YANIYOR İÇİM

YENİ BÖLÜM//Et teklifini"9"

Ali'nin ağzından:

Arkam Selin'de yüzüm sonsuz akan denizde...Duyduğum şeyin şaşkınlığı ile döndüm ardıma.

"Ne?"

"Duydun işte.Hamileyim."

"Şimdi ben...ben...baba mı oluyo-oor-uumm?"

Ağlamaya başladı.Gözleri de bakışları da suçluydu...Yanına çöküp ağlamak vardı şimdi.Onun kokusu,onun teni...Ama aşık değilken o,boştu her şey.Yine farkettim unutmam gerektiğini,yine istedim unutup gitmeyi...

"Hayır Ali olamıyorsun!"

"Hı?"

"Aldırıcam..."

"Se-se-selin!Saçmalama ne diyorsun?"

"Bak aslında sana bir çocuğumuz olacağını bile söylemeyecektim.Hakkın diye düşündüm.Lütfen dahasını isteme,bekleme..."

"Niye Selin niye?Ya bebeğimizin de yaşamaya hakkı var.Ya sen çocuğunun katili mi olcaksın!Ya bakamayacak durumunda yok ki!"

"Ben kararımı verdim.Ne yapıcam ben Ali?Tabi çocuğa ben bakıcam değil mi!Ne diycem bu çocuk doğunca anneme?Ha ay anne ya biliyor musun?Ben gittim holdingteki bi adamla durmadan seviştim ha bi de sonra çocuğum oldu.Bak bu çocuk da ondan!Nasıl Ali?Kulağa çok hoş geliyor değil mi?"

"Sen çok korkaksın!"

"Evet çok korkağım.Ben yapamam.Bu üstümdeki pislikle de o çocuğa anne olamam.Beceremem."

"Anne olmayı çocuğunu eline aldığında öğrenirsin..."

"Ben noktayı koydum."

"Gitme..."

Arkasına dönüp koşarak gitti,güneşin battığı yere doğru...

Selin'in ağzından:

Ali'nin söyledikleri tokat gibi çarpmıştı yüzüme.Ama ben gerçekten korkaktım.Hem de çok korkaktım.Asla kazanamayacağım savaşlara girip,dağılıp çıkıyordum.Unutmak isteyip unutamadığım adamın kırdığı kalbin parçalarıydı işte bunlar...

Ellerimi karnıma götürdüm.Af diledim tek gerçeğimden...Yapmak istemesem de mecburdum işte buna.Annem ne derdi?Arkadaşlarım ne düşünürlerdi?Ben ne yapardım?

İpek'i aradım.Gelip alacaktı.Arabasının camını indirdi yavaşça.Kafasını çıkarıp beni aradı gözleri.Bekletmeden bindim arabaya.

"Ee konuştun mu Selin?"

"Hastaneye gidelim."

"Selin!!??"

"Konuştum.Ben kararımı verdim zaten."

"Yapma diyemiyorum..."

"Deme."

"Tamam istediğini yapıcam."

Yine keşke diyeceğim bir şey için yola koyuldum.Anlaşılmazdım belki de...Ben kendimi kendime anlatmalıydım.

Doğduğumda annemin kucağında açtım koca kahverengi gözlerimi.Onun teni ısıttı beni.Her yaşımda gözyaşlarım seldi.Babamı hatırlıyorum tüm bencilliğimde.Onun kaşları...Hem sertti;hem de beni ona götüren bir köprü gibi...Hep istedim hep,sevmeyi...Onun sevgisini.Belki de hak etmeliydi insan.O yüzden sustum.Bu yüzden o kapıdan çıkarken konuşmadım belki.Belki de sırf bu yüzden "baba gitme" demedim...

Gitti...Annem ve ben kaldık güneşin ufkunda.Annem çok güçlüydü.Hep güçlüydü...Bense korkak.Hayatıma erkeklerden nefret ederek başlamama rağmen bir erkek girmişti.Biz onunla evlenmeyi düşünmüştük.Sahip olmuştuk...Aşık olmuştum.Terkedip gitti beni.Darılmamalıydım...Ama işte unutamadım.