Είναι τόσο...μαύρη και σκοτεινή. Τα ρούχα της,τα παπούτσια της,τα ψηλά κέρατα της,τα φτερά της είναι όλα στην απόχρωση του μαύρου. Μονάχα το καστανό των μαλλιών και των ματιών της κάνει την διαφορά σε αυτή τη μαυρίλα που κουβαλάει πάνω της. Φοράει μια κοντή μπλούζα με μακριά μανίκια,ένα ψηλό τζιν και ψηλοτάκουνες μπότες. Όλα μαύρα. Αυτή δεν είναι η Janis που ξέρω.
«Χμ, θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη την παρουσία του εαυτού μου σε εσένα,αλλά δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως θα υπάρξουν και άλλες φορές...» Κακολογεί και αρχίζει να περπατάει γύρω μου. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι τα σπαστικά τακούνια της και τα καρδιοχτύπια μου. Ελπίζω να μην τα ακούει εκείνη.
«Ivanna μου, επειδή δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι μαζί σου,θα σου πω αυτό που θέλω στα γρήγορα...Τώρα που βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο δεν θέλω ούτε να με ξέρεις ούτε να σε ξέρω. Ούτε να μου μιλάς,ούτε να με χαιρετάς,ούτε να με κοιτάς,τίποτα! Το ίδιο ισχύει και για την Nadine! Το κατάλαβες;»
«Πως τολμάς και μου μιλάς έτσι; Ήμασταν φίλες κάποτε ξέρεις...» Λέω σιγανά με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν θέλω να με δει που κλαίω. Τα λόγια της με πλήγωσαν πολύ άσχημα.
«Αωω, ένας άγγελος που κλαίει! Τι ηλίθια που είσαι! Ακόμα ασχολείσαι με το παρελθόν;... Ένα έχω να σου πω. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Και εγώ δεν ασχολούμαι με ό,τι έχει λάβει τέλος,όπως η φιλία μας... Η αλήθεια είναι ότι διασκεδάζω που σε βλέπω έτσι οπότε θα σου πω κάτι που θα σε πληγώσει ακόμα πιο πολύ. Χμμ,τι ήθελα να πω;...Ααα ναι! Για εμένα πλέον είσαι μια ξένη! Δεν θέλω να σε ξέρω! Είσαι η-» Φωνάζει και νιώθω να μικραίνω και να μικραίνω μέχρι να εξαφανιστώ και να μην υπάρχω. Δεν μου αρέσει η ανωτερότητα της απέναντι μου. Έχω τόσα πολλά να την ρωτήσω... Όμως ποτέ δεν θα πάρω καμία απάντηση.
«Σε παρακαλώ σταμάτα να μιλάς! Δεν βλέπεις πως με κάνεις με τα λόγια σου;» Ουρλιάζω και κλαίω με λυγμούς. Πέφτω με τα γόνατα κάτω, γκρεμίζοντας έτσι το τείχος που είχα χτίσει για να προστατεύω τον εαυτό μου. Καλύπτω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου και βγάζω όλα τα δάκρυα και τους λυγμούς μου πάνω τους.
«Αγγελάκι σε πλήγωσα; Oh, δεν με νοιάζει! Ααα να σου δώσω μια συμβουλή σαν καλή δαίμονας που είμαι...» Σηκώνω το κεφάλι μου να την κοιτάξω και εκείνη παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσει.
«Να μην είσαι τόσο κλαψιάρα. Μην κλαις με το παραμικρό αγγελάκι!» Λέει και εξαφανίζεται μέσα σε μια ομίχλη από μαύρα νέφη . Επίσης εξαφανίζονται και τα μάγια που έχει κάνει και χωρίς να χάσω χρόνο ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα.
YOU ARE READING
Forbidden (H.S. Fanfiction)
Fanfiction« Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να μου πεις πως το κάνεις αυτό...» Ρωτάει χωρίς να με σημαδεύει με το βλέμμα της, όπως κάνει συνήθως, και βολεύεται καλύτερα στην θέση της. Μπορεί να μην με κοιτάει αυτή τη στιγμή αλλά και που κάθομαι μονάχα δίπλα της νιώθ...
