Kiedy Shy wprowadza się do nowego domu dostaje kuszącą propozycję...
Propozycję wiecznego życia, nieprzemijającego piękna i młodości w zamian za wykonanie kilkunastu zadań wyznaczonych przez najgorsze zło wcielone w postać człowieka.
Nie zdaje sobi...
-Shyley! Znowu znęcałaś się nad służbą!-do pokoju z hukiem weszła moja rozdarta matka. Czy ta kobieta nie zna podstawowych zasad kultury, które sama próbuje wpajać mi od dziecka. O czym ja myślę? Ona nigdy nie miała dla mnie czasu. Całe życie spędzam z nieudolnymi niańkami , które jedna po drugiej za każdym razem staram się wykończyć.
-Mam na imię Shy.-poprawiłam ją po czym odwróciłam się w przeciwnym kierunku. Nie będę rozmawiać z nią kiedy mówi do mnie takim tonem. Nikt nie będzie do mnie krzyczeć.
-Jak mogłaś! Ludzie uważają cie za potwora!-Jakby wcześniej nie uważali. Powinnaś zamknąć usta swoim pracownikom. Jak widać w takich sytuacjach nie można kupić milczenia. Pieniądze powoli tracą na wartości, a myślałam, że w tych czasach człowiek widzi tylko jedno. Cóż chyba się myliłam.-Ona przez ciebie umarła!
-Nie wiedziałam, że można od tego zginąć. Co to za różnica? Jeśli nie zrobiłaby tego dzisiaj pewnie stało by się to za parę lat. Nie widzę problemu.-wzruszyłam ramionami. Co mnie to może obchodzić?
-Jak to nie wiedziałaś!? Masz mnie za idiotkę?-W tym momencie już otwierałam usta by odpowiedzieć na nurtujące ją pytanie, ale stwierdziłam, że tylko pogorszy to moją sytuację.
-Nie miałaś organizować tej swojej zapoznawczej imprezy dla sąsiadów...Nie, przepraszam snobów z okolicy?-Chciałam, a przynajmniej miałam nadzieję, że uda mi się zmienić temat.
-Tak miałam, a ty masz udawać przykładną córkę. Nie mam zamiaru się za ciebie wstydzić Shy.-Jeszcze się zdziwisz. Ledwo powstrzymałam się od śmiechu. Czy nasze przeprowadzki nie mogą wyglądać jak te u normalnych ludzi? Gdzie najważniejszym po przyjeździe jest rozpakowanie kartonów, a nie organizowanie przyjęcia dla ludzi, których jedyną życiową aspiracją są pieniądze.
----------------------------(dwie godziny później)------------------------------
W moim domu roiło się teraz od wypalonych, udzielnych książąt. Nienawidzę tych przyjęć. Czy wydaje się wam czasem, że to wy jesteście w obcym domu? Właśnie tak się teraz czułam. Mimo iż moi rodzice kochali organizować uroczyste bankiety dla ludzi z sąsiedztwa i robili je bardzo często,nigdy nie zdążyłam się do nich przyzwyczaić. Te wydarzenia były dla mnie męką.
-Shy wszystko w porządku?-zapytała pani Peters, wyrywając mnie tym samym z moich poprzednich przemyśleń.
-Tak, tak. Przepraszam zamyśliłam się.-Uśmiechnęłam się do kobiety.
-Nic się nie stało. Ja już ci nie przeszkadzam idę spróbować ciasta pani Lange.-Ehh jak zwykle zostałam sama. Jedyna normalna osoba w tym domu właśnie ode mnie uciekła. Nie rozumiem dlaczego osoba, którą uważam za drugą matkę nie umie dogadać się z własnym synem. Możliwe, że ją rozumiem...Evan to intrygująca osoba. Można go kochać lub nienawidzić. Podobnie jest ze mną. Możliwe, że dlatego odnaleźliśmy wspólny język. Mogę powiedzieć, że jest jedynym, który w pełni rozumie moje postępowanie.
Zagłębiona po uszy we własnych przemyśleniach ruszyłam w stronę swojego pokoju. Miałam ochotę rzucić się twarzą w poduszkę i zasnąć. Otworzyłam drzwi i jak na skrzydłach wleciałam do pokoju. Zamknęłam je i przekręciłam w nich klucz tak by nikt nie mógł przerwać mi odpoczynku. Odwróciłam się w stronę łóżka. Poczułam się jak w głupiej bajce dla dzieci. W moim łóżku leżał obcy chłopak.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Co to jest? Jakaś głupia komedia romantyczna? Jeśli tak to chcę poznać reżysera, scenografa i przeczytac scenariusz. Widząc, że nowy lokator spał dość twardo podeszłam do szafki nocnej i postanowiłam się mu przyjrzeć. Był dość przystojny. Na tyle bardzo, że mogłabym z nim porozmawiać i na tyle za mało by go nie obudzić. Usiadłam na materacu tuż obok blondyna. Nachyliłam się nad nim i wymierzyłam cios w policzek. Chłopak poderwał się z taką prędkością, że wylądowałam na podłodze i to nie z gracją szybowca. Można powiedzieć, że runęłam na ziemię jak kilku dziesięcio kilowy głaz.
-Co ty sobie wyobrażasz!? -krzyknął na mnie jakby czekał na wyjaśnienia.
-Może liczysz na przeprosiny? To mój pokój.-odpowiedziałam spokojnie.
-W to szczerze wątpię.-parsknął śmiechem.-Po co niby dziewczynie twojego pokroju byłaby kolekcja noży i innych fajnych zabawek?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Tak? Zaraz możesz się przekonać.-wywróciłam arogancko oczami.-Mam dla ciebie propozycje. Wstań i wyjdź. Nie mam ochoty cię dłużej oglądać.
-Jesteś bezczelna. Masz jakiekolwiek pojęcie kim ja jestem?-zapytał oburzony, a w mojej głowie właśnie rozpętała się burza mózgu.
-Osobą, którą skrzywdziłam, a teraz szuka zemsty?-zadałam pytanie zwrotne uśmiechając się przy tym nienaturalnie tak jakbym liczyła, że to prawidłowa odpowiedź. W głębi duszy miałam nadzieję, że właśnie o to chodzi. Nikt z nas nie lubi zgadywać...szczególnie jeśli chodzi o z pozoru ważne rzeczy.
-Nie...to raczej nie to...a nawet jeśli to nie przypominam sobie.-mruknął.-Jestem Luke Hemmings. Mówi ci to coś?-Najwyraźniej myślał, że zaraz ułożę mu ścieżkę do drzwi usłaną różami i oznakowaną świeczkami o zmysłowych zapachach. Nawet nie wie jak bardzo się myli.
-Szczerze? Nic, a nic.-zacisnęłam wargi w wąską linię, próbując po raz kolejny się skupić. Nigdy nie kojarzyłam nazwisk. Nawet jeśli mogły być bardzo istotne.
-Mam do ciebie interes. Obserwuje cię od dłuższego czasu i jestem pod wrażeniem. Nigdy wcześniej nie widziałem kogoś tak bezwzględnego i chłodnego.-uśmiechnął się porozumiewawczo.
-Mów dalej...-nie ukrywam chłopak wiedział jak zachęcić swojego rozmówce.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
