Bad Meets Bad

{1}

"Meneer en mevrouw Smith ik ben zeer blij dat jullie konden komen voor Jullie dochter want zo kan het niet langer."

Meneer Peters kijkt mij gemaakt bezorgd aan maar ik weet gewoon dat die bezorgdheid niet gemeend is.

"Meneer Peters U bent bedankt om ons te laten komen. Hope moet leren dat ze zo niet verder kan." Mijn mama kijkt mij berispend aan en ik kijk snel weg. Meneer Peters geeft hun een papier en ze tekenen ze allemaal. Na een lang gesprek vertrekken we. Mama en papa gaan al naar de auto terwijl ik snel naar Isa loop. Als ik ze heb gevonden kijkt ze glimlachend op.

"Hope!"

"Isa!"

We lachen wat en lopen door naar mijn kluisje. Ik pak alles er uit en Isa helpt mij mee met alles in mijn tas te steken. 

"Dit is echt kut." Ik zucht diep en pak mijn tas van de grond. Isa loopt met mij mee naar buiten naar de parkeerplaats. Ik zie mijn ouders al in de auto zitten en ik zeg Isa gedag. Nog snel geef ik haar een knuffel en ik zie dat ze moet huilen. 

"Hé meis niet huilen. We houden nog contact met elkaar",zeg ik haar en ze knikt. Ik zwaai nog even en loop dan naar de auto. Ik stap in en de hele rit naar huis is best stil. 

Al zestien jaar lang woon ik hier in Ravens Town en nu na al die jaren moet ik verhuizen wegens mijn gedrag op school en buiten. Eigenlijk wordt heel mijn jeugd gewoon vergooid ik ga helemaal naar New York. De meeste meisjes zouden blij zijn maar ik niet. Ik moet alles achter laten en ik heb daar alleen maar mijn Ouders en mijn oma die daar woont. Vroeger ging ik er in de zomervakantie altijd heen maar dat is gestopt toen ik twaalf werd. Mijn ouders hadden een te drukke baan dus kon ik niet meer gaan. Ik ben enig kind wat ik soms wel eens jammer vind maar niet altijd. Ik zie bijvoorbeeld aan Isa dat ze best wel Zot wordt van Jack maar dat hij ook wel een grote troost is. We parkeren voor mijn huis die ondertussen al zestien jaar mijn huis is. Ik stap uit en ren zo snel ik kan naar binnen de trap op naar mijn kamer. Ik open mijn deur en kijk mijn kamer binnen. Ik voel dan twee armen om mij heen en een hoofd op mijn hoofd rusten. Ik voel meteen dat het papa is. 

"Waarom gewoon geen thuis les? Waarom moeten wij verhuizen?"Vraag ik aan hem.

"Je wist wat het betekende als jij je nog eens mis gedraagt. Het is feitelijk je eigen schuld",zegt hij en kust mij zachtjes op mijn haar. Ik schud zijn armen van mij af en haal mijn koffer van onder mijn bed uit. Ik open mijn kast en zucht diep. 

"Hope het is misschien wel goed voor je. Al dat geroddel ging je fataal worden schat." 

Ik kijk papa vol verdriet aan. Het is niet omdat ik dan de 'badgirl' was dat ik geen gevoel heb. Nee dat heb ik wel. Hij sluit mijn deur zodat ik wat privacy heb en ik begin met al mijn kleren in te pakken. Het enige dat ik even aan de kant leg is mijn Bruin groene broek en mijn blauw witte mouwloos hemdje uit de kast. Wat ondergoed en sokken en leg die op mijn bureau. Mijn koffer doe ik dicht als al mijn kleren en kleine spulletjes er in zitten. Ik pak een andere koffer uit mijn kast waar ik al mijn schoenen behalve mijn kleine zwarte botten in stop. Ook als daar alles in steekt leg ik die naast mijn andere koffer. Mijn kast is nu helemaal leeg. Het voelt hier ook al een heel stuk leger. Al mijn kaders van de muur steken ook al in de koffer en mijn beeldjes. Behalve dat engeltje op mijn nachtkastje. Die heb ik van mijn oma langs mijn mama's kant gekregen vlak voor ze stierf. Er steekt een briefje in speciaal voor mij. 

{1 uur later}

Als alles klaar is loop ik naar beneden en plof ik neer in de zetel. Papa en mama zitten over mij in de zetel. Ik zie dat ze andere kleren hebben aangetrokken. 

"Gaan we ergens heen?"Vraag ik hun en ze kijken elkaar lachend aan. 

"Wij gaan iets vieren",zegt mama vrolijk en kijkt mij dan liefdevol aan. Ik trek een wenkbrauw op en wacht geduldig tot ze zeggen wat we gaan vieren. "Ik ben zwanger!"Vervolgt mama dan en ik staar haar geschokt aan. Mijn ouders hebben na mij zoveel keer geprobeerd om nog een kindje te maken en nog nooit is het gelukt tot nu dan. 

"Dat meen je niet!" 

Ik spring recht en ren naar hun toe. Ik ga voor hun zitten en omhels hun beide stevig. De tranen rollen over mijn ogen. Ik sta dan uiteindelijk recht en loop naar de gang. Ik smijt hun hun jas toe en trek de mijne aan. Ik heb altijd al een broertje of zusje gewild en met de gedachten dat ik dat nu kan krijgen is echt zalig gewoon. 

{In het Restaurant The Vince}

"Meneer en mevrouw Smith wat fijn dat jullie er zijn." Zegt Hugo de receptionist en glimlacht vriendelijk. 

"Hugo." Knikt mama vriendelijk en Hugo kijkt mij stralend aan. 

"Dag Hope",zegt hij vriendelijk en ik zwaai even. Dan neemt hij ons mee naar de verste hoek in het restaurant waar er net drie mensen aan kunnen zitten. Wij zitten hier altijd dit is onze vaste plek. We nemen plaats en Hugo loopt dan terug naar zijn vaste plek om nieuwe mensen te begroeten die binnen komen. Ik neem het restaurant en de geur in mij op aangezien het waarschijnlijk te laatste keer is dat ik hier zal zijn. Een goed uitziende jongen komt naar ons toe gelopen.

"Hebben jullie al een beslissing genomen?"Vraagt hij aan ons en iedereen kijkt naar mij. 

"Euhm voor mij de Gazpacho van watermeloen met geitenkaas." De man knikt en schrijft het allemaal op voor hij zich op mijn ouders richt."

"Voor ons de Vongole met gember en chili",zegt papa en de kelner knikt. Hij loopt dan weg en ik kijk even op mijn gsm. Ik zie dat ik redelijk wat berichten heb en zet mijn gsm toch uit voor ik ze heb gelezen. Ik steek mijn gsm in mijn broekzak en kijk vrolijk op naar mijn ouders. 

"Hoelang wisten jullie het al?"

"Al wel een tijdje, maar we konden je het na school niet zeggen door wat er vandaag was gebeurd."

Ik trek een gezicht en knik dan. Ze hebben wel gelijk. "Weten jullie al wat het wordt?"Vraag ik hun en mama schud met haar hoofd. 

"Nee zo ver zijn we nog niet",zegt ze dan lachend en ik glimlach. Ik krijg gewoon een broertje of zusje hoe leuk is dat wel niet. Dan komt de kelner terug met al ons eten en zet het voor ons op tafel. Ik begin er gelijk aan wanneer de kelner weg is.
Heerlijk is dit gewoon. Na een tijdje bestellen wij ons hoofdgerecht. Ik neem de Ravioli met champions en mijn ouders nemen beide de Moussaka. Dan even later krijg ik mijn heerlijke Ravioli met champions. Ik prik met mijn vork in een kussentje en steek die vervolgens in mijn mond. Ik zie mijn ouders vol liefde naar elkaar kijken. Liefde kan toch wel iets moois zijn. Tot dat het met mij gebeurd dan is het maar iets vies.

{Thuis}

Eenmaal terug thuis plof ik neer op de zetel. Morgen vroeg zijn wij hier weg. Op weg naar New York. Ik heb totaal geen goesting om daar naar school te gaan maar zoals mijn tante altijd zegt 'wat moet dat moet.'
Ik help even met alles dat nog over is in dozen te steken en vertrek dan naar de badkamer ik kam mijn haar en doe het in een vlecht bijeen. Ik poets mijn tanden grondig en kijk naar mijzelf in de spiegel. Ik haal de mascara en potlood van mijn ogen en loop met mijn tandenborstel naar beneden waar nu mijn koffers ook staan. Ik steek mijn tandenborstel er in en geef beide ouders een kus voor ik in mijn bed neer plof. Mijn kussen doet goed aan mijn hoofd en ik val gelijk in slaap.

Zo hier is het dan. Hoofdstuk één van mijn nieuwe boek. Wat vinden jullie ervan? Laat iets achter in de reacties of druk op dat leuke sterretje 😜😉
Tot gauw 💜💖