But, why grow up?

4

"Heb je de hele reep op?" Vraagt Ilse verbaasd.

Ik kijk haar onschuldig aan.

"Nee." Zeg ik.

"Bella, je hele gezicht zit onder..." Zegt ze. Ik schud mijn hoofd.

"Niet." Hou ik vol.

James haalt zijn vinger langs mijn wang en laat een bruin vingertopje zien.

"Dat is niet van mij, geen idee hoe het daar komt." Zeg ik.

James kijkt me aan en schiet in de lach. Ilse daar in tegen kan er niet om lachen.

"He, paprikaatje van me, niet zo sipjes.
De volgende keer neem ik een reep voor jou mee." Zeg ik tegen haar. Ze kijkt me aan en knikt.

"Oke, maar wel witte chocolade." Zegt ze.

Ik knik.
"Deal." Zeg ik.

"Uh Bella, ik moet gaan." Zegt James. Ik kijk hem aan.

"Ja, ik eigenlijk ook. Ilse, kom je morgen bij mij langs?" Vraag ik aan Ilse.

"Nope, ik moet morgen hockeyen, ik kom maandag wel oke?" Zegt ze. Ik knik.

"Tot maandag dan." Zeg ik en ik geef haar nog een afscheidsknuffel.

"Als ik jou was zou ik verdwalen onderweg." Fluisterd ze in mijn oor.

Ik kijk haar raar aan en dan knikt ze naar James.

"Oooh... Nee. Dat ga ik hem niet aandoen." Lach ik.

Ilse wiebelt met haar wenkbrauwen en ik maak dat ik wegkomen, met James achter me aan.

"Tot maandag!" Roep ik nog naar Ilse.

"Doei patatje, tot maandag." Zegt ze.

We beginnen met lopen en het blijft stil tussen mij en James.

Ik vind het niet erg, ik ben toch zo weer afgel- He? Wat een lieve vogel!

Ik vind vogels er schattig uitzien maar ik durf ze niet aan te raken.
Zodalijk pikken ze me nog!

"Bella op aarde?" Vraagt James.

Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan.
"Sorry konijntje, ik was even in gedachten. Wat zei je?" Vraag ik.

Hij lacht.
"Konijntje." Mompelt hij.

"Uh ja, ik vroeg of je de weg wel weet. We lopen namelijk al een kwartier terwijl we er net maar tien minuten over deden." Zegt hij.

Oh frikandellen... Dat is niet goed.

Dit komt door Ilse! Zij zei dat ik moest verdwalen en nou gaan we ook verdwalen!

"He niet huilen, het is niet erg om te verdwalen Bella. Dat gebeurt iedereen." Zegt James tegen me.

Mooi, begin ik ook nog te huilen.

Ik kijk hem aan en hij lacht bemoedigend.

"Ik weet zeker dat je de weg wel weet, alleen zijn we een afslag te ver." Zegt hij.

Hij lacht lief naar me en kijkt dan om zich heen.

"Ik vraag de weg wel aan die meneer, kom." Zegt hij en hij loopt naar een man toe.

Ik loop snel achter hem aan.

"Meneer, zou u ons kunnen helpen?" Vraagt James beleefd.

De man kijkt ons aan en knikt.

"We zijn de weg kwijt en we moeten naar de Veronicastraat." Zegt James.

Als de man mij aankijkt knik ik.

"Oke, je gaat hier meteen rechts, dan loop je twee straten verder en ga je links, dan loop je tot de stoplichten en daar ga je weer rechts en dan moet je het kunnen zien." Zegt hij.

Ik krijg een blije lach op mijn gezicht en geef de man een dankbare hand.

"Dank u wel, meneer." Zeg ik met een vriendelijke lach.

Hij lacht naar ons en dan lopen we de weg zoals de man zei.

"Ik uh, ik vond het leuk vandaag Bella." Zegt James opeens.

Ik kijk hem aan.
"Ja, en lekker, die reep chocolade was heerlijk." Zeg ik terwijl ik over mijn buik wrijf.

James lacht.
"Heb je morgen wat te doen?" Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd.
"Niet dat ik weet." Zeg ik eerlijk.

"Zou ik misschien je telefoon nummer mogen?" Vraagt hij.

Ik lach en kijk hem aan.
"Ik weet mijn nummer niet uit mijn hoofd." Zeg ik.

"Uh, heb je je mobiel bij je?" Vraagt hij. Ik knik.

Duh, natuurlijk heb ik die bij me.

Ik geef hem mijn mobiel en besef me dan dat ik een wachtwoord erop heb gezet.

"Wacht even ontgrendelen." Zeg ik.

Uh wat was het ookal weer?
bamiballenzijnnirritant

Ik typ het in en geef mijn mobiel aan James.

Hij begint druk te typen en aan het einde van de straat geeft hij hem terug.

"Ik heb mijn nummer erin gezet en een bericht naar mezelf gestuurd zodat ik ook jou nummer heb." Zegt hij.

Uh... Oke?

"Oke, zie jij al onze straat?" Vraag ik aan hem.

Hij schud zijn hoofd.

We blijven zoeken en na een half uur hebben we het nog niet gevonden.

We kijken elkaar aan, het wordt namelijk al donker...