We legden aan bij Dordrecht. Ik had mijn omslagdoek omgeslagen, want dat deed mij aan hem denken. Het voelde alsof hij dan dichter bij me was. Het zou mijn enige aandenken aan hem zijn en ik zou deze lap stof met mijn leven beschermen. We stonden op de kade tegenover elkaar. Beide wisten we niet wat we moesten zeggen. 'Ik zal je gaan missen.' sprak hij stamelend. Ik kon mij niet meer inhouden bij deze woorden en vloog hem om de nek. Tranen liepen over mijn wangen. Hij aaide over mijn haren en drukte mij tegen zich aan. Zo stonden we een tijdje. Uiteindelijk duwde hij mij zachtjes van zich af. 'We zullen elkaar nog wel eens ontmoeten. Het lot heeft ons niet voor niets samengebracht. Dit is geen vaarwel.' Hij kuste mijn hand en liep terug richting de schuit. Ik stond daar als aan de grond genageld. Ik bleef kijken naar hoe hij samen met het paard, steeds verder weg, verder weg van mij ging. Hij draaide zich nog één keer om en glimlachte hartelijk naar me en knipoogde.
JE LEEST
De reis naar Oudewater
Short StoryAls Lisa's moeder word verdacht van hekserij zit er voor haar niks anders op dan te vluchten, met als reisdoel Oudewater. Trek met haar mee door de middeleeuwse Nederlanden.
