Yorulmuştum..
Bir kitabı okursun, anlamaya çalışırsın; bazen yaşarsın.. Sayfalar azaldıkça az çok tahmin edersin sonu. Korkarsın; gitmekten değil Masal'ı yarım bırakmaktan. Yaşarsın, yaşarsın..
Bir dostum vardı.. Sık sık görürdüm onu hastanede u-mutlu biriydi hemde çook mutlu. Kıskanılası sevgi paylaşırdı. Ona baktığımda sürekli gülümserdi herkese; tüm geçmişe ve olanlara.. Birimize yakındık aşağı yukarı, benzerdik. Fikirlerimiz.. Masal-larımız.. U-mutlu'luklarımız.. Dinlerdik yara'larımızı, kayıp'larımızı. Ama mutluyduk ve umutluyduk yarınlara. Farklılıklarımız vardı, O kendini bi kafese kapatmış kendini toplumdan soyutlamış biriydi. Masal'ında onun istemediği bi kahraman yoktu, olamazdı. "Kimse Yoktu!" Böylelikle tüm yara-larından sıyrıldığını düşünürdü, yaralanamazdı artık O'nca. Hayatına kimse girmezse mutlu olacağına inanırdı. Ben "Kimsesizlik en acı yara değil mi?" Dediğim de ise. "Yeni Masal'lar yazıp farklı kahramanları anlamaya çalışmaktan çok yoruldum. Artık eski Masal'larımı okuyorum, gülümsüyorum, susuyorum." Yersiz gülümsemelerinin nedeni gün yüzüne çıkıyordu. Kimisi için cesareti yoktu iddialı bir Masal yazmaya kimisi için de egoluydu belki. Hiç biri değildi "Yorgundu". Gözleri ne kadar yorgun ve kırgın olduğunu anlatıyordu ama bi gülümsüyordu.. Klışe olucak ama "Kelebek görse ömrü uzar" dı. Anlayacağınız bir gülüş her şeyin üzerini örtmek için büyük bi kamuflajdı,
tüm -kayıp'lar için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYIP ÇOCUK
Randomİçinde ayrı ayrı -kayıp 'lar veren bir çocuğun yaşamla olan mucizevi bir hayat öyküsü. Yarım kalan hayaller, yarım kalan -umut'lar ve yarım kalan -Masallar..
