chciałam krzyczeć w niebogłosy, zniknąć, zapaść się pod ziemię. Rozpłakałam się jak głupia.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nagle usłyszałam pukanie do drzwi pokoju. Czy to mama czegoś zapomniała? Na pewno nie, ona nigdy nie puka.
