But, why grow up?

8

"Wat gebeurde er eigenlijk?" Vraagt James als we in de auto zitten.

"Nou, ik kreeg een ondervraging, over jou want die meiden zijn oversekst, en toen ze vroegen hoe groot jou kleine jongen is werd ik boos want ik ben geen slet of zo. En toen vielen ze uit tegen mij en begon Famke me uit te schelden met kanker hoer en slet en toen werd ik nog bozer. Toen ik weg wou lopen riep ze me terug en toen ik terug ging sloeg ze me in mijn gezicht, het deed geen pijn hoor, en toen sloeg ik haar hard op haar neus, dat deed zo te zien wel pijn, en toen trok ze me aan mijn haren naar beneden en ik viel op de grond en dat pikte ik niet dus trok ik aan haar benen, vanaf de grond, en toen viel ze." Ratel ik.

James kijkt me aan.
"Heb je pijn?" Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd.
"Nee, ze is niet zo sterk, toen ik viel verloor ik gewoon mijn evenwicht." Zeg ik.

Hij blijft stil.

"Ben je boos?" Vraag ik.

Ohnee! Zodalijk is hij boos op mij! En dan is Noa boos op mij! En Ilse! En mijn papa! En Leo! En zelfs die verrotte bamibal!

"Nee Bella, helemaal niet. Ik ben juist trots op je. Je bent voor jezelf opgekomen en dat vind ik goed van je." Zegt hij met een lach.

Hij moet op de weg letten, maar af en toe kijkt hij mijn kant op.

"Wil je naar huis?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Nee." Zeg ik. Hij lacht.

"Oke, wil je met me mee naar iets wat ik vroeger gemaakt heb?" Vraagt hij.

Ik knik wild.
Natuurlijk wil ik mee!

Hij lacht opgelucht en rijd ernaartoe.

Ik ken het hier!

"Dit is niet zo ver van ons huis vandaan." Zeg ik.

Hij knikt.
"Klopt, dit is maar een paar straten verder." Zegt hij.

Ik lach trots, ik kan heus wel dingen herkennen... Af en toe...

We stappen uit en lopen richting een vrijstaand, verlaten pand.

Ik loop braaf achter James aan.

Voor de deur blijft hij staan.
"Dames gaan voor." Zegt hij.

Ik lach en loop als eerste door de deur heen.

"Als de heren zijn geweest." Fluister ik en ik kijk mijn ogen uit.

"Wat mooi." Zeg ik zacht.

Een grote kroonluchter hangt in het midden van het plafond.
Voor me staat een grote tafel met stoelen eraan en twee borden en bestek erop.

In het midden brand een kaars en ik ruik een heerlijke geur.

De muren zijn licht roze geschilderd waardoor de kroonluchter nog mooier word.

Met open mond kijk ik rond.

Wat mooi!

"Wanne-" Ik word onderbroken door James die mijn hand vast pakt en me naar de tafel sleept.

Ik lach en James schuift de stoel naar achter en hij zet mij erop.

Ik lach naar hem en hij loopt weg naar een andere ruimte.

Als hij terug komt ruik ik een zoete geur en hij heeft een dienblad vast.

"Wanneer heb je dit gedaan?" Vraag ik.

"Voordat ik bij je aanbelde." Zegt hij.

Oh, nu voel ik me schuldig...

"Niet doen." Zegt hij.

"Wat?" Vraag ik.

"Je schuldig voelen. Jij wist niet dat je een wedstrijd had." Zegt hij.

"Nou ik had het wel moeten weten, welke domoor vergeet zoiets nou?" Vraag ik.

Hij wijst naar mij en gaat zitten.

Ik steek mijn tong uit naar hem.

Hij lacht en legt iets op mijn bord. Ik heb geen idee wat het is maar het ruikt heerlijk zoet.

"Wat is het?" Vraag ik.

"Familierecept." Zegt hij.

"Tast toe." Zegt hij.

Ik slik en snij een stukje van het geheel af. James staart me aan terwijl ik het in mijn mond stop.

Ik grom naar hem.

"Het is lekker, heel lekker, maar zit niet zo naar me te staren. Dat is ongemakkelijk." Dat laatste mompel ik.

Hij lacht en begint zelf te eten.
Nadat ik het op heb zit ik echt vol, en het was niet eens zo veel...

"Het voelt alsof ik ga ontploffen." Mompel ik terwijl ik over mijn buik wrijf.

"Urgh, het is heel hard." Zeg ik en vrijwel meteen sla ik een hand voor mijn mond.

Dan zou best wel eens verkeerd over kunnen komen...

Ik kijk James aan met rode wangen. Hij lacht maar kijkt me niet aan.

Hij staat op en ruimt de borden op. Ik pak het bestek en het dienblad en loop achter hem aan.

Hij hoef niet alles te doen.

Dat zou niet eerlijk zijn.

Ik kijk de keuken rond. Hier ziet het er oud en vervallen uit. Over liggen stukken muur en plafond en het is er stoffig. Het aanrecht daarintegen is super schoon en zelfs het water stroomt nog uit de kraan.

"Hoe kan dat?" Vraag ik terwijl ik de spullen op het aanrecht zet.

"Wat?" Vraagt hij.

"Dat de water leidingen het nog doen." Zeg ik.

Hij haalt zijn schouders op.

"Zullen ze wel vergeten zijn, de elektriciteit doet het ook nog." Zegt hij.

Ik kijk om me heen.

Hier mag wel eens schoongemaakt worden, en alle gaten moeten opgevuld worden.

"Ben je hier vaak?" Vraag ik aan hem.

"Vroeger wel maar tegenwoordig niet zo vaak meer." Zegt hij.

Ik knik, mooi.

Dan zal ik het hier een beetje mooi maken, als verrassing.