ပုခုံးေပၚလာေရာက္ထိခတ္သည့္ခပ္ထူထူအဝတ္တစ္ထည္။
ျပတင္းေပါက္အားေမးတင္ကာေငးေမာရင္းမွေနာက္သို့လွည့္ၾကည့္မိသည္။
"Wuyifan*ဒီကေလတိုက္တယ္!အေႏြးထည္မဝတ္ထားရင္မင္းဖ်ားလိမ့္မယ္"
"Luhan*ေလတိုက္တယ္ဟုတ္လား??က်ြန္ေတာ္မခံစားမိဘူး။က်ြန္ေတာ္အခုသိတာဗိုက္ထဲကျမည္ေနတ့ဲသံစုံတီးဝိုင္းကိုပဲ"
က်ြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္သူ႔မ်က္ခုံးထူထူေတြတြန့္ေကြးသြားျပီး…
"Wuyifan*မင္းကိုငါေစာေစာကမေျပာဘူးလား??အစားစားတ့ဲအခ်ိန္မွာအျခားအေၾကာင္းမစဥ္းစားပဲအစားကိုပဲအာရံုစိုက္ပါဆိုတာေလ"
"Luhan*ဟုတ္ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္မွားပါတယ္။ခင္ဗ်ားက်ြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခုခုမေက်ြးခ်င္ဘူးလားWuyifan"
"Wuyifan*ခဏေလးးေခါက္ဆြဲသြားျပဳတ္ေပးမယ္"
"Luhan*တကူးတကၾကီးဆိုရင္မလုပ္ပါန့ဲ။ေပါင္မုန့္ရွိလား??ေပါင္မုန့္ရွိရင္ေပါင္မုန့္ပဲစားမယ္"
"Wuyifan*ေပါင္မုန့္…ရွိေသးတယ္ထင္တယ္။ခဏေလးငါရွာၾကည့္လိုက္မယ္"
အေရွ့မွေျခလွမ္းၾကဲၾကီးမ်ားျဖင့္လွမ္းဝင္သြားသည့္သူေနာက္သို့က်ြန္ေတာ္ကုတ္ကုတ္ေလးလိုက္ပါလာခ့ဲသည္။
ရွိုးေက့ထဲမွေပါင္မုန့္ထုတ္အားယူကာက်ြန္ေတာ့္ေရွ့ခ်ေပးုပီးႏြားနို့တစ္ခြက္ပါအပိုေဆာင္းခ်ေပးလိုက္ေသးသည္။
က်ြန္ေတာ့္ကိုမ်ားတမင္တကာရြဲ႕ေနတာလား??
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗိုက္ျပည့္ဖို့သာလ်ွင္အဓိကမဟုတ္လား??
ေပါင္မုန့္နွစ္ခ်ပ္အားပါးစပ္ထဲထိုးသြင္းကာႏြားနို့ျဖင့္ေမ်ွာခ်လိုက္သည္။
ေလာေလာေလာေလာျဖင့္စားျပီးမွကိုယ့္ကိုကိုေတာင္ေနာင္တရခ်င္သည္။
ေလ်ွာေလ်ွာရွဴ.ရွဴ.မဆင္းသြားသည့္ထိုေပါင္မုန့္ေတြကက်ြန္ေတာ့္အားဒုကၡေပးျပီေလ။
သူမသိေအာင္မသိမသာရင္ဘတ္ေလးအားထုေနေပမယ့္မရ။
လည္ေခ်ာင္းမွတစ္ဆို့ဆို့ေဝဒနာကအေတာ္ခံရခက္လွသည္။
ခဏအၾကာက်ြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚက်လာသည့္လက္သီးဆုတ္ေလးတစ္ခု။
