Kochasz Czy Nie Kochasz...?

Rozdział XV

Mimo napiętej atmosfery, którą można było ciąć nożem, wiedziałam, że muszę być opanowana... Chociaż gdyby nie ten blat pewnie padłabym na ziemię. Patrzyłam na niego i co widziałam? Złość, agresję, cień smutku, ból.... Gdzie ta miłość rzekoma, którą tak mnie darzył? Nie ma nic. Jest pustka...

- Powiedz coś! - wrzasnął, a każdy jego krzyk był dla mnie ciosem w moje małe serce, które pierwszy raz pokochało.
- Wiesz, że... - zaczęłam opanowana w stu jeden procentach, nie miałabym siły na krzyk, bo nic nie da się nim załatwić - poświęcałam Ci tyle ile tylko mogłam, dopiero co dostałam pracę, nie mogłam odkładać zleceń. Byłam cały czas między Tobą, a pracą. Sam dobrze wiesz, że znaczysz dla mnie wiele.
- Hahaha - zaśmiał się dziwnie odchylając głowę do tyłu - i może frytki do tego? - zapytał sarkastycznie.
- Jak możesz ! - krzyknelam. - dlaczego mi nie wierzysz?
- Bo to nie pierwszy raz kiedy o Tobie coś takiego słyszę - krzyknął w moją stronę.
- Darek..! Mam dość tych niepewności! - złość we mnie rosła. Nadszedł czas na poważną decyzję: Wybieraj: ja czy on! - zapytałam spokojniej będąc jednak pełna nadziei, a złość opuściła mnie całkiem.
- Dobra! Sama tego chciałaś ! Wybieram jego! - krzyknął oddalając się. - Odchodzę!
- Ej Darek! - zawołałam, a on się zatrzymał i odwrócił. .. Został ból, tak, to było widać - to twój dom, więc to ja wychodzę - powiedziałam i złapałam za klamkę drzwi wyjściowych, odwróciłam się ostatni raz w jego kierunku - Pierwszy raz pokochałam kogoś szczerze, ale... Nie jestem tu mile widziana... - po tych słowach wyszłam z domu kierując się do ogrodu aby pożegnać się z rodzicami Darka.

Byli tak samo zaskoczeni jak ja.
- Przecież on świata poza tobą nie widział - powiedział jego ojciec.
- Ale zaufania do mnie nie ma, wierzy w każdą głupotę, którą mu o mnie powiedzą...
- Odwieźć cię?
- Nie, naprawdę nie trzeba, dziękuję. Potrzebuję spaceru - uśmiechnęłam się.
Mocno mnie przytulili. Wiedziałam, że nie chcieli rozstania tak jak ja. Poczułam się dużo lepiej, wiedząc, że ktoś mi ufa.

Wyszłam z ich posesji. Szłam piechotą do domu. Tak, tego potrzebowałam - spokój. Wtedy zaczęło do mnie docierać co się stało. Serce rozpadło się w drobny mak. Nie warto nawet sklejać, bo kawałków wszystkich się nie znajdzie.
Czy płakałam?
Nie.
Było mi szkoda straconego czasu?
Nie.
Czy myślałam :"czemu akurat mnie to spotkało"?
Nie.
Nie żałuję ani jednej chwili z nim spędzonej. Dlaczego? Bo zawsze było super, prawie 1.5 roku życia w bajce, tylko zakończenie inne.

Szłam droga polną rozglądając się w około na pola i lasy.

Nie można płakać, bo co mi to da? "Stało się co miało stać, los widać tak już chce...." Śpiewali w bajce "Droga do El Dorado".

Uśmiechnęłam się do siebie.
- Tak miało być - powiedziałam głośno. - Aleks, życie jest piękne, nikt nie obiecał, że będzie łatwo - zaśmiałam się na swoje słowa. - Masz prawdziwych przyjaciół koło siebie. Czy to nie jest najważniejsze w życiu, żeby mieć dla kogo żyć? No a jak!

Doszłam do domu, nikt o nic nie pytał. Jutro im wszystko opowiem, tak będzie najlepiej. Wzięłam prysznic i położyłam się spać.

Fakt, przez następne dni brakowało mi rozmów z Darkiem, ale powoli zajęłam się pracą i nie miałam czasu myśleć.

Idąc do szkoły w środę na jednej z ulic zauważyłam Szymona. Taaak... Szedł akurat w moim kierunku, a ja szłam w jego, niestety do mojej szkoły jest tylko jedna droga. Kiedy już się mijaliśmy od złapał mnie za łokieć i odwrócił całą siłą do siebie i śmiejąc mi się sarkastycznie i z triumfem w oczach powiedział mi prosto w twarz:
- Widzisz piękna? Powiedziałem, że wygram tę wojnę.
- Dlaczego to zrobiłeś? - spytałam z kamiennym wyrazem twarzy jakby mnie to nie bolało.
- Bo nigdy Cię nie lubiłem - powiedział że złością - zabrałaś mi go, widział tylko Ciebie, dla mnie nie miał czasu. Jeśli o kimś mówił, to zawsze byłaś ty. Specjalnie dla Ciebie zaczął o siebie dbać. Wszystko tylko :"Aleks", "dla Aleks", "bo Aleks"... No ja pierdole-krzyknął - Jak tak można?
- Aale - to o to chodziło - czemu normalnie mi tego nie powiedziałeś tylko wszystko mi, sorry NAM zniszczyłeś? - zapytałam.
- Bo tak było zabawnej - zaśmiał się sarkastycznie. - A ty? Czemu się nie denerwujesz? - zapytał zdziwiony - Czemu kurwa nie jesteś zła? - wrzasnął, potrzasając mną.
- Opanuj się Szymon - powiedziałam spokojnie - nie masz prawa na mnie krzyczeć... - dodałam patrząc mu prosto w jego wściekłe oczy.
- Ty...!
- Ej... - przerwałam mu - Nie skończyłam mówić. - A w nim się gotowało i coraz mocniej ściskał moją rękę - Może i teraz wygrałeś, ale nie martw się. Ja nie mam zamiaru się denerwować przez takiego kretyna jak ty. Za dużo już złego w życiu i mnie spotkało, żeby się przejmować Tobą. Nie zapominaj, że zraniłeś też twojego najlepszego przyjaciela i to TY musisz z tym żyć. - powiedziałam wskazując palcem na niego - Miłego życia ze świadomością, że zniszczyłeś szczęście przyjaciela. - powiedziałam, wyrywając się z jego uścisku i zostawiając go bez słowa.

Po dłuższej chwili zawołał za mną słabo, jakby sam nie wierzył w to co mówi. - Jeszcze zniszczę Ci życie, to będzie Twoje piekło na ziemi.

Kiedy doszłam do szkoły okazało się, że jestem spóźniona z 10 minut na wf. Poleciałam szybko się przebrać i kiedy wpadłam na salę wfistka zawołała mnie do siebie. Nigdy nie miała wątów jeśli się ktoś spóźniał...
- Co ci się w rękę stało? - zapytała. I dopiero wtedy zauważyłam wielki siniak.
- Uderzyłam się, to nic takiego proszę Pani.
- Hm... - niezbyt dała się przekonać - Dobra Barbie, leć do reszty. - zawsze tak na mnie mówiła i wiedziałam, że będzie mnie teraz bacznie obserwować. Jedyne na co się cieszyłam to moje zajęcia artystyczne. To nimi żyłam od weekendu do środy i od środy do piątku. I teraz potrzebowałam moich przyjaciół i trochę radości z dala od problemów.