Üzerinin sırılsıklam olmasına neden olan yağmuru umursamıyordu. Artık bunun bir önemi yoktu. İçinde beslediği huzursuzluk ağır ağır yok oluyordu. Yerini sessizlik ve buram buram acı kokan huzur alıyordu. Böyleydi çünkü artık canının acımayacağını biliyordu. Sessizce terk edecekti yaşadığı gezegeni. Belki cehenneme gidecekti ama kesinlikle dünya kadar korkunç olamazdı. Şeytanlar mı? Hıh... Zaten yeryüzündeki her "insan" adını taşıyan varlık birer şeytan değil miydi? Her biri yapmacık bir gülümsemenin ardına saklanıyordu. Yaşattıkları ise katlanılmayacak bir acıydı. İşte o da tam olarak bu sebepten huzurluydu ya artık: biliyordu, gidecekti. Kimseler duymadan yok olacaktı. Ama o gün ona engel olan bir şey oldu; beklenmedik, plan dışı bir şey. Bir not buldu. Ne idüğü belirsiz, başı boş bir not... Rüzgarın alıp götürebileceği bir kağıt parçası, yine de onu yaşamaya ikna edebilecek türdendi.
"Ne olduğunu bilmiyorum. Tek bildiğim derinlerde bir yerinin acıdığı. Yine de bencilsin. Seni kendimden çok severken bunu yapamazsın. Eğer intihar etmeye kalkarsan diğer insanlardan bir farkın kalmayacak. Ben sana aşıkken sen bana bu bencilliği yapamazsın, yapmayacaksın! İzin vermiyorum. Ve evet, buna hakım var Park Jimin."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Smile For Me | JiKook✔️
FanfictionYalnızca pes etmek istiyordu ama notlar gelmeye devam etti. _____ "Belki kokun yok edebilirdi içimdeki acıyı ancak ben seni yok etmekten korkuyorum." |For Me serisinin ilk kitabıdır.|
