Η αγάπη μπορεί

Η γνωριμία με τον σπαστικό

Ο καθηγητής μιλούσε. Προσπάθησα να φέρω στο νου μου την εικόνα του χθεσινού αγοριού. Είχα ακόμη καρφωμένο στο μυαλό μου το σώμα του, πρόσωπο δεν θυμόμουν. Κοίταξα τον καθηγητή που συνέχιζε να μιλάει ασταμάτητα και ύστερα με απλανές βλέμμα κοίταξα γύρω μου στην τάξη. Προσπάθησα να τον φέρω στο νου μου αλλά η εικόνα στο κεφάλι μου δεν έλεγε να σχηματιστεί. Ήταν αδύνατον να θυμηθώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, τη μύτη του, τα μάτια του, το στόμα του. Και πολύ λιγότερο την εικόνα που έδιναν όλα μαζί. Άρχισα να μασουλάω το στιλό μου. Ίσως έφταιγε που δεν παρατήρησα για πολύ ώρα την εικόνα του προσώπου του, αλλά όλη την ώρα τον κοίταζα για να κλέψω μια στιγμιαία εικόνα απο τους κοιλιακούς του, τα μπράτσα του, τους ώμους και τα πόδια του.

Ταξίδευα παρέα με τις σκέψεις μου στα χθεσινοβραδινά ενώ βρισκόμουν στην πραγματικότητα   μέσα στην βαρετή αίθουσα της σχολής μου. Ο καθηγητής ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει. Κατάλαβα ότι το μάθημα είχε τελειώσει χωρίς να έχω προσέξει ούτε μια λέξη απο ότι μας είχε πει. Σαν υπνωτισμένη βγήκα έξω στο διάδρομο. Προσπέρασα κάποιες αίθουσες και βγήκα έξω.  <<Γειά!>> άκουσα πίσω μου μια φωνή. Γύρισα και αντίκρισα ένα αγόρι να τρέχει προς το μέρος μου. Τα μαλλιά του τα είχε κολλημένα με ζελέ προς τα πίσω, φορούσε γυαλιά και κακόγουστα ρούχα. Αυτό μας έλειπε τώρα, να πιάσω φιλίες με αυτόν, σκέφτηκα. << Γειά>> του είπα κοφτά.  <<Είμαστε στο ίδιο εξάμηνο! Πως σε λένε; >> με ρώτησε και άρχισε να προχωρά δίπλα μου στο ίδιο βήμα με εμένα. << Χριστίνα.. >> του απάντησα. << Εμένα με λένε Μύρωνα, χάρηκα >> μου έδωσε το χέρι και μου χαμογέλασε. Έγνεψα καταφατικά με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου. << Πρέπει να φύγω... >> του είπα και πήγα απο την απέναντι πλευρά του δρόμου. Πρόλαβα να δω στο ύφος του μια έκφραση απογοήτευσης. Σκασίλα μου...,   δεν είχα καμία όρεξη να πιάσω συζήτηση μαζί του.