Ay ışığının süslediği karanlık odasındaki yatakta oturuyordu Park Jimin. Bugün herhangi bir not almamıştı. Yoksa o da mı unutmuştu kendisini? Böyle olacağını biliyordu. Her zaman unutulup terk edilirdi zaten. Yine aynısı oluyordu. Kendini değersiz hissediyordu. Bir çöp parçasından farksızdı. Öylece sokağa atılmış bir çöp... Gözlerinden akan yaşlara engel olamadı. Yanaklarından süzülen yaşlarla eş zamanlı olarak bir zil sesi duyuldu karanlık ve küçük evde. Şaşkınlık içinde kapıyı açtı. Etrafa bakındı, kimse yoktu. Eğilip yerdeki kağıdı narin bir şekilde avuçlarının içerisine aldı ve kapıyı kapadı. Tüm alışıla gelmiş kurallar yıkılıyordu. Çünkü o, ilk defa unutulmamıştı.
"Sabah gelemedim. Üzgünüm. Neden evinden hiç çıkmıyorsun? Lütfen böyle yapma. Sen iyi değilsen bende olamam. En azından sabahları temiz hava almak için çık ve sahilde dolaş. Kendini daha iyi hissedeceksin. Bende öyle yaparım. Canım sıkkın olduğunda harika bir ilaç görevi görüyor. Lütfen yemek yemeyide aksatma. Seni herşeyden çok seviyorum. Çünkü sen şu Dünyada sahip olamadığım iki şeyden birisin."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Smile For Me | JiKook✔️
FanfictionYalnızca pes etmek istiyordu ama notlar gelmeye devam etti. _____ "Belki kokun yok edebilirdi içimdeki acıyı ancak ben seni yok etmekten korkuyorum." |For Me serisinin ilk kitabıdır.|
