Bad Meets Bad

{2}

Ik word wakker door al dat lawaai van buiten. Ik kreun en open mijn ogen die ik gelijk weer sluit door het felle licht dat door het raam schijnt. Bij een tweede poging kan ik mijn ogen wel open houden en stap ik mijn lekker warme bed uit. Ik gluur door mijn raam naar buiten om daar een grote camion te zien staan. Ik zie mijn ouders en wat anderen mensen druk in de weer en dan zie ik Hem. Mijn favoriete nonkel/peter is hier. Ik trek mijn pantoffels aan en ren mijn kamer uit naar beneden. Ik ren door de open voordeur en nonkel Mateo ziet mij al naar hem toe lopen. Ik lach en hij spreid zijn armen. Ik spring recht in zijn armen en hij zwiert mij in het rond. 

"Mattieeeeee!" 

"Hopeeee!" 

Ik lach en hij zet mij neer. "Word je nu groter met de dag of is dat mijn gedacht?"Vraagt hij lachend en papa komt bij ons staan. "Dat is zeker je gedacht niet. Onze kleine meid is groot." Hij knipoogt naar mij en ik bloos lichtjes terwijl ik met mijn ogen rol. Dan na een tijdje te hebben gepraat help ik met alle spullen in de camion te zetten. De laatste spullen worden in de camion gezet en ik loop naar mijn kamer. Deze keer doe ik mijn deur wel op slot en kleed ik mij om in mijn nu heel lege kamer. Er ligt hier niks behalve mijn handtas, gsm met lader en mijn pyjama. Ik loop naar de badkamer waar godzijdank mijn borstel nog licht. Ik doe de rekker uit mijn haar waardoor mijn haar nu in golven over mijn schouders hangt. Ik kam mijn haar lichtjes en steek mijn borstel dan in mijn tas. Ik loop met mijn tas naar beneden.  De camion rijd net weg met alle mensen die mee hebben geholpen. Ik draai mij om naar mijn huis en zucht luid. Mama slaagt haar armen om mij heen en papa en nonkel Mateo komen bij ons staan. 

"Dit is het dan",zegt mama en kust mij zachtjes op de haren. Ik kan het niet laten en één traan rolt over mijn wang. Ik loop met de rest naar de auto en wij rijden weg. Op naar de luchthaven van Ravens Town. We stappen ons vliegtuig in en rijden naar New York. 

{In New York} 

We zitten in onze auto en rijden naar ons nieuwe huis. Het woordje huis klinkt nu zo verkeerd. Ik hebt het huis tenslotte nog maar één keer gezien op een foto. Eenmaal daar aangekomen zie ik mijn oma al op de veranda staan. Ik zwaai naar haar en stap dan uit.

"Hope Smith wat ben je groot geworden!"Roept ze en klapt in haar handen. Ik lach en knik. "Draai eens een keer rond." Commandeert ze mij en ik doe wat ze mij vraagt. Ik draai traag een keer rond en ze kijkt mij vol bewondering aan. "Je bent een pracht van een dame geworden lieve engel",zegt ze dan en drukt haar lippen op mijn wang waardoor er nu rode lippenstift op mijn wang hangt. Ik wrijf het met mijn mouw af. Al goed dat ik gisterenavond toch nog veranderd ben van kledij om aan te doen. Nu draag ik dus een zwarte trui met een kort broekje. Het weer is toch goed dus waarom ook niet. We gaan allemaal naar binnen en aangezien het nog ochtend is hebben wij nog een hele dag om ons huis helemaal in orde te maken, om alles al uit te pakken en op zijn plaats te zetten. En nu pas kijk ik naar het huis voor mij. Ik had al wel opgemerkt dat het huis naast andere huizen stond en niet zoals vroeger gescheiden was en dat het kleiner is dan anders. Maar dit huis is echt gewoonweg prachtig al zeg ik het zelf. Ik zie een wat ouder koppel naast het huis links van ons in hun deuropening staan. Ik glimlach naar hun en ze glimlachen terug. De eerste keer in heel mijn leven dat ik buren zal hebben. 

"Ik woon in dat huis naast jullie",zegt ze en wijst naar het huis rechts van ons. Mijn ouders knikken en we lopen dan allemaal ons huis binnen. "Ga jij maar al een kamer voor je uitkiezen." Fluistert mama in mijn oor en ik loop de trap op naar boven. Ik zie nog een trap en neem die ook waardoor ik beland op een grote kamer. Ik zie helemaal achteraan nog een deur staan en loop er naartoe. Ik zie dat ik een eigen badkamer heb dus besluit ik deze kamer tot die van mij te noemen. Ik glimlach zelfvoldaan en loop dan naar beneden. 

"Hope deze jongen hier is onze buurjongen en zal vanaf morgen bij jou op school zitten misschien is het wel een goed idee om samen even de stad wat te verkennen?"Stelt mama voor en ik kijk naar de jongen die nu voor mij staat. Hij is best wel groot. Hij heeft blond haar en bruine ogen. Net de kleur die de stam van de bomen hebben. "Is goed",zeg ik dan en loop met de jongen naar buiten. 

"Twaalf uur ten laatste thuis." Roept mama ons nog na en ik stap de jongen zijn auto in. Ik maak mijn gordel niet vast en wacht tot hij ook zelf instapt. Als hij eenmaal instapt zet hij muziek op en tot mijn verbazing is het net de muziek die ik ook graag hoor. We zingen samen mee met 'Wiz Khalifa, So what we smoke weed.' Echt een zalig nummer gewoon en het spreekt ook wel de waarheid. Wat maakt het uit dat je, rookt, drinkt en plezie maakt? Je doet er niemand toch geen pijn mee? 

"Ik ben Stefan",zegt hij dan na het liedje en steekt zijn hand naar mij uit. 

"Hope",zeg ik en schud zijn hand. Hij grijnst en ik weet nu al dat wij het met elkaar heel goed gaan kunnen vinden gewoon omdat ik mijzelf in hem herken.