-Stockholm Syndrome/HS Fanfic

Ήλιος

Κολλησε το μετωπο του με το δικο μου και επαιρνε ανασες.Μπορουσα να μυρισω το αλκοολ στην ανασα του.Μα καλα ποσο ηπιε; σκεφτομαι και κλεινω τα ματια μου.Οταν τα ανοιγω βλεπω τα δικα του να με κοιτανε σοβαρα.Πρωτη φορα τα εβλεπα απο τοσο κοντα.Ημουν τοσο κοντα στον παραδεισο,τοσο κοντα στις φλογες τις κολασης. ''Εισαι καλα;'' ρωτησα ψυθυριστα.''Ναι τωρα.''κουνησε το κεφαλι του καταφατικα. ''Συγνωμη για σημερα..εγω δεν ηξερα.'' απολογουμαι για την υπενθυμισει της κοπελας.''Δεν φταις εσυ.'' ξανακλεινει τα ματια του. ''Τι ειδες;'' ρωταω αναφερομενη στον εφιαλτη του.''Αυτην.''ανοιγει τα ματια του και ανασαινει αργα. ''Το κοριτσι απο το διπλα δωματιο;'' η καρδια μου χτυπαει δυνατα. ''Ναι..'' ψυθυριζει αδυναμα και το βλεμμα του πεφτει στα χερια του. ''Ποιανης ηταν το δωματιο;'' συνεχιζω της ερωτησεις.Δεν απανταει συνεχιζει να κοιταει κατω.Μου κρατα τα χερια και παιρνει μεγαλες ανασες.Φαινεται οτι αναμνησεις παιζουν στο μυαλο του απο τον τροπο που οι κορες των ματιων του μετακινονται περα δωθε ακομα και με τα ματια του κλειστα.Με κοιταει για μια στιγμη και βλεπω δακρυα να δημιουργουνται στα ματια του.Χριστε μου,δειχνει τοσο ευαισθητος,τοσο ευθραυστος λες και θα σπασει στα χερια μου.Τι του εκανε αυτη; Χιλιαδες ερωτησεις και απαντησεις περιτριγυριζουν το μυαλο μου αλλα δεν λεω τιποτα,μοναχα τον αγκαλιαζω. ''Ειναι ενταξει εαν δεν θελεις να μου πεις.'' μπορω να νιωσω του χτυπους της καρδιας του. ''Την ελεγαν Lydia.'' ψυθυριζει στο αφτι μου και βγενω απο την αγκαλια του για να τον παρακολουθησω.Ξαφνιαζομαι απο το γεγονος οτι θα μου μιλησει γι' αυτην. ''Ειχε κοκκινα μαλλια σαν την φωτια και πρασσινα ματια σαν τα δαση.'' μιλαει για αυτην σχεδον με τον τροπο που τον περιγραφω εγω.Βρισκομαστε στο πατωμα του δωματιου του διπλα στο κρεβατι του κρατωντας ο ενας το χερι του αλλου.Εγω και ο Harry.Εγω και ο ανθρωπος που μολις χθες 'γνωρισα' ,εγω και ο ανθρωπος που με απηγαγε. ''Ηταν..τελος παντων..θυμα μου..και..και'' δισταζει να συνεχισει και μου σφιγγει το χερι.Δεν μιλαω,ουτε αντιδρω,θελω να συνεχισει.Θελω να ξερω τι συμβαινει στα θυματα του Harry.''Την σκοτωσαν.'' λεει τελικα ψυθυριστα και το στομα μου ανοιγει διαπλατα.Τα δακρυα στα ματια του κυλανε και απο τον τροπο που αντιδρα νομιζω πως ηταν κατι πολυ παραπανω απο ενα θυμα στον Harry.O Harry ηταν ερωτευμενος μαζι της.''Πως; Ποιοι;'' ρωταω αλλα φυσικα δεν παιρνω απαντηση. ''Την αγαπησα.'' λεει και νιωθω ενα τσουξιμο μεσα μου,καπου εκει βαθια,κοντα στο οργανο που με κρατα ζωντανη. ''Ηταν ο ερωτας μου..Δεν μπορουσα να την εχω παγιδευμενη.Ακομη και εαν το εκανα παντα εβρισκε τροπο να φυγει.Παντα.'' γελαει στην αναμνηση και ενα παραξενο συναισθημα με περιτριγυριζει. ''Οποτε,της εδωσα την ελευθερια της,χωρις κανενα ανταλαγμα.Την ηθελα χαρουμενη.Ποτε δεν ειπα σε κανεναν για το γεγονος οτι αφησα ενα θυμα μου επειδη ειχε κερδισει την καρδια μου.'' συνεχιζει και δεν εχω λογια.''Της εδωσα το κλειδι του σπιτιου μου μια μερα.'Δεν μου αρεσουν τα κλειδεια ολο τα χανω.' ειχε πει και ειχε δικιο.Ειχε το κλειδι της καρδιας μου,της ανηκε,ομως το εχασε.Πηγε με τον Louis..μα δεν ηξερε οτι ο Louis δεν την αγαπουσε,ηθελε μοναχα τα λεφτα που θα του προσφερε η χαμενη ζωη της.'' τελειωσε και ενιωθα τα δακρυα μου ετοιμα να πεσουν.''Την σκοτωσε..''ψυθυρισα και τα δακρυα αρχισαν να κυλανε.Δεν ξερω γιατι κλαιω απλα το σωμα μου,το μυαλο μου και τα συναισθηματα μου αντιδρουν ετσι στο ανοιγμα της καρδιας του.Μα ποιον κοροιδευω; O Harry δεν ανοιξε την καρδια του σε εμενα.Το κλειδι της καρδιας του το εχασε η Lydia.Η καρδια του της ανηκει.Δεν μπορει να ανοιξει την καρδια του,οχι χωρις το κλειδι. ''Δεν ηθελα να σε κανω να κλαψεις.'' λεει απαλα. ''Ουτε εγω.'' παραδεχομαι. ''Ελα εδω.'' ανοιγει τα χερια του και μπενω μεσα στην αγκαλια του για πολοστη φορα. ''Η ζωη συνεχιζεται.'' του λεω και ξερω οτι αυτο δεν βοηθαει. ''Σωστα..''λεει και με κοιταει ενω κανω κυκλους με το δαχτυλο μου στο στηθος του.Μετα απο μερικα δευτερολεπτα σκεψεις γελαω,γελαω δυνατα. ''Τι ειναι τοσο αστειο;'' ρωταει. ''Απλα σκεφτομαι..αυτο..εμεις.'' παραδεχομαι. ''Ξερουμε ο ενας τον αλλον ουτε μερα και με απηγαγες και ειμαι το θυμα σου και απλα ειμαστε αγκαλιασμενοι στο δωματιο σου.'' συνεχιζω και γελαω. ''Το οτι γνωριζομαστε μια μερα δεν ισχυει σε ξερω πολυ περισσοτερο.Σε παρακολουθουσα ξες..'' λεει και δεν απανταω. ''Και ολα τα αλλα;'' ρωταω. ''Ναι εχεις δικιο ειναι περιεργο.'' παραδεχεται. ''Νομιζα πως θα με εχεις αλυσοδεμενη ή κατι τετοιο.'' λεω ειλικρινα. ''Αλλα χαιρομαι που δεν το κανεις.'' συνεχιζω και στηριζει το κεφαλι του στο δικο μου. ''Και εγω.'' λεει.