Forbidden (H.S. Fanfiction)

One

Όλοι οι δαίμονες φοράνε σκουρόχρωμα ρούχα και τα φτερά τους είναι ή μαύρα ή σκούρα μπλε ή σκούρα κόκκινα. Έχουν αλυσίδες, χρωματιστά μαλλιά, τατουάζ και piercings. Οι κοπέλες είναι ντυμένες αρκετά πρόστυχα αλλά προσπαθώ να μην δίνω σημασία σε κανέναν δαίμονα, πόσο μάλλον σε αυτές.

Οι Σεραφείμ, το συμβούλιο του Παραδείσου,αρχίζουν να φωνάζουν τα ονόματα μας ώστε να πάρει ο καθένας το φωτοστέφανο του. Δεν έχουμε επίθετα και κανένας δεν έχει το ίδιο όνομα με κάποιον άλλον. Ο κάθε άγγελος σε αυτόν τον κόσμο είναι μοναδικός. Αυτή τη φράση την μάθαμε στον Παράδεισο από μεγαλύτερους αγγέλους. Οι περισσότεροι λένε ότι αυτή η φράση υπάρχει για να μας δίνει δύναμη και θάρρος και να πιστεύουμε στον εαυτό μας αλλά για εμένα είναι απλά λόγια.

Τίποτα παραπάνω.

«Janis!»Φωνάζει ένας Αρχιδαίμονας και μια κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά σηκώνεται όρθια και πηγαίνει σε αυτούς. Οι Αρχιδαίμονες έχουν την ίδια δουλειά με τους Σεραφείμ, με την διαφορά ότι είναι με την πλευρά των δαιμόνων...

Janis...Αυτό το όνομα. Δεν μπορεί να είναι εκείνη που νομίζω. Μακάρι να μην είναι.

Προσπαθώ να δω το πρόσωπο της αλλά είναι γυρισμένη με πλάτη προς τα εμένα. Να πάρει! Σκουντάω την Nadine που είναι στην κοσμάρα της και γέρνει προς το μέρος μου.

«Αυτό το όνομα δεν σου θυμίζει κάτι;» Της ψιθυρίζω.

«Ποιο όνομα;» Ρωτάει. Καλά,έχει χάσει κάθε αίσθηση τόπου και χρόνου.

«Janis!» Της απαντάω και με το βλέμμα μου της δείχνω την κοπέλα με τα μακριά καστανά μαλλιά για να την δει. Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα κοιτώντας την και το στόμα της ακουμπάει το πάτωμα.

«Θεέ μου! Αυτή είναι! Εκατό τα εκατό! Όταν ήμασταν μικρές εμείς οι τρεις κάναμε παρέα και ήμασταν και οι τρεις μας άγγελοι. Και εκείνη τώρα είναι...δαίμονας; Γιατί; Δεν γίνεται να αλλάξεις από άγγελος σε δαίμονας ή το ανάποδο σωστά;» Τώρα στέκεται στο ύψος της και φεύγει μακριά μου πηγαίνοντας σε εκείνη αλλά την σταματάω πιάνοντας το χέρι της.

«Καταρχήν, κάτσε στην θέση σου και ηρέμησε. Δεν θες από την πρώτη μέρα κιόλας να γίνεις ρεζίλι στους πάντες σωστά;» Την ρωτάω κοιτώντας την νευριασμένη. Κάθεται κάτω χωρίς να πει λέξη και καταλαβαίνω την απάντηση της. Δεν μπορεί απλά να κάτσει στην κοσμάρα της όπως έκανε πριν;

«Δεν ξέρω πως έγινε δαίμονας, αλλά δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αυτό. Θυμάσαι πως μας εγκατέλειψε έτσι δεν είναι;"» Συνεχίζω να μιλάω. Η μέρα που η Janis έφυγε από τον Παράδεισο ήταν από τις χειρότερες μέρες που έχουν υπάρξει για εμένα... Η εικόνα του να σπρώχνει εμένα και την Gigi ενώ αγκαλιαζόμασταν όλες μαζί και να πετάει μακριά μας έχει μείνει αποτυπωμένη στο μυαλό μου. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή... Περιμέναμε την Janis για μήνες μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά πίσω. Και να που την βλέπουμε τώρα να είναι άλλος 'άνθρωπος'...