မ်က္လံုးေတြပြင့္ဟ နွိုးထလာေတာ့…။
ကိုယ္ေပၚလႊားထားသည့္ ေစာင္ေလးကလြဲျပီး အျခားမရွိ……။
Luhan !!ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ??
နာရီအားေယာင္ယမ္းကာ ျကည့္မ္ိေတာ့ ည1:30!
အေပါ့မ်ားသြားတာလား??
ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ Toiletတံခါးေခါက္ျကည့္ေတာ့ တုံ႕ျပန္သံျပန္မလာ။
yifan//Luhan Luhan
တံခါးlockအား လွည့္ျကည့္လိုက္ေတာ့ လူမရွိေနသည္မို့ အလြယ္တကူပင္ ပြင့္သြားသည္။
အထဲအား ဝင္ျကည့္ေတာ့ Luhanမရွိ။
Luhan!! သူဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ?
ဧကႏၲ သူထြက္ေျပးသြားတာမ်ားလား?
ညျကီးအခ်ိန္မေတာ္ ေတာထဲမွာ သူတစ္ခုခုျဖစ္သြားခ့ဲရင္ေရာ…။
ဟင့္အင္းးက်ြန္ေတာ့္ကိုက်ြန္ေတာ္ ခြင့္လႊတ္နိုင္မယ္မထင္ဘူး။
တန္းေပၚတင္ထားသည့္ သားေမြးCoatအား ဆြဲယူကာျဖစ္သလို ဆင္ျမန္းလိုက္ျပီး ဓာတ္မီးတစ္လုံးနွင့္ ေတာလမ္းဆီသို့ သူအေျပးနွင္ရျပန္ျပီ……။
ဘာမွမျဖစ္ပါေစန့ဲ…ကေလးရယ္!
ေျခဦးတည့္ရာ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပးလႊားေနသည့္ ေျခေထာက္ေတြက အေတာ္ပင္ေညာင္းခ်ိေနျပီ……။
ေတာင္ေျမာက္ဘယ္ညာ ေရေရရာရာမသိသည္မို့ ဦးတည္ရာလည္းမရွိ။
က်ြန္ေတာ္သိတာ တစ္ခုတည္း။
Geကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တယ္။
က်ြန္ေတာ္မရွိမွ Geေပ်ာ္ရႊင္မယ္ေလ!
ေဝ႔တတ္လာသည့္ မ်က္ရည္စေတြအား ပုတ္ခတ္သိမ္းဆည္းကာ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကိုသာ ဖိကို္က္ရင္း မနားတမ္းေျပးလႊားေနမိသည္အထိ က်ြန္ေတာ္Geေပ်ာ္ရႊင္မွုကို လိုလားခ့ဲတာ!
ထူထဲပိတ္ေပါင္းေနသည့္ ခ်ံဴ.ႏြယ္ေတြျကား ေျပးစရာလမ္း က်ြန္ေတာ္ရွာမေတြ႕ေသး။
