Forbidden (H.S. Fanfiction)

Ten

***After a few days***

Janis' POV ( Μετά από καιρό επιβάλλεται:) )

«Είδες καθόλου την φίλη σου;» Με ρωτάει ενώ ανακατεύει την ντουλάπα για να βρει τι ρούχα να φορέσει. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί της είναι τόσο δύσκολο να βρει κάτι να φορέσει.

«Andy μου μην δυσκολεύεις την ζωή σου! Βάλε ένα μαύρο ρημαδοτζιν, ένα μαύρο πουκάμισο και ό,τι παπούτσια θες.»  Της λέω νευριασμένη και βγάζω από την ντουλάπα τα ρούχα που είπα. Κοιτάει για λίγο τα ρούχα και ξαφνικά το δεξί της χέρι πιάνει το τζιν και το πετάει με δύναμη μες στην ντουλάπα.

«Θα βάλω σορτς!» Λέει κοιτώντας με με ένα ξέρω-ότι-σου-την-σπάω βλέμμα. 

Όχι που δεν θα 'βαζες ηλίθια!

«Τέλος πάντων βάλε ό,τι θες... Σε ποια αναφερόσουν πριν; Την Livvy;» Ρωτάω παντελώς αδιάφορα καθώς πιάνω το concealer και βάζω λίγο από αυτό στο πρόσωπο μου με προσοχή. Ξέρω για ποια λέμε, αλλά δεν θέλω καθόλου να την σκέφτομαι. Το όνομα της και μόνο μου φέρνει αναγούλα!

«Έλα τώρα! Μην το παίζεις ανήξερη! Για την Ivanna μιλάω ντε!»

«Andy σου έχω πει ότι δεν θέλω να μιλάω για αγγέλους, ειδικά για αυτήν την οδοντογλυφίδα! Αλλά επειδή ξέρω ότι είσαι πεισματάρα και δεν πρόκειται να σταματήσεις μέχρι να γίνει το δικό σου, όχι δεν είδα την υπέροχη φίλη μου. Έχουν περάσει 5 μέρες από τότε που υποτίθεται ότι τα τίναξε, δεν έχει νόημα να την δω τώρα. Έτσι κι αλλιώς θα ξυπνήσει κάποια στιγμή δυστυχώς...» Απαντάω γρήγορα και βγάζω την μάσκαρα από το τσαντάκι με τα καλλυντικά μου. Ελπίζω να μην κάνει άλλες ερωτήσεις, αλλιώς θα δει τι την περιμένει. Ξέρω ότι με φοβάται κι ας μην το δείχνει.

«Λένε ότι την ώρα που πήγε να κάνει το ξόρκι μετάλλαξης λιποθύμησε και από τότε μέχρι σήμερα είναι κλεισμένη σε έναν θάλαμο ενός νοσοκομείου λίγο πιο μακριά από 'δω και δεν έχει ανοίξει τα μάτια της. Ε μα και εκείνη στα καλά καθούμενα πήρε την απόφαση να λιποθυμήσει στο πρώτο μάθημα της χρονιάς;» Κάθεται στο κρεβάτι της και σκύβει ώστε να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών της. Παρόλο που της είπα να βάλει ό,τι θέλει, πρέπει να της πω ότι αυτά τα παπούτσια είναι απαίσια, αλλά θέλω να έρθει η χαζομέρα που θα το καταλάβει από μόνη της. Αναστενάζω και γυρνάω για να την βλέπω κατάματα. Θέλω τόσο πολύ να έχω κίτρινα μάτια όπως εκείνη... Αλλά στην δική μου περίπτωση αυτό είναι αδύνατον.

«Andy μου ορισμένες φορές το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και στήνει παγίδες εκεί που δεν το περιμένουμε. Για αυτό πρέπει όλοι μας να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την ψευδαίσθηση με την πραγματικότητα.» Λέω σαν καλή σοφός που είμαι και με κοιτάει μπερδεμένη. Πες μου ότι με κατάλαβε πάλι η σκύλα!