zoektocht

ontsnapt

Lotte staat trillend op het dak. Ze heeft geluk. Het lakentouw hangt een halve meter van het raam af. Zo kan ze hopelijk ongezien naar beneden komen. Ze pakte het touw stevig beet en zette zich af. Langzaam gleed ze naar beneden. Toen ze beneden was knoopte ze zo stil mogelijk de koffer los. Lotte probeerde zoveel mogelijk broeken los te maken. Toen ze er drie los had gemaakt, kon ze er niet meer bij. Het touw was te hoog geworden. Snel propte ze haar broeken in de koffer en liep door de bosjes de tuin uit. Ze moest wel op de fiets, anders was ze zo weer gevonden door die vrouw of door de politie. Ze rende om het straatje heen naar de achtertuinen. De vrouw zat in een stoel voor het raam de krant te lezen. Hoe moest ze dit aan pakken. 'Straks ziet ze me. Dan ben ik er geweest.' Ze keek aandachtig de tuin rond. Haar fiets lag in het gras. Verder stond er in de tuin een schuurtje, een kruiwagen, een picknick tafel en een trampoline. Hoe moest ze dit nou aanpakken. Wel tien minuten stond ze daar zo na te denken. Toen wist ze hoe ze het kon doen. Het zou zo mis kunnen gaan maar ze moest het proberen. Ze zette haar koffer in de bosjes en rende naar de voordeur. Ze drukte op de bel en rende gelijk weer naar de achtertuin. Het werkte, de vrouw stond net op om naar de deur te gaan. Ze kon niet langer wachten. Snel pakte ze haar fiets en reed hem de tuin uit. Ze wou al opstappen en wegfietsen toen ze bedacht dat haar koffer nog in de bosjes lag. 'Sukkel!!', schold ze op zichzelf. Maar stiekem kon ze er ook wel een beetje om lachen. Snel maakte ze haar koffer vast onder haar snel binders en fietste ze weg. Ik moet naar het gemeentehuis; dacht Lotte, daar weten ze vast wel waar mama woont. Snel fietste ze over zandweggetjes, asfaltwegen en klinkersstraten. Ze kon aan nog maar een ding denken: Het is gelukt, ik ben ontsnapt!