Pov Loïs
De volgende ochtend word ik klam van het zweet wakker. Ik schiet rechtovereind maar heb daar meteen spijt van. Ik grijp naar mijn maag, die zich heeft omgedraaid. Ik ben niet normaal misselijk. Ik wil uit bed stappen om naar de badkamer te gaan maar ik kan amper op mijn benen staan. Als ik nu niet naar de badkamer ga dan kots ik sowieso over mezelf heen, en dat is nu wel het laatste waar ik zin in heb. Ik besluit ervoor te gaan en ik negeer de duizeligheid die opkomt wanneer ik de badkamer binnenloop. Ik ga boven de toiletpot hangen en meteen geef ik over. Tegelijkertijd begin ik te huilen. Alles wat er gisteren gebeurd is komt weer even naar boven, en het maakt me nog misselijker. Opnieuw geef ik over. Dan hoor ik geluiden vanuit de slaapkamer en niet veel later staat Samuel naast me in de badkamer. 'Lo! Ik was ongerust.' Hij knielt naast me neer en houdt mijn haar naar achteren. Hij wrijft zachtjes over mijn rug. Ik kots nog een keer. 'I'm so sorry...,' fluistert hij. Ik schud mijn hoofd en pak wat wc-papier om mijn mond mee af te vegen. Ik gooi het in het toilet en spoel door. 'Ik wilde het echt niet Loïs, het deed me echt pijn om...' Hij haalt een hand door zijn haar. 'Om jou pijn te doen.' 'Ik weet het Sam,' zeg ik zacht. Ik doe de bril naar beneden en ga op het toilet zitten. Ik slaak een diepe zucht en begin dan opnieuw met huilen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. 'Dit is zo kut,' snik ik. Samuel neemt mijn hoofd tussen zijn handen en geeft een kusje op mijn haar. 'Loïs?' Ik veeg mijn tranen weg en leg mijn handen op mijn schoot, die Sam meteen vastpakt. 'Lo, kijk me eens aan,' zegt hij. Ik kijk op. Hij staart diep in mijn ogen. 'Ik hou van jou,' fluistert hij. Ik heb het gevoel alsof ik.... Nee, ik weet het eigenlijk niet. Ik weet niet hoe ik me nu voel. Maar van één ding ben ik zeker. 'Ik ook van jou.'
Pov Samuel
Diezelfde middag nog ben ik naar het dichtstbijzijnde dorp gegaan om nieuwe kleding te halen voor Loïs. Deze keer niet 1 setje, maar gewoon wat basic dingen. Shirts, broeken, sokken. Ik kom aan bij het huisje en zoek meteen Loïs. Ik tref haar aan in bed. Ze slaapt niet. Ze staart gewoon wat voor zich uit met een lege blik in haar ogen. 'Hé Lo, kom.' Ik help haar voorzichtig omhoog. 'Fris je even op, hmm? Ik heb nieuwe kleding voor je.' Ze knikt en loopt met me mee naar de badkamer. Ik zet de douche aan, kleed Loïs uit en zet haar onder het warme water. Ik schrik van hoe ze eruit ziet. Niet haar lichaam, dat is nog prachtig als altijd, maar de plekken. De plekken die ik daar heb aangebracht. Ik slik even. Ze vangt mijn blik op en legt haar hand over haar buik. Ik schud mijn hoofd. 'Don't be ashamed. Dit is mijn schuld, daarom vind ik het lastig.' Ze knikt kort en gaat zitten in het bad met de douche nog aan. Het is nog best een verzorgd huisje, er staat ook shampoo en douchegel. Ik leun over de bad rand om de flessen te pakken. Ik spuit wat shampoo op mijn hand, wrijf mijn handen bij elkaar en masseer het dan voorzichtig in Loïs' haar. Eerst schrikt ze, maar ze ontspant al snel. Ik spoel haar haren uit en was dan haar lichaam met een washandje. Als ik haar dan ook heb afgespoeld zet ik de douche uit. Ik help haar opstaan en afdrogen. Ik pak wat kleren bij elkaar en trek het bij Loïs aan. Dan neem ik haar weer mee naar de slaapkamer en ze gaat op de rand van het bed zitten. Ik pak de borstel, die ik vanochtend by the way ook gekocht heb, en kam zachtjes haar haren uit. Ik laat het los over haar schouders hangen als ik klaar ben en zucht dan diep. 'Kunnen ze dit niet allemaal zien?' vraagt Loïs dan. 'Ik heb alle camera's weggehaald. Het maakt toch niet meer uit.' Ze draait zich om en kijkt me vragend aan. 'Hoe bedoel je?' Ik haal mijn schouders op. 'Ricardo gelooft ons nog steeds niet, dat weet ik gewoon. Hij wilt ons alleen pijn zien lijden.' Loïs fronst haar wenkbrauwen. 'Wou je zeggen dat het dus allemaal voor niets was?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Nee, nee helemaal niet!' 'Wat heeft dit dan te betekenen?' Ik bijt op mijn lip. 'Hij gaat hier gewoon niet mee stoppen Lo. Hij zal door en door en door blijven gaan, tot we het op een dag zullen opgeven en elkaar niet nog langer pijn kunnen doen.' 'Wat gebeurt er dan?' piept ze. 'Dan maakt hij ons waarschijnlijk af. Of hij laat ons elkaar afmaken, dat kan ook nog. Ik heb er gewoon niet veel vertrouwen in dat hij ons met rust gaat laten.' Ze kijkt naar de grond en wrijft zachtjes over de wond op haar arm. 'Wat moeten we dan nu? We zijn vast niet veilig hier.' Ik ga achterover liggen op het bed en Loïs doet hetzelfde. Ze legt haar hoofd op mijn borst en slaakt een diepe zucht. 'Nee, dat sowieso niet. We moeten hier weg. Ik moet alleen nog uitzoeken waarheen.' Ik ga met mijn handen door haar nog natte haren. 'Ik kan niet geloven dat de Peligrosa mij nog niet gevonden heeft. In Spanje waren we je van het, en hier lijken we gewoon een kakje.' Ik grinnik even. 'Het spijt me echt heel erg. Van alles.' Ze slaat haar ogen neer. 'Het spijt me dat ik bij de Temeroso zit en je moest ontvoeren. Het spijt me dat ik je heb mishandeld. Het spijt me dat ik me zo bot gedroeg wanneer het niet meezat, het spijt me dat...-' 'I know baby,' onderbreekt ze me. 'I know.'
