ေဖြးေဖြးလွုပ္ေနသည့္…အျဖဴေရာင္ျဖဴလႊလႊနင္းမွုန္ကေလးေတြက…လမ္းမထက္မွာအျပည့္။
တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနသည့္…ေဆာင္းေလနွင့္အတူ…ကားေလးကလမ္းမေပၚမွ…လ်င္ျမန္စြာေျပးလႊားေနသည္။
ေလအေဝ႔တြင္ကပ္ပါလာသည့္…နွင္းပြင့္ကေလးမ်ားက…က်ြန္ေတာ့္ကားမွန္အား…လာေရာက္က်ီဆယ္ေနသည္မို့…အျပင္အားေကာင္းစြာမျမင္ရ။
ညအခ်ိန္ျဖစ္တာမို့…ကားသြားကားလာရွင္း၍…ေတာ္ေသးသည္ဟုဆိုရမည္။
ေတာင္ပတ္လမ္းေတြမို့…သတိထားျပီးေမာင္းနွင္ေနရေပမယ့္…က်ြန္ေတာ္စိတ္သိပ္မရွည္လွ။
နဂိုကတည္းကလူကညစ္ေနသူမို့…အေကြ႔အေကာက္ေတြအား…ပတ္မေနပဲ…ေဘးနားကေတာင္နရံေတြကိုသာ…ပစ္တိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိသည္။
တစ္စတစ္စအေတြးေတြ…ဝင္ေရာက္လာသည့္အခါမ်ိဴးးေတြမွာဆိုလ်ွင္…ကားအားေခ်ာက္ထဲကိုသာ…အဆုံးအစြန္အထိ…ထိုးခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္မိသည္။
'နင္အ့ဲေလာက္ေတာင္…$သုံးမက်လိမ့္မည္လို့…ငါမထင္ခ့ဲဘူးLuhan'
နားထဲသို့တိုးဝင္လာသည့္…အျပစ္တင္သံတစ္ခု။
က်ြန္ေတာ္သိပ္မုန္းတယ္!!
ဒါလားအေမတစ္ေယာက္ရဲ့…ႏွုတ္ထြက္စကား!!
ေယာက်္ားအားရေအာင္…သားအရင္းကိုမွိုခ်ိဴးးမ်ွစ္ခ်ိဴးးေျပာထြက္တာ…အေမလား…ေတာက္!!
စိတ္နာတာမဟုတ္ေပမယ့္…ခံျပင္းမိတာေတာ့အမွန္။
စာေမးပြဲက်တာ…ကမာၻၾကီးပ်က္သုန္းသြားတာမွမဟုတ္တာ!!
ဘယ္လိုလူမ်ိဴးးကစင္းလုံးေခ်ာဆိုတာရွိလို့လဲ??
အခုေအာင္ျမင္ေနတ့ဲလူေတြ…ထက္ျမတ္ပါတယ္ဆိုတ့ဲ…ပညာရွင္ေတြ…လူတကာေမာ္ၾကည့္ရပါတယ္ဆိုတ့ဲ…သမၼတၱေတြေတာင္…က်ရွုံးမွုဆ္္ုိတာ…တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ရွိဖူးတာပဲ!!
က်ြန္ေတာ္အထက္တန္းက်တာ…အျပစ္တစ္ခုလား??
စာေမးပြဲေလးတစ္ခါက်မိပါတယ္…တတိယကမာၻစစ္ျဖစ္သြားတာက်ေနတာပဲ…ျပဴးးျပဲေနလိုက္ၾကတာမ်ားဗ်ာ…စိတ္ပ်က္ဖို့ေတာင္ေကာင္းတယ္!!
