-Stockholm Syndrome/HS Fanfic

Το αγόρι με τα πράσσινα μάτια.

Ο ερωτας,δεν σε ολοκληρωνει, σε σπαει σε εκατομμυρια μικρα κομματακια.

Ο ερωτας,δεν εχει χωρο,χρονο...Δεν χωρα και δεν μετριεται,μην λες ποτε "για παντα" .

"Για οσο" να λες να σε ζηλευουν και οι θεοι.

vote&comm

Ημουν εκει,καθομουν εξω απο την Εντατικη.

Ειχα κλεισει τα ματια μου,δεν ηθελα να αφησω τα δακρυα να τρεξουν.

Ειχα σταυρωσει τα χερια μου μπροστα στο στηθος μου,δεν ηθελα να τα αφησω να τρεμουν.

Ημουν εκει,καθισμενος στις γαλαζιες πλαστικες 'καρεκλες' εξω απο την λευκη πορτα.

Ημουν εκει με ενα μυαλο μπερδεμενο,φοβισμενο. Με μια καρδια προδωμενη,που ετρεμε και χτυπουσε μονοχα για εκεινη. Με την ανασα μου στα χειλη,με την ανασα μου να τρεχει σε ολο μου το κορμι,θυμιζοντας μου οτι ειμαι ακομα ζωντανος,οτι ολο αυτο..ειναι αληθινο.

Εβαλα το κεφαλι μου αναμεσα στις παλαμες μου.

Αφησα τα δακρυα να φυγουν,αφησα τα χερια μου τρεμουν,κρατησα την αναπνοη μου και αφησα το μυαλο μου και την καρδια μου να προσευχονται για εκεινη.

Το κοριτσι που βρισκοταν στο λευκο δωματιο,με τους μπλε ανθρωπους, ειχε αναστατωσει τους παντες.

Ειχε αναστατωσει τους παντες και κυριως,τους δαιμονες μου.

"Harry,εισαι καλα;"ο Liam μου χτυπησε την πλατη.

"Ναι.." αναστεναξα. "Αυτη δεν ειναι.." εκρυψα εναν λιγμο.

Ποιος ειπε οτι οι αντρες δεν κλαινε; Οποιος το ειπε ειναι βλακας,εχουμε και εμεις συναισθηματα και πληγωνομαστε.

 Ειμαστε και εμεις ανθρωποι.

"Μα ολο το κουτακι ρε γαμωτο;" O Louis φωναξε νευριασμενος.

"Ειναι τοσο ηλιθια.." ο Zayn μουρμουρισε.

"Και τοσο νεκρη.." O Liam συνεχισε. Τον κοιταξα αγρια,μα μετα κατεβασα το κεφαλι,ηξερα οτι ηταν πολυ δυσκολο να τα καταφερει.