-Stockholm Syndrome/HS Fanfic

~Γνωριμίες

Η διαδρομη για το σπιτι ηταν συντομη,μιας και το αγαπημενο μερος του Harry ειναι κοντα στο σπιτι του. 

Στην μικρη αυτη διαρκεια της διαδρομης ο Harry,μου μιλουσε ενθουσιασμενος και χαρουμενος. Του απαντουσα επισης με ενδιαφερον και χαμογελο αλλα ηταν και τα δυο ψευτικα.

Ενιωθα ενα βαρος. Ενα κομπο στο στομαχι μου και δεν ηταν απο εκεινους που μου δημιουργουσε ο Harry,ηταν οι γνωστοι κομποι, οι κομποι του παρελθοντος,ειχαν δημιουργηθει επειδη δεν υπηρχε τιποτα στο στομαχι μου,τιποτα στην καρδια μου. Οι πεταλουδες λιγοστευαν και φοβομουν. Το συναισθημα ηταν πρωτογνορο,δεν ειχα ξανα νιωσει τοσο χαλια και ουτε θα ηθελα να νιωσω ξανα. Ηταν το πιο περιεργο συναισθημα. Ενιωθα μονη. Ενιωθα ανυμπορη. Συντετριμενη. Ενιωθα φοβο. Απελπισια. Ενιωθα τοσα πολλα. 

Ηταν λογικο,μολις ειχα συμφωνησει να σκοτωσω τον πατερα μου. Δεν ηταν κατι απλο. Δεν ειναι ευκολο να ακους οτι ο πατερας σου σε θελει νεκρη. Και η μαμα μου; Η μαμα μου τι ειπε; Ηξερε για τις δουλειες του μπαμπα μου; Ηξερε οτι με θελουν ολοι τους νεκρη; 

Κουνησα το κεφαλι μου,πηρα μια βαθια ανασα,εμποδισα τα δαρκυα να βγουν και ας ειχαν κοκκινησει τα ματια μου,και ας ετσουζαν πολυ. Δεν θα εκλεγα τωρα,οχι μπροστα του,ηθελα να του δειξω οτι ειχε μια δυνατη συμμαχο. 

Λιγα λεπτα μετα το αυτοκινητο σταματησε εξω απο το σπιτι. 

Ακολουθησα τον Harry μεχρι μεσα και κοιταξα με αδεια-αλλα γεματα απο δακρυα που θελουν να πεσουν- ματια τον χωρο της μικρης φυλακης μου. Μπορει να μην ημουν θυμα του πια,αλλα ο χωρος παρεμενει φυλακη μου. Δεν ημουν θυμα αλλα συμμαχος,αυτο επαιζε ξανα και ξανα στο μυαλο μου και η αληθεια ειναι οτι δεν ηξερα ποιο ειναι το χειροτερο.

''Σε λιγο θα ερθουν τα παιδια να τα γνωρισεις.'' ο Harry χαμογελασε. 

''Ωραια.'' χαμογελασα πλατυα. Ηξερα απο θεατρο,επαιζα καθε μερα σπιτι. Ημουν η καλυτερη ηθοποιος. Ξεγελουσα τους παντες.

''Θα παραγγειλω πιτσα. Εχεις καποια ιδιαιτερη προτιμηση;'' με ρωτησε γλυκα. 

''Οχι,οχι. Παρε οτι θες. Εγω παω λιγο πανω.'' δηλωσα και ανεβηκα τρεχοντας τα σκαλια για το δωματιο μου.

Οταν η πορτα του δωματιο εκλεισε πισω μου,το χαμογελο μου σβηστηκε. Το ψευτικο φως στο προσωπο μου χαθηκε. Τα ματια μου αφησαν τα δακρυα ελευθερα να τρεξουν στα κοκκινα μαγουλα μου. Οι μασκες επεσαν. Ολα χαθηκαν,το μονο που ειχε μεινει ημουν εγω και το μπερδεμενο μου μυαλο.