-Stockholm Syndrome/HS Fanfic

Απαγωγή

Ξυπναω το πρωι απο το ενοχλητικο ξυπνητηρι μου που δεν λεει να σταματησει. Το κλεινω και σηκωνωμαι απο το κρεβατι αργα. Με περιμενει αλλη μια βαρετη και μουντη μερα. Ο καιρος ειναι απαισιος,η βροχη δεν εχει σταματησει απο χθες και ελπιζω να το κανει συντομα μιας και το απογευμα ειναι το παρτυ του Justin.Μπενω στο μπανιο και αποφασιζω να κανω ενα ντουζ. Οσο το καυτο νερο τρεχει πανω στο σωμα μου,το μυαλο μου ταξιδευει σε μεροι και κοσμους ανυπαρκτους.Ναι οπως καταλαβατε ειμαι πολυ ονειροπολα,ουσιαστικα ομως η φαντασια μου με κραταει στην ζωη. Ζω στο ροζ μου συννεφακι που ολα ειναι καλα,δεν μου αρεσει η αθλια πραγματικοτητα, αν αποδεχομουν την πραγματικοτητα δεν θα ζουσα για πολυ σε αυτη. Ο ψυχολογος μου,μου ειχε πει οτι βρισκομουν σε αρνηση.

''Εισαι σε αρνηση μικρη και αυτο γιατι η πραγματικοτητα σου προκαλει βασανιστικα συναισθηματα που αδυνατεις να τα αντιμετωπισεις.Αρνησε να αποδεχτεις την πραγματικοτητα ωστοσο δεν την αγνοεις εντελως.'' αυτα ηταν το λογια του και μου ταιριαζαν απολυτα.

Οταν πλεον το νερο ηταν κρυο βγηκα εξω και περπατησα ως το δωματιο μου.Φορεσα καθαρα εσωρουχα και ανετα ρουχα.Κατεβασα τα μαλλια μου απο τον κοτσο μου τα ειχα μαζεψει και τα χτενισα,υστερα κατεβηκα κατω στην κουζινα για πρωινο.''Καλημερα γλυκια μου.'' η μαμα μου,μου χαμογελασε γλυκα.''Καλημερα.'' απαντησα και χαμογελασα ενω εκατσα στο τραπεζι. ''Alice αγαπη μου,πως εισαι σημερα;'' ρωτησε ο μπαμπας μου και προσπαθησε να δειξει ενδιαφερον.Κριμα μπαμπα δεν το εχεις με την ηθοποια. ''Καλα..'' του ειπα και κοιταξα αλλου.Ο μπαμπας μου ειναι ο ανθρωπος που ενδιαφερεται μοναχα για την δουλεια του και για το πως θα βγαλει περισσοτερα λεφτα.Ποτε δεν νοιαστηκε πραγματικα για εμενα.Ουτε εγω γι' αυτον. Η μαμα μου μια απο τα ιδια,απο οτι ξερω παντα ηθελε να εχει πολλα λεφτα και μεγαλο σπιτι,ετσι οταν βρηκε τον πατερα μου τον ''ερωτευτηκε'' ξαφνικα.Την ενδιαφερει, ολοι να της λενε καλα λογια για το ποσο καλη οικογενεια εχει και για το πως διατηρηται τοσο νεα και ομορφη.Χαζοι ανθρωποι το μονο που σας νοιαζει ειναι το τι σας δημιουργει ο χρονος και οχι το τι του δημιουργηται εσεις.Εγω παλι ειμαι το εντελως αντιθετο απο αυτο που θελουν οι γονεις μου,δεν μου αρεσουν τα ακριβα κοσμηματα ουτε τα παρτυ,δεν ειμαι κοινωνικη και προτιμω να κλεινομαι στον εαυτο μου απλα εγω δεν ειμαι η κορη που ονειρευοντουσαν,αλλα δεν με νοιαζει.Οταν αυτοι οι δυο σπαταλουν τα χρηματα τους,κανουν ανουσιες συναναστροφες και ψευτικα κοπλιμεντα,εγω κρυφα τρυπωνω στο σπιτι και φτιαχνω νυχτα τεχνητη στο δωματιο μου.Μερικες φορες νιωθω λες και εγω ειμαι ο ενηλικας αυτου το σπιτιου και εχω να κανω με δυο μικρα 17 που δεν ξερουν πως να διαχειριζονται την ζωη τους. Ειμαι μολις 17 και θυμωνω με το εαυτο μου που δεν ειμαι σαν τα υπολοιπα 17χρονα στην ηλικια μου,θυμωνω με τον εαυτο μου που δεν ειμαι χαρουμενη με αυτα που εχω ενω αλλοι θα σκοτωναν για να τα εχουν.Αλλα μετα θυμαμαι τα λογια της γιαγιας μου και χαιρομαι γι' αυτο που ειμαι.''Εισαι μοναδικη Alice..μην γινεις σαν αυτους μικρη μου.Μην κανεις διαλογους ανουσιους και ασκοπους,μην εκθετεις την ζωη σου στα ματια αυτον που ζουν μεσα στην αγνοια και προσπαθουν να παγωσουν το χρονο,μην γινεις σαν αυτους που τους νοιαζει μονοχα η εξωτερικη τους εμφανιση και οχι ο εσωτερικος τους κοσμος.Να καλλιεργησεις την καρδια σου ματια μου και οχι τα ματια των αλλων.''