Siyah Ve Mavi

Dua

Yutkundum gözleri gözlerime kilitlenmişti bir şey diyemedim.
- Dua duayı okudun mu diyerek gülümsedi.
Kan çanağı gözlerinin altındaki morluklar ona keş bir  hava verirken  sırıtışı onu garip gösteriyordu kısık sesime aldırmadan konuştum:
- Okudum
- Daha iyi misin?

- Evet diyerek gözlerimi ondan kaçırdım. Sesim yine titremişti. Lanet olsun.
- Seni Özledim diyerek Gülümsediğinde bir şey diyemedim ve o acımasızca devam etti.
- Beni öldürüyorsun.
- Üzgünüm gitmem gerek diyerek uzaklaşırken kolumu hızla çekerek bana sıkıca sarıldı.
- Yanımda kal diyerek iyice Sarıldığın da hıçkırıklarıma engel olamadım.
Ve o devam etti.
- Ölüyorum. Canımı çok yakıyorsun. 
Ve elimi kavrayıp öptükten sonra kalbine götürdü.
- Çok acıyor kalbim dayanamıyorum.
Göz yaşlarımın arasından fısıldadım.
-  Yapma
Sözüne devam etti:
- Senden ayrı kalmak diken üstünde yürümek gibi. Seninle olunca acılarımı unutuyorum. Peki Bu kadar iyi geliyorken birbirimize neden benden uzaklaşıyorsun?
- ...
- Konuşsana neden susuyorsun?
Yutkundum titriyordum:
- Korkuyorum, diyebildim sadece.
- Neden Zoey neden?
Gözlerini gözlerime sabitledi. O an kaybolmak istedim gözlerinin siyahlığımda. Ona sıkıca sarılmak ve asla bırakmamak istedim. Acı bir şekilde gülümsedim ona boğazımdaki yumru konuşmamı engellemeye çalışıyordu sanki:
-  Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan. Tecavüzden. Tanrıdan. Kendimden.
Ve korkum beni bir çıkmaza götürüyor. Devam edemeyeceğimi anlıyorum o zaman. Yolun sonunda sadece ben varım.
Önüme düşen saçımı kulağımın arkasına itti:
- Eğer biraz daha iyi bakarsan yolun sonunda beni görebilirsin.
Gözlerimdeki yaşı sildikten sonra kısık bir tonda konuşmaya başladım:
- Hayır  orada kimse yok. Orası karanlık.
Beni kendisine doğru çekti. Alnını alnıma yasladı. Kan çanağı gözlerini gözlerime dikerken. Gözlerinin koyuluğunda kayboluyordum.
- Gözler dedi.
Gözlerinle göremezsin Zoey
karanlığın içindeki siyah gözle görülmez.
Ve o gece sabaha kadar ağladık.
Taki
günahlarımızdan arınana kadar.