ေပါင္မုန့္ခ်ပ္ေတြအားမီးကင္ေနရင္းမွေျခသံေၾကာင့္မ်က္လုံးကိုအေပၚသို့ပင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အခန္းဝမွာရပ္ေနသည့္ေကာင္ေလးကအထဲဝင္ဖို့တြန့္ဆုတ္ေနဟန္တူသည္။
Wuyifan--လာထိုင္ေလ။အ့ဲမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ?
က်ြန္ေတာ့္စကားအဆုံးမရဲတရဲေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္လွမ္းဝင္ကာခုံတြင္ဝင္ထိုင္သည္။
သူ႔ေရွ့သို့ေပါင္မုန့္ပန္းကန္န့ဲယိုဘူးခ်ေပးလိုက္ျပီးး
Wuyifan--စားးယုန္ေလး
ယုန္ေလး??
သူ႔ယုန္ေလးလိုျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးမို့က်ြန္ေတာ့္ကိုယုန္ေလးလို့ေခၚတာတ့ဲ…
ယုန္ေလးေတြကျဖဴစင္တယ္။
က်ြန္ေတာ္ကေတာ့……
Luhan--က်ြန္ေတာ့္နာမည္Xiao Luhanပါ
က်ြန္ေတာ့္ကိုက်ြန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေပးေပမယ့္သူကစိတ္ဝင္စားပုံမေပၚ။
ခင္ဗ်ားကဘယ္လိုလူလဲWuyifan!!
အခုမွေတြ႔လို့လားမသ္ိ။
နားလည္ရခက္မိတယ္။
Wuyifan--မင္းဒီေန့စားဖို့ေတာ့အစီစဥ္ရွိပါတယ္ေနာ္ယုန္ေလး
Luhan--Sorryက်ြန္ေတာ္အေတြးလြန္သြားလို့…
ခင္ဗ်ားဘာလိုမ်က္ေမွာက်ံဴ႕လိုက္တာလဲWuyifan!"
အလိုမက်မွုကိုအမူအရာန့ဲေဖာ္ျပလိုက္တာလား??
Luhan--ခင္ဗ်ားစိတ္ပ်က္သြားတာလား??
Wuyifan--စိတ္ပ်က္တယ္!!ဘာအတြက္လဲ?
Luhan--အစားတစ္လုပ္စားဖို့ေတာင္လိုက္ေျပာေနရတယ္ဆိုျပီးေတာ့ေလ
Wuyifan--ငါအ့ဲလိုေတြးေနတယ္လို့မင္းထင္ေနတာလား??
Luhan--က်ြန္ေတာ္ကထင္ျမင္ခ်က္ကိုပုံေဖာ္ျပီးဟန္လုပ္ေျပာတတ္တ့ဲသူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။
ခင္ဗ်ားမ်က္နွာေပၚမွာျဖတ္ေျပးသြားတ့ဲအလိုမက်ရိပ္အေယာင္ေတြကိုျမင္လို့ေမးမိတာ
Wuyifan--ငါမင္းကိုခ်ီးက်ဴးးလိုက္သင့္လား?
Luhan--ဘာအတြက္လဲ?
Wuyifan--ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိနိုင္တ့ဲလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအကဲမခတ္နိုင္တ့ဲငါ့စိတ္ကိုမင္းကအကဲခတ္တတ္တယ္ဆိုလို့ေလ…
