De reis naar Oudewater

Hoofdstuk 10

Na een tijdje lopen, zag ik hoe de kleine schuit werd voortgetrokken door het jagertje en het trekpaard. De jongen leek al wat ouder dan dat ik was. Hij was breed gebouwd en liep naast het trekpaard. Hoewel ik al buiten adem was van het harde lopen, zette ik toch nog even door. Ik was al de hele dag aan het lopen en kon wel wat gezelschap gebruiken. Ik was immers nog niemand tegengekomen om mijn hart bij uit te storten. Ik haalde de jongen in en keek in zijn verraste gezicht. Hij glimlachte en ik voelde dat mijn koude hart een beetje oplichtte. 'Hallo meisje, wat brengt jou hier?' Even dacht ik na, kon ik wel aan een wildvreemde vertellen, dat mijn moeder een heks was en ik daardoor ook wel een heks moest zijn? Maar de glinsteringen in de ogen van de nog onbekende jongen trokken mij over de streep. Ik vertelde mijn hele verhaal, hoe mijn vader op het slagveld was verdwenen en hoe mijn kleine zusje stierf. Daar bovenop kwam ook nog het verlies van mijn moeder. De jongen luisterde aandachtig, hij onderbrak mij niet één keer. Het was fijn om zo met iemand te praten. Nadat ik mijn verhaal eindigde, keek hij mij aan, niet met die mooie glimlach, maar met een blik vol medelijden. Hij mompelde iets wat op 'jeetje' leek. Toen begon hij te praten, met een prachtige diepe stem. De woorden stroomden over zijn lippen. Een stroom van woorden waar ik bijna in verdronk. Ik probeerde net zo aandachtig te luisteren als hij naar mij luisterde. Maar zijn heldere grijze ogen weerhielden mij daar verschrikkelijk van. Maar toch ving ik wel het één en ander op. Hij vertelde over hoe verschrikkelijk hij de heksenvervolgingen vond. 'De grootste onzin die dit waanzinnige land ooit heeft bedacht.' De afschuw was duidelijk te horen in zijn stem. 'Je bent de eerste "heks" die ik ooit ben tegengekomen.' Dat hij het bijzonder dapper van mij vond om als eenzaam zwak meisje de reis naar Oudewater te wagen. Hij bewonderde mijn doorzettingsvermogen, hoe ik, nadat mijn moeder van mij werd afgenomen, gewoon doorging. Toen hij dit ter sprake bracht, bedacht ik mij hetzelfde. De weilanden, de heuvels van Limburg, de rustig stromende rivier hadden mijn gedachten geleegd. En al helemaal na de ontmoeting met het jagertje was mijn moeder en alle ellende uit mijn gedachten geveegd. Ik zag alleen nog maar die lieve glimlach van de jongen waarvan ik de naam nog niet eens wist.