zoektocht

afspraak

Lotte fietste zo hard als ze kon. Ze was al in de stad, het gemeentehuis is niet ver meer. Toen ze eindelijk het grindpad van het gemeente huis opliep, bedacht ze wat ze ging zeggen. 'Ik ben Lotte en ik ben verdwaald. Mijn moeder heet Linda en ze heeft blond haar. Weet u waar ze woont?' Ja, zo ging ze het vragen. Ze ademde nog een keer diep in en duwde de deur open. 'Klingelingeling!!' Er klonk een harde bel. 'Wat kan ik voor je doen?', vraagt een saaie vrouwenstem, 'Heb je een afspraak?' 'Eh, nee, ik ben Lotte en ik ben verdwaald. Mijn moeder heet Linda en heeft blond haar. Weet u waar ze woont?' 'Nee, dan moet je bij Angelique zijn. Die regelt dat soort dingen.' zegt ze kattig. 'Mag ik dan naar die Angelique toe?' 'Nee, dan moet je een afspraak hebben.' 'Dan maak ik nu een afspraak. Wanneer kan ik terugkomen?' De mevrouw zuchtte. 'Volgende week dinsdag om half twee. Als je dan hier bent kun je Angelique spreken.' 'Wat?!! Dat duurt nog langer dan een week!!' 'Nou dan heb je pech. Graag of niet?!!!' Er sloten mensen aan in de rij. 'Graag.' antwoordde Lotte zachtjes. Op dat moment kwam er een mevrouw aan lopen. Ze zei: 'Doe nou eens aardig tegen dat kind. Je laat het expres zo lang duren. Morgen om half elf heb ik twee en een half uur tijd, en jij laat haar een week later komen? Ik heb nu zelfs nog even tijd.' De mevrouw achter de balie werd rood. 'Sorry.' mompelde ze. 'Kom maar', zij de aardige vrouw, 'Ik heb wel even tijd.' Lotte liep achter haar aan. Ze verbaasde zich over hoe duizelingwekkend groot het gemeente huis is. Als ze hier in haar eentje was, was ze verdwaald. Ze liepen grote, lange trappen op, en door smalle, oneindige gangetjes. Na een hele poos kwamen ze aan bij een knus kamertje met een poef, een houten bureautje, een pluizige bank en een zacht rood vloerkleed. De vrouw ploft neer in de poef. Lotte ging voorzichtig op de bank zitten. 'Zeg het eens, waarom ben je hier.' vroeg de vrouw. 'Ik ben Lotte en ik ben verdwaald. Mijn moeder heet Linda en heeft blond haar. Weet u waar ze woont?' 'Volgens mij vertel je me niet helemaal de waarheid', lacht de vrouw, 'Je kunt het echt wel zeggen hoor, maar als je het niet wil is het ook goed.' Lotte dacht na. Deze vrouw deed zo aardig. Ze kan het toch wel vertellen? Ja, dat kon. Ze begon te vertellen. Over haar stiefmoeder, die zo onaardig deed. Over die rare droom. Dat ze opgesloten werd door haar eigen moeder, dacht ze. Dat ze zeker wist dat het haar moeder niet was. Over haar vlucht uit het raam, met het lakentouw. Dat ze aanbelde en snel haar fiets pakte. Dat ze haar koffer bijna vergat. Dat ze wist dat de mensen bij het gemeentehuis haar konden helpen. Dat de vrouw bij de balie zo onaardig deed. 'En nu ben ik hier', maakte ze en einde aan haar verhaal. 'Zozo, dat is heel wat. Wat wil je dat ik doe?' 'Ik wil naar mijn moeder, mijn echte moeder.' zuchtte Lotte, 'Kan u niet opzoeken op de computer waar mama woont?' 'Je mag wel je zeggen hoor. Ik heet trouwens Angelique. Het kan wel maar als je niet meer weet dan dat ze Linda heet en hoe ze eruitziet, dan wordt het wel erg moeilijk.' Lotte voelde tranen prikken achter haar ogen. 'Ik woon nu nergens, ik kan niets. Ik heb alleen al mijn kleren en mijn toiletspullen. Wat kan ik doen?' Zachtjes begon ze te huilen. 'Stil maar, het geeft niet.' Angelique stond op van de poef en ging naast Lotte op de bank zitten. Ze sloeg een arm op Lotte heen. Gek genoeg vond Lotte het niet vervelend. Ze voelde zich fijn bij Angelique. En nu ze alles aan iemand had verteld, voelde ze zich opgelucht. 'Weet je, morgen om half elf, gaan we kijken of we je moeder op de computer kunnen vinden.' Lotte knikte. 'Maar waar moet ik vannacht dan slapen?' 'Je mag wel met mij mee naar huis, wij hebben een logeerkamer.'  'Wij?' 'Ja, ik en mijn man.' 'Oh, maar moet ik dan nu al naar jouw huis, en de hele dag daar zitten?' 'Nee, natuurlijk niet', Angelique duwde vijf euro in haar hand, 'Ga jij maar lekker de stad verkennen.' Ze knipoogde. Toen ze Lotte naar de deur van het gemeentehuis had gebracht, zwaaide ze haar uit. 'Kom je terug als de lantarenpalen aangaan? Eerder mag natuurlijk ook!' 'Ja, ik zal op tijd zijn!', riep Lotte. Haar goede humeur kon niemand haar weer afnemen!!