-Stockholm Syndrome/HS Fanfic

Ζακέτα

Ο Harry βγηκε απο το μπανιο αφηνοντας με πισω με τοσες ερωτησεις.Αφου εκλεισα την πορτα και την κλειδωσα εγω αυτη την φορα,αφερεσα τα ρουχα μου και μπηκα στην μπανιερα.Γυρισα το νερο στο ζεστο ή μαλλον στο καυτο και το αφησα να πεσει πανω στο σωμα μου.Εβλεπα το στεγνο-καπως τωρα-αιμα να φευγει απο τα ποδια μου και ενιωθα ανακουφιση οσο περιεργο και να ακουγεται.Εκλεισα τα ματια μου και απολαυσα το καυτο νερο,απολαυσα την ησυχια μεχρι που ο πυροβολισμος ξανα επαιξε στο μυαλο μου και ανοιξα γρηγορα τα ματια μου κοιτωντας γυρω μου. ''Υπεροχα!'' μουρμουρισα κατω απο την αναπνοη μου και κουνησα το κεφαλι μου.Αφου ελουσα τα μαλλια μου και επλυνα το σωμα μου με αφρολουτρο βανιλιας βγηκα απο το μπανιο και περπατησα μεσα στο καινουργιο μου δωματιο.

Ειναι πιο μεγαλο απο το προηγουμενο και επισης ομορφα διακοσημενο.Το κρεβατι ειναι μεγαλυτερο και ακουμπαει σε εναν μαυρο τοιχο στο κεντρο του δωματιου.Διασπαρτοι υπαρχουν στο δωματιο πινακες οπως και στο κατω.Με τα μαλλια μου να εχουν κανει ενα ποταμι νερου,περιφερομαι στο δωματιο και καταληγω στο παραθυρο.Κοιταω εξω και ακομα η βροχη δεν εχει σταματησει.Νιωθω το σωμα μου να τρεμει και ετσι αποφασιζω να ντυθω.Αρπαζω τα ρουχα που μου αφησε ο Harry απο το κρεβατι και τα φοραω γρηγορα.Ενα μαυρο τζιν και μια ροζ λεπτη μπλουζα καλυπτουν το σωμα μου και εγω ακομη νιωθω οτι κρυωνω.Ανοιγω τα συρταρια της ντουλαπας που βρισκεται στο δωματιο,ελπιζοντας να βρω καμια ζακετα ή κατι που θα με ζεστανει.Την στιγμη που ειμαι ετοιμη να εγκαταληψω και να κατεβω στο κατω δωματιο,ανακαλυπτω μια μαλλινη γκρι ζακετα στο τελευταιο συρταρι.Ευχαριστημενη την φοραω και ηδη νιωθω ζεστασια. ''Alice!'' ακουω το ονομα μου απο κατω.''Τωραα!'' φωναζω και κατεβαινω τα μαρμαρινα σκαλια και ευχαριστω τον Harry απο μεσα μου για το γεγονος οτι αφησε ενα ζευγαρι χνουδοτες καλτσες μαζι με τα υπολοιπα ρουχα. ''Θα πρεπει να παω μεχρι καπου.Μην προσπαθησεις να το σκασεις γιατι θα σε βρω και απλα μην ανοιξεις σε κανεναν και μην προκαλεσεις ζημιες στο σπιτι και-'' ''Ενταξει,ενταξει καταλαβα.'' τον διακοπτω απο τον κουραστικο μονολογο του.Κοιταω στο μερος οπου πριν ηταν το θυμα του Harry αλλα τωρα δεν ειναι εκει και το αιμα εχει καθαριστει.Χαρομαι που δεν θα ερθω αντιμετωπη με ενα σοκαριστικο θεαμα αλλα απο την αλλη ανησυχω για το που το εχει βαλει ή που σκοπευει να το βαλει.Ο Harry σκοτωσε τοσα απλα εναν ανθρωπο.Θα μπορουσε να το κανει τοσο απλα και σε εμενα.Αλλα αυτος ειπε οτι δεν θελει εμενα.Απο την αλλη σκοτωσε για να με προστατευσει αρα..θα μπορουσε να σκοτωσει εμενα για να προστατευσει καποιον αλλον. ''Alice!'' ο Ηarry με φωναζει και με επαναφερνει στην πραγματικοτητα. ''Ναι..'' τραυλιζω και κουναω το κεφαλι μου.''Χριστε μου που ειχες χαθει;΄΄ με ρωταει. ''Δεν ξερω..'' απανταω ειλικρινα και κοιταω κατω. ''Τελος παντων φευγω.'' δηλωνει μπερδεμενος και παει να φυγει. ''Ενταξει.'' απανταω και προχωραω προς το σαλονι. ''Για περιμενε μισο λεπτο.'' λεει και γυρναω ξανα προς το μερος του. ''Ναι.'' τον παροτρυνω να συνεχισει. ''Που βρηκες αυτη την ζακετα;'' ρωταει και με κοιταει γεματος απορια την ζακετα. ''Σε ενα συρταρι στο δωματιο που με εβαλες.Δεν ειναι ωραια;'' ρωταω και χαμογελαω πιανοντας την ζακετα. ''Βγαλτην τωρα!'' το προσωπο του αλλαζει και ειναι θυμωμενος. ''Μα γιατι;'' ρωταω μπερδεμενη. ''Γιατι ετσι! Βγαλτην τωρα και μην ξαναπειραξεις τιποτα σε εκεινο το δωματιο!'' φωναζει εκνευρισμενος αλλα τα ματια του φαινονται θλιμμενα.''Ενταξει..συγνωμη.'' λεω απαλα και βγαζω την ζακετα παραδινοντας την στα χερια του.Tην πιανει στην αρχη απαλα και υστερα την σφιγγει με τα δαχτυλα του,προσεκτικα ωστοσο σαν να ειναι ενα πολυ πολυτιμο αντικειμενο.Κλεινει τα ματια του και παιρνει μια ανασα,δεν δειχνει να ειναι καλα.Νιωθω ενοχη γι' αυτο ακομα και εαν δεν ξερω τι κακο εκανα.Χαιδευω με το χερι μου το προσωπο του προσεκτικα,δεν ηθελα να του κανω κακο,εαν ηξερα οτι αυτη η ζακετα θα τον εκανα να νιωσει ασχημα δεν θα την φορουσα,προτιμω να κρυωνω απο το να τον βλεπω ετσι. ''Συγνωμη..'' ξανα λεω απαλα.Δεν ξερω τι αλλο μπορω να πω.Δειχνει να απολαμβανει το στοργικο αγκιγμα μου,ωσπου ξαφνικα κατεβαζει αποτομα το χερι μου και φευγει χωρις αλλη κουβεντα.Μενω παγωνενη να κοιταω την πορτα για δευτερη φορα σημερα και συνερχομαι οταν ακουω τον ηχο του αυτοκινητου του.''Τοσο ηλιθια!'' φωναζω στον εαυτο μου και προχωρω ακομη μια φορα προς το σαλονι.