De reis naar Oudewater

Hoofdstuk 14

Zo liepen we weer verder. De hemel was weer blauw en mijn kleren en haren droogden langzaam weer op. Ook al was mijn lichaam weer opgewarmd, ik hield de omslagdoek dicht om mij heen geslagen. Ik vond hem mooi, maar dat Job hem aan mij had gegeven maakte hem extra bijzonder voor mij. De hele weg bespraken Job en ik zoveel dingen. Ik was blij dat ik mijn spraakzaamheid weer terug had gevonden. We spraken over politiek, de oorlog, de opstanden, familie, vrienden en alles wat maar in onze gedachten opkwam. Toen de zon begon te zakken, doemde er een stad op aan de horizon. 'Welke stad is dat?' Job hoefde daar geen moment over te twijfelen en zij: 'Roermond. Leuke stad hoor! Daar zullen we aanleggen en overnachten.' Hier had ik nog niet over nagedacht. Ik had misschien wel van alles besproken, maar geld of een slaapplek had ik niet. Twijfelend bracht ik het onderwerp te sprake. Even dacht hij na, daarna hield hij zijn pas in. Vragend stopte ik naast hem. Hij bekeek mij van top tot teen. Hij haalde mijn haar wat ik inmiddels weer in een knot had gebonden los. Hij woelde het door de war en pakte vervolgens de omslagdoek die ik nog steeds om had. Hij bond deze vast om mijn smalle heupen. 'Zo!' zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem vragend aan. 'Een lelijk meisje ben je niet en op deze manier zal de herbergier je zeker geen bed misgunnen.' Ik, nog steeds niet begrijpend wat hij bedoelde, hield mijn vragende blik aan. Hij glimlachte naar me. 'Eenzame jonge en voornamelijk mooie vrouwen kunnen echt wel een gratis overnachting krijgen.' Mijn vragende blik veranderde in een brede grijns die op mijn gezicht zat tot we de stad hadden bereikt. Job had niet helemaal gelijk, want de herbergier wou mij geen overnachting geven. Gelukkig kwam de vrouw van de herbergier en zij had blijkbaar medelijden met mij, want geen vijf minuten later lag ik op een strozak. Waar al snel de slaap zich meester van mij maakte.