De reis naar Oudewater

Hoofdstuk 2

Mijn maag draaide zich om. Als je van hekserij was beschuldigd, stond je al met één been in het graf. Of eigenlijk lag je er al helemaal in. Er moest alleen nog aarde over je heen gegooid worden. De aarde stond voor de marteling. Heksen kregen vaak niet eens een proces, ze werden gemarteld, al de botten die ze in hun lichaam hadden werden gebroken, verbrijzeld. Als ze niet al waren gestorven van de martelingen werden ze op de brandstapel gegooid. Een paar dagen geleden was mijn tante ook opgepakt. Ze moest tijdens de marteling, in de hoop op genade, namen hebben geschreeuwd. Mijn moeders naam moest toen ook gevallen zijn. 'Lieverd, ik weet niet wat te doen. Ik wil vluchten, maar ik weet niet waar naartoe. Ik wil de stad uit, weg van hier. Maar ik bezit geen rooie cent. Morgenochtend komen ze mij ophalen. Vluchten is voor mij niet meer mogelijk. Ik zit in de val en de val is mijn eigen huis. Je moet beseffen, omdat jij met mij onder een dak woont, jij ook verdacht bent. Ik ben er klaar voor de dood te trotseren. Ik zal naar je vader gaan in de hemel. Voor jou mijn kind, is de tijd nog niet gekomen. Je bent nog te jong, nog zoveel voor te leven. Ik wil dat je vlucht, mij en deze verschrikkelijke stad achterlaat. Ik weet zeker dat je een mooie en welvarende vrouw wordt. Je gaat trouwen met een leuke man, terwijl ik vanaf boven naar je kijk. Ik zal nooit jouw zijde verlaten.' Ik zat daar nog altijd in mijn bed. Ik had nog geen woord gesproken. Ik wou huilen, maar mijn ogen bleven droog. 'Mama', sprak ik, 'Mama, je mag mij hier niet achter laten, ik kan niet alleen verder. Wij zullen samen naar Oudewater reizen. We gaan bewijzen dat je geen heks bent.' Een waterig glimlachje verscheen op haar gezicht. ' Aan die eigenwijsheid zal je nog veel hebben meisje. Aan je fantasie ook. Zie je het voor je? Twee vrouwen met geen duit op zak helemaal naar Oudewater lopen. En dat ook nog eens in oorlogstijd. Wij zullen de helft waarschijnlijk niet kunnen halen, we zullen worden gegijzeld, als krijgsgevangene meegenomen en als slaaf worden behandeld. Ik zal liever op de brandstapel sterven dan als gevangene van de Spanjolen.' Mijn moeder vertelde dit verhaal in grote overtuiging. Maar hoe moest ik dan vluchten, als onze polders en weilanden werden geteisterd door de alles vernietigende Spanjaarden? Ik stelde haar de vraag, waarop ze antwoord gaf: 'Jij als jong meisje kan veel meer hebben. Je kan rennen, je verstoppen als er gevaar dreigt. Jij kan als het echt niet anders kan op de grond slapen en de volgende dag gewoon weer opstaan. Ik als oudere kan dat niet meer. Ik zal snel verwondingen oplopen en sterven.'