Hayatımdan Bir Parça...

♡10.BÖLÜM♡

Evet bir kez daha kalbimi kırmayı başardın. Kalan ufacık umutlarımı da yok ettin.
Ve sen, dün bana gülen çocuk, şimdi başkalarıyla beraber gülüyorsun.
Bugün yakın bir arkadaşımı öptüğünü öğrendim. Ve sanırım çıkıyorsunuz da...
Madem ona karşı bir şeyler hissediyordun neden bana ümit verdin. Neden hiç peşimden ayrılmadın? Neden hep benim yanımdaydın? Neden ben senden ne zaman uzaklaşsam hep yanına çekmeye çalıştın?
Seni sevdiğimi bile bile neden yaptın bunları? Neden canımı yakmayı seçtin? Seni sevdiğimi bile bile neden... neden...?

Hiç mi düşünmedin ne hissedeceğimi, ben seninle hayaller kurarken sen neden beni kandırdın?

Kendimi daha önce hiç bu kadar salak hissetmemiştim. Hiç bu kadar üzülmemiştim. Gözümün önünde yaptığın hiçbir şeyi görememişim. Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki. Neden yaptın bu kadar şeyi? Neden oynadın benimle? Neden salak yerine koydun beni?
Eğer anlayacağını bilsem bir dakika bile durmaz konuşurdum seninle. Artık yeter derdim. Kalbimi kırdığın yetmez mi derdim! Ama anlayamazsın. Çünkü sen sadece kendini düşünen bencil bir yaratıktan başka bir şey değilsin.
Nasıl oldu da göremedim? Nasıl anlayamadım?
Doğruymuş dedikleri aşk insanın gözünü kör ediyormuş. Gözümün önünde yaptıklarını bile göremedim.
Şuan beni kendimden nasıl nefret ettirdiğine inanamazsın.

Ne yapayım şimdiden sonra, ne istediğini bana söyler misin?
Öliyim, kahroliyim mi istiyorsun?

Belki de onu istediğin için yaptın bunları. İntikam mı almaya çalışırsun? Ne yaptım da intikam almaya çalışıyorsun? Neyin intikamı bu? Söyle! Korkma! Benden ne istediğini söyle! Çık... karşıma çık... Korkuyorsun değil mi?! Benden, çevrendekilerden... Her şeyden korkuyorsun. Sen korkaksın!
Ve ne yazık ki ben de öyleyim. Ben de sana seni sevdiğimi söyleyemeyecek kadar korkak biriyim.
Fakat her şeye rağmen güçlü biriyim. Belki bazı insanlara göre değilim ama bir çok insandan daha güçlü olduğumu biliyorum. Her akşam göz yaşlarımla uyuyup, her sabah gülerek uyanıyorum. Hergün kalbim paramparça uyanıp etrafa gülebiliyorum. Annem anlamasın diye onun o masum gözlerine bakıp " İYİYİM" diyebiliyorum. Etrafımdaki insanlara hiç bir şey söyleyemeyip onlar senden bana her "seninki" diye bahsettiğinde gözlerimin doluyor ve ben bu dünyada yapayalnız bu yükü taşıyorum.
Bu sadece senin yüzünden olanlar. Arkadaşlarımdan her sene yediğim kazıkları ve ben her şeye rağmen onlar yalnız kaldığında onların yanına gittiğimi anlatmıyorum. Ve zaten sonra arkamdan laf ediyorlar. Ben şunu anladım ki: yaptığın bütün iyilikler sadece bir hatanla unutuluyor. Ve seni yaptığın, sadece tek bir hatanla bırakıyorlar.

Yüreğimdeki bu acı artık ne zaman geçer bilmem.
Ama biliyorum ki artık mutluluk benim yetişemeyeceğim bir yerde.

Sana diyebileceğim fazla bir şey yok artık. Sadece:
Teşekkür ederim. Elimde kalan son umutları da alıp gittiğin için. Elimde kalan tek şeyi, sırtımı yasladığım dayanağımı da alıp gittiğin için teşekkür ederim.

Ve şunu asla unutma: beni o karanlık, dört duvar arasında avazımın çıktığı kadar sessiz bir şekilde ağlamak zorunda bıraktığın; beni bütün insanlardan kaçmak zorunda bıraktığın ve yalandan etrafa gülümseyip onlarla iyiymişim gibi konuşmak zorunda bıraktığın için seni affetmeyeceğim...

Ve senin adına tek bir dileğim: UMARIM YAŞATTIKLARINI YAŞARSIN...

Arkadaşlar yorum yapar mısınız lütfen? Fikirleriniz benim için çok değerli. Sizi çok seviyorum :)))