Pov Samuel
We staan met zijn allen in de grote garage. Verscholen achter omgegooide tafels, onder auto's, noem het maar op. Ik heb al veel meegemaakt sinds ik bij de Temeroso zit, maar dit is toch wel een van de spannendste schietpartijen ooit. We staan tegenover de Peligrosa, onze grootste aartsvijand. Bam. Weer een schot. Ik kijk vluchtig om me heen maar er is geloof ik niemand geraakt. Ik kijk rond of het veilig is. Volgens mij kan ik me nu wel verplaatsen. Ik zet het op een rennen als ik ineens een schot hoor. Niet lang daarna voel ik een pijnscheut in mijn schouder. Godver, ik ben geraakt. Ik word duizelig in mijn hoofd. Als ik nu niet snel handel, wordt er nog een keer geschoten en dan ben ik er mooi geweest. Ik til mijn arm op en schiet. Niet goed wetend waarheen, maar ik schiet. Ik hoor een knal en een schreeuw en ik maak dat ik wegkom. Ik zie Brahim naar me seinen dat we weg moeten. Ik ren achter hem aan, de garage uit. Als we eruit zijn houd ik mijn oren nog gespitst, om zeker te weten dat we niet gevolgd worden. Eenmaal op onze schuilplaats ontspan ik en meteen voel ik de pijn in mijn schouder weer. 'Jongens, ik ben geraakt,' zeg ik. Kaj neemt me mee naar de bank waar hij me neerzet en pakt vervolgens een natte doek, waarmee hij op mijn wond dept. Ai, dat prikt. Maar ik mag niet zeuren. Ik leef tenminste nog. De andere jongens zijn er inmiddels ook bij komen zitten. 'Ik geloof dat ik iemand heb vermoord boys,' zeg ik. 'Ja dat geloof ik ook,' zegt Jai lacherig. 'Beter toch? Misschien dat ze voortaan twee keer nadenken voordat ze ons weer komen uitdagen,' zegt Mo. 'Of ze blijven gewoon lekker weg,' zegt Dioni. Kaj haalt het doek van mijn wond af. 'Ik denk dat de kogel langs je is gegaan. Ik zie geen sporen van een kogelgat of iets dergelijks in je schouder. You'll be fine,' zegt hij. 'Thanks.' Dan komt Ricardo binnen gelopen. 'Ik heb het allemaal bijgehouden jongens, ik ben weer een trotse baas.' Hij gaat tussen Kaj en Cassius in op de bank tegenover mij zitten. 'Sam, je bent weer mijn nummer één jongen.' Ik grinnik. 'Wat is de schade?' Ik zie hem even kijken naar mijn schouder. Ik wuif het weg. 'Niks joh, is zo weer over.' Hij knikt tevreden. 'In dat geval, ik heb alweer een nieuwe taak voor je.' Hij staat op en loopt naar het bureau dat in de hoek staat. Hij grabbelt er wat in en haalt er een foto uit. Ik neem hem aan en bekijk het beeldschone meisje dat voor me op papier staat. 'Hey, dat is die chick van de Peligrosa,' zeg ik. 'Juist, Samuel, juist,' zegt Ricardo. 'Loïs Wattimena, 19 jaar, van Molukse afkomst.' 'Wat moet ik met d'r?' vraag ik. Er verschijnt een vuile grijns op Ricardo's gezicht. 'Je moet haar ontvoeren.'
Pov Loïs
Hysterisch ren ik achter Rosa en Ana aan de schuilplaats in. 'Ze hebben Migi!' schreeuw ik. 'We weten het Loïs, we waren er allemaal bij. Calm your tits,' zegt Carlo geërgerd. Ik voel de woede in me opborrelen en wil naar hem toe rennen om hem een klap te verkopen, maar ik word tegengehouden door Alessandro, mijn baas. 'Vinden jullie het niet erg dan? Hij is vermoord door die graftakken Temeroso! Hier komen ze niet mee weg, no way,' roep ik uit. Alessandro probeert me te kalmeren. 'Loïs, dit is de maffia. Er gaan mensen dood, en er komen weer nieuwe mensen bij. Accept it,' zegt hij. Ik slaak een zucht. 'Dat weet ik ook wel, maar Miguel was mijn partner. We deden alle klussen samen. Dit zuigt gewoon.' Ik plof neer op een stoel aan de grote ronde tafel. 'Als ik erachter kom wie het was die schoot, gaat diegene eraan, dat is een belofte,' zeg ik. 'Daar kom je toch niet acher,' mengt Kike zich in het gesprek. Ik kijk hem boos aan. 'Ik ben een vrouw. Vrouwen komen overal achter, Kike.' Hij lacht kort. 'Sure baby.' We zitten nu met zijn allen aan tafel en Alessandro legt zijn handen op de tafel. 'Oké. We hebben vandaag een lid verloren, waar we het vast allemaal moeilijk mee hebben, maar we zullen door moeten gaan,' begint hij. Ik voel Carlo naar me kijken maar ik negeer het. 'Als we ons nu zwak opstellen, zal de Temeroso daar alleen maar gebruik van maken. We moeten een comeback maken, zo snel mogelijk.' We knikken. 'Wat had je in gedachten?' vraagt Félicia. Alessandro haalt zijn schouders op. 'Ik heb nog niet goed na kunnen denken. Iemand een idee?' Hij kijk de kring rond maar niemand geeft antwoord. Hoe zouden we zo snel al een oplossing bedacht moeten hebben? Miguel is nog geen uur geleden vermoord, en nu moeten we al een nieuw plan hebben. Ik weet niet hoe het met de anderen zit, maar ik heb tijd nodig om dit te verwerken. Normaal gesproken ben ik een harde. Alessandro heeft al vaak gezegd dat ik zijn sterkste vrouw ben. Maar aan Miguel hadden ze niet moeten komen. Nu is voor mij de oorlog pas echt begonnen.
