DUMAN.

9.BÖLÜM.

İlk defa hiç üşenmedim,upuzun bir bölüüm yazdım.Umarım beğenirsiniiiz.Multimedia BATIII^^

4 YIL ÖNCE 8. SINIFTAYKEN;

Hayat ne kadar iğrençmiş.Tüm bokluklarını üstüme salıp bir kenara çekilmiş şimdiyse benden bir hamle bekliyordu.İçimdeki eğlenceli,neşeli,ota boka gülen Masal'ın yaşadığını belirten bir hamle.Ama yapamıyordu o Masal.İçimde kalmış mıydı bilmiyordum ki zaten.En önemli senemde hayatımın mahvolması nasıl bir şeydi?Karları içime dolmuş nefretle yararken etrafıma baktım,kimse yok.Bir zamanlar vardı onların gerçek kimliğini göremezken tabii.Yutkundum yazlardan hem nefret ediyor hem de seviyordum.Sevme nedenim; Okuldaki sürtükleri görmeyecek olmak.Nefret etme nedenim;Arkadaşım.Bu yaz onlar yüzünden boğulan arkadaşım ve benim onu kurtaramayacak derecede şoka girmem.Yutkundum cidden bu durumdan kurtaracak kimse yok muydu? O sürtükler bizi aralarına sadece dalga geçmek için mi almıştı?Ondan başka hiç bir en yakın arkadaşımın en yakın arkadaşı olamamıştım.Şu 14 yaşıma kadar bütün en yakın arkadaşlarımın hep en yakın arkadaşları başka kişiler olmuştu.Fakat ben düşünmemeyi seçmiştim.Onunla gerçek olarak bir dostluğumuz vardı.

Simay'la çok iyi anlaşırdık.Ama onun bile ''en'' yakını ben değildim.Ne çok şey yaşamıştık onunla,o kadar eskiden beri tanışıyorduk ki kızın karşısında donuma işemişliğim vardı.Öz kardeşimden farksız.Şuan her ne kadar kimseye yüz vermesem de.Çünkü kabullenemiyorum öldüğünü,belki sadece ölse bu kadar olmazdım.Ama karşımda ölmüştü,boğularak.O sürtüklerden kaçmak için derinde yüzerken.Şoka girdiğimi anladığında benim suçlu hissetmemem için gülümsediği an hep gözümün önündeydi.

Göz kapağıma sıkışmış gülümsemesi,ölüşü.Hepsi göz kapağımda.Ama alışabilirdim güçlü olup o sürtüklerden onun için intikam alabilirdim.Evet yapacaktım yapacağım.Söz veriyorum,kendime söz veriyorum ki o sürtüklerden arkadaşımın intikamını alacağım.Yürüşümü dikleştirdikten sonra gülümsedim uzun zaman sonra,ona bir yardımım olacağı için gülümsedim.

''Hey!'' Sesiyle bütün gülüşüm gitmişti.Az önce yayılmış dudaklarım şimdi bir ''o'' şeklindeydi.

Kışın bu soğukta benden başka hangi gerizekalı deniz kenarında olmak isterdi ki?Merakla arkamı döndüğümde sarı saçlarını sonra mavi gözlerini gördüm çocuğun.İçim ürperdi birden.Ona cevap beklermiş gibi bakarken o sadece yanıma geldi.

''Ne işin var bu soğukta burada?Hasta olursun valla.Sonra hastane koridorları felan hiç çekme bence,hani ben çektim ordan biliyorum.Çok iğrenç birşey yani bilemezsin.Basit bir soğuk algınlığı olmaz çünkü ben 5 yaşındayken buraya gelip dikildiğimde anladım.Şey yani o zaman hasta oldum.Yani beni hastaneye burası sürükledi.Bendeki de deli cesareti hala geliyorum görüyor musun?'' Dedikten sonra bu sefer ciddi ciddi çenemin yerle birleştiğine bahse girebilirim.Çocuk 20 saniyede ne çok şey söylemişti.Ve cümlesini kollarını açıp gülümseyerek bitirdi.Günler sonra beni düşünen biri.Ailem bile sormazdı ama bu sempatik gerizekalı gelip bana hasta olacağımı ne hallere düşeceğimi 20 saniyede anlattıktan sonra hala mutlu olmam için bir nedenim olduğunu anladım.Bu şebelek çocuk beni düşünerek baştan hata yapmıştı peşini bırakmazdım valla.

''O kadar cümleyi hızlıca söylemeye hiç üşenmedin mi ya?'' Derken hala gülüyordum.O da yürümeye başladı uzun adımlarımla yanına yetiştim.

''Genelde böyle söze başladığımda ''Siktir git gerizekalı mısın?'' derler.Sen ise üşenip üşenmediğimi soruyorsun.Ama bu soğukta buraya benim gibi bir manyak gelirdi zaten.''Dedikten sonra hala gülüyordu.İçimi açmıştı gözleri.Sarılasım vardı bu çocuğa,ne kadar da neşeliydi.

''Senin gibi manyak olmasam da başka türden bir manyağım.Ama sonuçta ikimizde manyağız.'' Deyip kıkırdadım.O da kıkırdadıktan sonra önüme zıpladı.