Pov Loïs
Samuel, Ana en ik blijven in Ambers huis wachten tot Amber terug is. We kunnen niet zomaar weggaan zonder Amber te bedanken en haar te laten weten wat we gaan doen. Rond een uur of 7 hoor ik de sleutel in het slot en Amber stapt de woonkamer binnen. Ze kijkt verbaasd als ze Ana ziet zitten. 'Wie is dit?' vraagt ze terwijl ze haar jas over de leuning van de bank gooit en haar elastiekje uit haar haren trekt. 'Ana, een vriendin.' 'Van de Peligrosa,' maakt Samuel me af. Ik zucht geërgerd. Amber kijkt me onbegrijpelijk aan. 'Het is oké. We gaan met haar mee, ze regelt alles. We'll be safe,' zeg ik. Amber zucht en haalt even kort haar hand door haar haar. 'Ehm, oké? I guess.' Ik sta op en loop naar haar toe. 'Ik kom je wel wat vaker opzoeken, goed? Als we alles weer op een rijtje hebben.' Ze knikt en omhelst me. 'Ik ga je missen, prediletto,' zegt ze. 'Ik jou ook.' Ze laat me los en geeft me nog een bemoedigend kneepje in mijn arm. 'We houden contact,' zeg ik. Ze knikt en glimlacht naar me. Dan staan Samuel en Ana ook op en verlaten we het huis. We lopen het ijzeren trappetje af en komen Pedro opnieuw tegen. 'Ciao bella,' zegt hij als ik langsloop. 'Ciao,' zeg ik maar. Samuel kijkt hem vies aan en pakt snel mijn hand vast. Ik moet een beetje lachen. Ana begeleidt ons naar een parkeerplaats en legt onze koffer in de achterbak van haar Range Rover terwijl Samuel en ik alvast gaan zitten. Samuel zucht en tekent rondjes op mijn hand. 'Wat is er?' vraag ik. 'Ik vertrouw dit niet. Dit is de maffia Loïs, niet je vriendenclubje uit groep 6. Je kan er niet zomaar uit en er dan weer in. Zo werkt het gewoon niet.' Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. 'Dat is ook wel zo, maar...,' ik slaak een zucht. 'Ik ken Ana al zo lang, ze heeft mij zo goed opgevangen in de eerste periode... Ik geloof gewoon niet dat ze mij iets aan zou doen, en nu jij bij mij hoort, jou ook niet.' Samuel zegt niks en draait hoofdschuddend zijn hoofd naar het raam. Ik zucht en zak achterover. Dan toch niet. Hij zal vanzelf wel zien dat ik gelijk heb. Dan stapt Ana in en begint te rijden.
Pov Samuel
Heel de weg lang heb ik die Ana in de gaten gehouden. Ze ziet er sowieso al bitchy uit, met haar korte zwarte haar en haar neuspiercing. Ik vertrouw haar voor geen cent, en ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Loïs ziet er kalm uit, dat is dan tenminste goed. Het lijkt gewoon alsof ik niet tot haar door kan dringen, alsof ze niet luistert. Ze weet dondersgoed dat ik gelijk heb, ze wílt het gewoon niet weten.
Na een paar uur rijden komen we dan eindelijk aan bij bestemming. We staan voor een grote vrijstaande villa, Ana's huis neem ik aan. We stappen uit en meteen pak ik Loïs' hand stevig vast. Het is mijn taak om haar veilig te houden. Voor altijd. Ana pakt de koffer uit de kofferbak en klikt haar auto op slot. Ze loopt voor ons uit naar de deur. Wanneer ik binnenstap kijk ik mijn ogen uit. Jezus wat is het groot hier. 'Is dit van jou?' vraagt Loïs verbaasd. 'Nee, van mijn tante. Je snapt toch wel dat ik me niet zo'n huis kan veroorloven, Lo,' antwoordt Ana met een knipoog. Loïs knikt snel. 'Ja, nee, sorry, dat weet ik ook wel, ik dacht gewoon, ja ik weet niet.' Ana wuift het weg. 'I'll show you around.'
Wanneer Ana ons alle kamers van het huis heeft laten zien gaan Loïs en ik op de enorme bank in de woonkamer zitten. 'Hebben jullie honger?' vraagt Ana. Loïs en ik knikken. 'Zal ik een pizza bestellen? Nu we toch in Italië zijn.' Weer geeft Ana me een knipoog. Wat is dat toch heel de tijd? Loïs merkt het niet en laat haar ogen over alle dure meubels glijden. 'Prima,' zegt ze. 'Wat jij wilt,' zeg ik ongeïnteresseerd. 'Super! Samuel, zou jij me even kunnen helpen met de borden alvast pakken?' vraagt Ana. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Ze zijn van porselein, zo onwijs zwaar! Dat kan ik niet alleen hoor,' voegt ze eraan toe. Loïs kijkt me verwachtingsvol aan. Die wilt natuurlijk dat ik Ana help, om te laten zien dat ik haar vertrouw. Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik loop achter Ana aan de keuken in. 'Waar staan die borden?' vraag ik en Ana wijst naar een keukenkastje. Ik open hem en pak drie borden eruit. Wanneer ik me omdraai staat Ana ineens heel dichtbij me. Té dichtbij, als je het mij vraagt. 'Wat ben je toch attent,' fluistert ze. Een beetje ongemakkelijk schraap ik mijn keel. 'Ach,' mompel ik. Ik zet de borden op het aanrecht om Ana's blik te ontwijken, maar wanneer ik weg wil lopen staat ze er nog steeds. Dan ineens plaatst ze haar handen op mijn onderrug en laat ze steeds lager glijden tot ze op mijn billen liggen. Ze drukt me naar voren, tegen zich aan. 'Had ik ook al gezegd hoe aantrekkelijk ik je vind?' zegt ze zachtjes. Ik slik. 'Nee, hoeft ook niet. Bedankt.' Ik duw haar van me af en loop snel terug naar de woonkamer. Wat wilt dat kind toch? 'Lo, er is net iets heel raars gebeurd,' fluister ik. Ik hoor ondertussen Ana Italiaans praten aan de telefoon, ze bestelt waarschijnlijk de pizza's. Loïs kijkt me raar aan. 'Ana, ze..-' 'Houd nou eens op! Ik weet dat je haar niet mag oké, ik weet het. Je hoeft het er niet zo in te wrijven.' Boos en koppig slaat Loïs haar armen over elkaar heen en staart voor zich uit. 'Lo luister nou godverdomme gewoon naar me! Ze zat aan me! Dat doe je niet zomaar!' Loïs zet haar handen in haar haren en gromt. 'Ik wil het niet horen!' schreeuwt ze. Dan gaat de deurbel en Ana komt vrolijk de keuken uit. 'Pizza!'
