Bad Meets Bad

{8}

Mevrouw de La Clark onze klastitularis legt alles uit. Zoals hoelang het gaat duren voor we in Frankrijk zijn. Onze slaapkamer indeling. De meeste mensen zijn blij met hun kamergenoot maar ik daar in tegen haat het zoals de pest. Op één kamer met Dylan is gewoonweg verschrikkelijk ik kan hem nu al niet uitstaan wat gaat er dan gebeuren als ik dag en nacht bij hem ben? Ik wil er niet aan denken. 

"Heeft iedereen alles begrepen?"Vraagt mevrouw de La Clark aan ons en iedereen reageert enthousiast. We staan allemaal op en lopen naar buiten naar de grote bussen die er staan. Mijn vader heeft zich ingeschreven als chauffeur tot aan de luchthaven wat toch wel fijn is want dan ben ik niet de hele rit alleen. Ik geef men vader een knuffel als we aan de bussen aankomen en trek de meiden naar mij toe. 

"Dag Dames",zegt papa uiterst beleefd en ze glimlachen. We stappen in en gaan natuurlijk van voor zitten voor deze rit. Iedereen stapt in en de bus raakt stilaan vol. Als iedereen neer zit en zen riem om heeft start papa de bus en rijd hij weg naar de luchthaven. Ik geef papa mijn gsm en kabel zodat wij muziek hebben op de bus. Ik laat hem het liedje We Own It Van Wiz Khalifa opzetten en we zingen allemaal gezellig mee. Zelfs Mevrouw de La Clark en Thomas -De directeur- zingen vrolijk met ons mee. Het is best gezellig zo maar jammer genoeg zijn wij al snel aan de luchthaven. 

"Zorg goed voor mijn meisje." 

Papa kijkt Thomas dwingend aan en ik merk zo dat Thomas een beetje bang heeft van mijn papa. Hoe cool is dat wel niet u eigen directeur die bang heeft van je papa. 

"Maakt u maar geen zorgen meneer u dochter is veilig heel deze reis",zegt hij en glimlacht naar mijn vader die vrolijk terug lacht. Thomas loopt weg en ik loop naar mijn vader toe. Hij neemt mij in zijn armen en omhelst mij stevig. "Hier." Hij stopt een gsm die niet eens van mij is in mijn broekzak. "Wat moet ik daar mee?"Vraag ik hem en hij grijnst. "Hier bel je naar als er een noodgeval is anders niet en dan komen wij meteen naar je toe",zegt hij dan en ik schrik even bij het woord we. Ik geef hem een high five en loop dan door naar de rest van de klas. Ik ga naast Megan staan en ze slaat een arm om mij heen. Ik laat mijn hoofd tegen haar aan rusten en wacht geduldig tot mevrouw de La Clark ons naar het vliegtuig laat vertrekken. 

"Oké iedereen luister even. We mogen in onze eigen privé vliegtuig dankzij een leerling haar vader." Mijn vader dus overduidelijk en ik zie Sophie lachend naar mij kijken. Ze steekt een duim in de lucht en ik knipoog naar haar. "We gaan op nummer zitten."Meld ze ons dan en heel mijn goed humeur is weg. Op nummer betekent namelijk dat ik naast Dylan zal moeten zitten. Mijn ogen gaan op zoek naar hem en ik zie hem tegen Melissa aangeleund staan. Ze houden elkaars hand vast. Zo zie je maar dat twee rot kinderen elkaar gemakkelijk vinden. We gaan allemaal naar het privé vliegtuigje en stappen in. Ik wacht tot Dylan er is zodat hij aan het raam kan zitten want dan kan ik als het moet nog weg rennen van hem. Hij komt er rustig aan gewandeld en gaat zitten zonder mij een blik waardig te gunnen. Dat ben ik niet gewoon van hem maar ga toch naast hem zitten. Ik zet mijn mobiel af en ga op de computer die ingesteld is hier in deze privé vliegtuig. Ik start hem op en steek mijn oortjes ondertussen al in. Dan kan ik naar muziek luisteren of een film zien als ik mij verveel. Achter ons zit er niemand dus als ik wil slapen kan ik deze stoel gewoon laten liggen en slapen. Jammer genoeg duurt de stilte niet lang en begint Dylan met mij te irriteren.

"Hope?"

"Hmm?"

"Weet je dat je echt mooi bent?" 

Ik trek waarschijnlijk een raar gezicht maar dat maakt mij niet uit. Wat zegt hij nu? Dat ik mooi ben? 

"Wel dank je jij niet",zeg ik en steek mijn tong naar hem uit. Dat was net wel een leugen en ook niet. Ook al haat ik Dylan ik ga zeker niet ontkennen dat hij echt waanzinnig mooi is. Zelfs meer dan dat. Hij is net een engel maar dat zal ik hem nooit niet zeggen. Want dan gaat meneer zeker denken dat hij heeft gewonnen en dat heeft hij niet. Want ik ben niet verliefd op hem en dat zal ik ook nooit niet zijn. Hij rolt met zijn ogen en neemt dan zonder iets te zeggen mijn hand vast. Ik trek mijn hand weg en klop hem op zijn schouder.  "Raak mij niet meer aan!"Roep ik boos en zie mevrouw de La Clark een waarschuwende blik naar ons sturen. "Rustig liefste",zegt hij dan lachend en ik steek mijn oortjes in. Ik sluit mijn ogen en luister naar de zalige muziek die mijn momentje op het moment perfect maakt ook al zit de stomste klojo naast mij.