Seni seven insanları bu kadar üzmene rağmen nasıl bu kadar mutlu olabiliyorsun? Gerçekten çok şanslısın. Ben kendi hikayemde yağmurumu dindirmeye çalışırken, sen kendi gökkuşağının altında keyifle gülüyorsun.
Yak canımı, kır kalbimi, berbat et hayatımı bakalım nereye kadar yapabileceksin...
Seni unutmam gerektiğini anladım artık, fakat nasıl yapacağımı hâlâ bilmiyorum. Söylesene unutmak bu kadar kolay mı, silip atmak? Çok yıprandım artık, yoruldum.
Kalbimin parçaları binbir tarafa dağılmış, nereden toplamaya başlasam diye düşünüyorum sanki...
Keşke sadece bunlarla sınırlı kalsa. Arkadaşlarım, annem, babam... Hepsi bir yandan benden bir şeyler bekliyorlar. Birinin dediğini yapsam diğeri üzülüyor, kendi istediğimi yapsam herkes üzülüyor...
Ve bunların yanında bir de sen...
Ne yapmalıyım? En azından sen üzmesen beni, aradan çıksan. En azından sen benimle oynamasan. Ben de yavaş yavaş dağılan parçalarımı toplasam, olmaz mı? Hiç değilse ne istediğini bana söylesen.
Sevmek çok acıtıyor, parçalıyor insanı. İnsanın, sevdiği kişi yüzünden, günlerce gözünün yaşı durmaması...
Ben en önemli zamanlarımı, bütün boş zamanlarımı sana verdim. Ben koskoca dört senemi sana verdim.
Karşılığında ne gördüm? Hiçbir şey... Bu kadar mıydı her şey? Gerçekten inanmıştım beni sevebileceğin düşüncesine.
Ne gerek vardı beni bu kadar kırmana? İki kelime yetiyordu oysaki. Oyun oynamana gerek yoktu. Anlardım, gerçekten! Zamanımı çalmana gerek yoktu, yok da...
Beni ilk gördüğün anda yine aynı şeyleri yapacaksın değil mi? Yani bütün bu çabalarım, çırpınmalarım boşuna, değil mi?
Evet, sanırım öyle...
Arkadaşlar yorum yaparsanız sevinirim :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatımdan Bir Parça...
Short Storyİnsan ne zamana kadar dayanabilir ki bütün beklentilere? Evindeki, okulundaki, dışarıdaki baskılara, yaşadıklarına, sevdiklerinin ihanetine, hergün gördüğü bir türlü unutamadığı sevdiği çocuğa... Hele ki elinden hiçbir şey gelmiyorsa... Bütün bunlar...
