Forbidden (H.S. Fanfiction)

Nine

Μερικά βλέμματα αγγέλων πέφτουν πάνω μας για λίγο αλλά δεν δίνω καμιά σημασία, μιας και τώρα είμαι απασχολημένη με αυτό που έγινε μόλις. Όλα έγιναν μέσα σε δευτερόλεπτα και εντελώς απροσδόκητα. Γιατί να με βάλει κατευθείαν στην ομάδα του Ουρανού και να με βγάλει έξω από την τάξη έτσι; Ίσως να ήθελα να κάτσω στην τάξη. Ίσως να ήθελα να πάω στην άλλη ομάδα. Ίσως να ήθελα να είμαι στην ίδια ομάδα με την Gigi. Βασικά τώρα πια στην ίδια ομάδα θα είμαστε θέλω δεν θέλω.

"Εμ, Harry δεν ήθελα να φύγω από την τάξη." Του λέω λυπημένα αλλά εκείνος δεν σχολιάζει αυτό που είπα. Απλά συνεχίζει να προσπερνάει διάφορους μαθητές κρατώντας σφιχτά το χέρι μου σαν να είναι δικό του και μόνο. Μια μεγάλη παρέα αγοριών εμφανίζεται μπροστά του εμποδίζοντας τον έτσι να περάσει. Τους ζητάει ευγενικά συγγνώμη και εκείνοι κάνουν πέρα για να περάσει ο ίδιος γρήγορα ανάμεσα τους με εμένα από πίσω να τον ακολουθώ άθελα μου. Πολλοί διάδρομοι και στροφές διασχίζονται από τα πόδια μας και ακόμα να φτάσουμε εκεί που θέλει ο Harry.

"Έχω να σου πω κάτι." Λέει χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει σπάζοντας έτσι την σιωπή που υπήρχε τόση ώρα μεταξύ μας και ανοίγει μια μεγάλη μπλε σιδερένια πόρτα βγάζοντας μας έξω από το κτίριο. Τώρα όλο μου το είναι αναρωτιέται τι θέλει να μου πει. 

Είμαστε στην αυλή όπου είναι και η ιτιά στην οποία καθόμασταν μαζί πριν λίγες ώρες. Λογικά εκεί θα πηγαίνουμε τώρα. Μα καλά, τόσο μακριά είναι από την τάξη Μαγείας; Δεν θυμάμαι καν τον δρόμο που κάναμε τόση ώρα.

"Μάλιστα... Που πάμε τώρα;" Ρωτάω ενώ μειώνω την ταχύτητα με την οποία περπατάω γιατί ήδη έχω αρχίσει να κουράζομαι και προσπαθώ να σταθεροποιήσω την ανάσα μου.

"Στα μαρμάρινα παγκάκια." Απαντάει γρήγορα χωρίς να με κοιτάξει πάλι. Να ήξερα και που είναι αυτά τα παγκάκια... Διασχίζουμε την αυλή αλλά όταν φτάνουμε στο κέντρο της σταματάω απότομα σταματώντας έτσι και τον Harry. Γυρνάει επιτέλους και με κοιτάει με περιέργεια.

" Όπου κι αν είναι αυτά τα παγκάκια θα σε ακολουθήσω αρκεί να με αφήσεις. Κουράστηκα με τόσο περπάτημα και επίσης πονάει το χέρι μου. Έχουμε και οι δυο μας φτερά αν θυμάσαι." Του λέω και την στιγμή που τελειώνω την πρόταση μου αφήνει το χέρι μου.

"Όπως θες." Λέει ανασηκώνοντας τους ώμους του και τα φτερά του με την ώθηση τους προς τα μπρος δημιουργούν ένα δυνατό άνεμο που χτυπάει το πρόσωπο μου και σπρώχνει τα μαλλιά μου πίσω από τους ώμους  μου. Κάθομαι να θαυμάζω τα άσπρα πουπουλένια του φτερά ενώ εκείνος πετάει ευθεία μπροστά χωρίς να έχει καταλάβει ότι δεν τον ακολουθώ. Τα φτερά του είναι στο ίδιο σχήμα με τα δικά μου με την διαφορά ότι είναι πιο μεγάλα σε μέγεθος και σε πλάτος εφόσον έχει πιο μεγάλη πλάτη από εμένα. Τα λίγο λυγισμένα πόδια του βρίσκονται ελάχιστα εκατοστά μακριά από το έδαφος μιας και αιωρούνται. Οι περισσότεροι άγγελοι έχουν άσπρα φτερά, όπως εγώ και ο Harry, αλλά τα δικά του έχουν κάτι το ιδιαίτερο που με κάνει να θέλω να τα θαυμάζω για ώρες.