Hayatımdan Bir Parça...

♡3. BÖLÜM♡

Bir gün daha cesaretimi toplayarak senin yanına gelemedim. Gerçekten cesaret edip sana tüm sorularımı sormayı isterdim. Tabi bir de cevaplayacağından, dalga geçmeyeceğinden emin olsaydım. Mesela sana seni seviyorum desem dalga geçer misin, yoksa beni gerçekten anlar mısın, sen de beni benim seni sevdiğim gibi sevebilir misin?

Tüm bu belirsizliklere karşın sevdiğini farz edersek neden yanımda yoksun? Bana tel ilaç senken, sana en çok ihtiyacım olduğu zaman.... sen yoksun...
Ne zaman sana ihtiyacım olsa yanımda yoksun. Ne zaman geleceksin bilmiyorum, gelecek misin onu da bilmiyorum...
Sana çok ihtiyacım olduğu bu zamanda yanında olmanı tercih ederdim.
Şimdi yanımda olsan elele tutuşup kumsallarda yürüsek, konuşsak saatlerce sohbet etsek. Hatta konuşmak istemiyorsan sadece saatlerce gözlerine baksam...

Bu şekilde çok acı çekiyorum ve sen bundan hoşlanıyor gibisin. Bu kadar uzak olmasak, yakın olabilecekken neden aramıza bu kadar mesafe sokuyoruz ki? Neden bu kadar uzak olup konuşmuyoesun ki benimle? Üzmek çok mu hoşuna gidiyor? Seni seven insanları neden üzüyorsun ki, sevilmek ağırına mı gidiyor?

Şuan benden çok uzaktasın, fakat hiçbir şeye engel değil. İstemiyorsan söylemen yeterli tek kelimen yeter, fakat istemiyorsan neden bana bu kadar ümit veriyorsun. Bir karar versen de ikimiz de yorulmasak.
Keşke kolay olsa seni unutmak fakat hergün gördüğüm, karşıma çıkan gözlerini nasıl unutabilirim ki. Bana bazen öyle bir bakıyorsun ki sanki sonsuza kadar beni bırakma, hep yanımda kal der gibi. Bazen de yüzüme bakmıyorsun...

Bu kadar belirsizlik fazla değil mi? Gerçekten çok yoruyor ve üzüyor.
Seni bu kadara seviyorken neden üzüyorsun ki beni? Sevilmek hoşuna gitmiyor mu?
Belki de ben sayım beni bu kadar üzen birini sevmem...
Ne yapabilirim ki yürek işte laf söylenmiyor ki...
Benim seni ne kadar çok sevdiğimi unutma, lütfen!!!